POV Madison
Eindelijk mocht ik even het huis uit want het nu tijd voor mijn training. Xander bracht me weg. "Madison je moet je echt veranderen tegenover je moeder" Ik keek naar buiten en zei niks. Ik had mijn koptelefoon op en deed alsof ik hem niet eens hoorde. Hij trok mijn koptelefoon af. "Luister, mij maakt het niet uit hoe je tegen me doet maar wel hoe je tegen je moeder doet. Dit kan echt niet meer en je moet jezelf veranderen!" Ik kon de woede in zijn ogen zien. Ik knikte daarom maar kort en trok de koptelefoon uit zijn hand.
"Je moet...' "Ik moet niks! Je bent mijn vader niet! Alleen mijn ouders mogen dat zeggen! En het boeit me niet. Mensen zeggen dat ik me meer moet openstellen maar ik ga het toch niet doen! Ik ben geen Morgan!" Hij keek me aan. "Ik verwacht ook niet dat je als Morgan wordt" "Mijn moeder zegt wel dat ik me meer moet openstellen maar zelf zegt ze ook niks over mijn vader. Ik snap niet waarom ik haar alles moet vertellen als zij mij niks verteld!"
Ik stapte uit en liep naar het voetbalveld. Ik liep naar mijn team en keek naar Romy en Julia toe. Ze stonden aan de knat te kijken naar de coach en een ander meisje. "Hey" Zei ik. Ze negeerde me en keken me even aan. "Dat is dus een nieuweling" Zei Julia. Ze keek arogant naar de nieuwe. "Morgen die wedstrijd wordt een hel als ze niet goed is" Zei Romy. Liz kwam erbij staan. "Welk team komt ze uit?" Iedereen haalde zijn schouders op. "Beter ze doet het goed morgen want er komen scouts" Zei Julia.
Ik liep naar de coach en het meisje toe. "Hey ik ben Madison, de aanvoerdster" Ik stak me hand uit en ze keek er arogant naar. "Ik weet wie je bent. Je denkt dat je alles bent omdat je goed bent met de voetbal. Ik maak je toch wel in" Ik keek naar de coach. Hij zei niks en liep weg.
Het hele team had het gehoord en kwam erbij staan. "OP dit veld zijn we een team. Dus of je gedraagt je ernaar of je kan ophoepelen" Zei ik. "Ik weet niet wie je denkt dat je bent maar als je alleen gaat voetballen, hoeven we je niet in het team" Zei Julie. "Niet gaan bitchen!" Riep Liz.
We liepen naar de kant om onze spullen te dumpen en begonnen met drie rondjes inlopen. Het nieuwe meisje rende achteraan en probeerde ons bij te houden. Toen we klaar waren begonnen we een beetje met naar elkaar schieten. We trainden hard en het laatste kwartier gingen we een wedstrijdje doen. Eens kijken hoe goed die Jocelyn was, want blijkbaar heette ze zo.
We schoten en paasten elkaar de bal maar zij speelde alles alleen. Geen teamwork. Ze scoorde ook niks en was de bal telkens zo kwijt. Ik had zo veel zin om haar onderuit te halen maar ze zat in mijn team en ik werd er gek van.
Na afloop en toen iedereen weg was liep ik naar de coach. "Ze gaat morgen toch niet spelen" Zei ik. Hij keek me even aan. "Jawel, en ik denk dat ze jou plek krijgt" Ik keek hem ongeloofwaardig aan. "Dat kan je niet doen. Morgen komen de scouts van Miami kijken. Ze kan niet spelen!" Hij keek op zijn clipboard. "Madison, tot morgen!"
Ik zuchtte. "Als zij morgen wel speelt en ik niet stap ik uit dit team" Dat wilde ik helemaal niet maar misschien zag hij nu in dat ze niet moest spelen want ze kan totaal niet overweg met de bal. Ik liep naar de training van Noah en Jason waar Xander stond te kijken. "Hoe ging de training?" "Geweldig" Zei ik sarcastisch.
POV Morgan
Ik liep het schoolterrein op. We moesten onze boeken ophalen en ik deed het altijd voor mij en Madison tegelijk. Ik liep naar de balie en haalde onze nieuwe kluissleutels op. Ik haalde de boeken op en liep weer naar buiten. Mijn moeder stond buiten in de auto te wachten.
Ze keek me tijdens het rijden af en toe aan. "Morgan ben ik soms te streng?" Ik keek verbaasd op. "Hoezo?" "heb ik Madison niet genoeg aandacht gegeven?" IK haalde mijn schouders op. "Sinds je met Xander bent heb je wel minder tijd voor ons" Zei ik. "Is dat waarom Madison niet met me praat?" Ik schudde mijn hoofd. "Nee dat niet. Maar ze wil weten wat voor vader we hadden en dat soort dingen. Ze wil ook verhalen uit het verleden horen. Ze vertelt je niks omdat je niks tegen haar zegt."
Ze keek me even aan en richtte zich weer op de weg. "Ik wil niet dat jullie iets over hem weten" Ik slikte. Dan was ze nu te laat. "Madison en jij moeten weten dat ik jullie zover van hem af houdt omdat hij niks goeds was. Ik ben blij dat hij weg is. Alsjeblieft Morgan, zoek hem nooit"
Ik liep meteen naar mijn kamer toen we thuis kwamen. Madison kwam net de badkamer uit en was haar haren aan het kammen. "Hey" Zei ze. "Madison ik kan het niet" Zei ik. "Ik kan niet meer voor onze vader gaan zoeken. Mam heeft het echt liever niet" Madison zei niks. "Ik ga gewoon door, maar ik kan je nergens toe dwingen." Zei ze.
Ik wist dat ze hem heel graag wilde vinden dus hield ik haar niet tegen. Ik ga haar nog wel af en toe helpen maar ik moet ook rekening met mijn moeder houden. Hopelijk was Madison niet boos...
