POV Madison
Ik zat op mijn kamer met Belle, Morgan, Brandon, Jason, Alana, Liz en Noah. Ik zei niks. Ik keek naar buiten. Iedereen was stil. Zelfs Belle was stil. Toen Ian net vertrok, net na de aankomst van iedereen, wilde Belle ook even weg, maar van mij moest ze blijven. Ik kon het niet aan als ik helemaal alleen was met hen.
Ik keek niemand aan. Liz tikte zenuwachtig op mijn stoel. Noah keek me de hele tijd aan en ik voelde zijn ogen branden. "Wat komen jullie hier eigenlijk doen?" Vroeg Belle om het pijnlijke moment te doden. "Madison het spijt me dat ik je niet geloofde" Zei Liz. Ik keek haar aan. "Je was mijn beste vriendin en liet me gewoon achter. Je liet me stikken en geloofde me niet eens! Na alles wat we hebben meegemaakt, waar we zijn uitgekomen, laat je me vallen als een baksteen die al scheuren had. Nadat jij me liet vallen was ik kapot en had ik niks meer!"
Liz zei niks. Ik wist dat ze zich schuldig voelde. "Ik weet dat ik niet altijd eerlijk ben geweest, zeker niet toen Jason en Xander net bij ons kwamen wonen. Ik weet dat ik je toen liet vallen voor Cody, dat ik dingen heb gedaan die ik nooit had moeten doen. Je waarschuwde me voor hem maar ik luisterde niet. Toen ik bij jou kwam, midden in de nacht huilend, zei je dat alles goed zou komen. Toen ik je alles vertelde, geloofde je me. Je zei dat je me altijd zou geloven!"
*Flashback*
"CODYYY!!!" Huilend zat ik vast in zijn armen. "Laat me los!" Riep ik hysterisch. Hij liet me niet los. Zijn armen draaide zich om zodat ik nu met mijn gezicht naar hem zat. "Laat me gaan" Jammerde ik nu zacht. Hij legde me neer in het zand. "Kom op Maddi, je hield toch van avondtuur, je hield toch van me?" Ik zei niks. "Laat me gaan, alsjeblieft?" Jammerde ik nogmaals.
In een kort moment wist ik vrij te komen. Ik had hem van me afgeslagen en in zijn ballen getrapt. Hij lag schreeuwend in het zand. Ik zei niks en begon te rennen. Ik wist dat ik vanaf hier nog een eindje naar huis moest rennen maar het boeide me niet.
Ik stopte voor Liz's huis. Haar kamerlamp brandde nog. Ik belde aan. Haar zusje deed open en liet me naar boven. Ik dacht dat Liz boos op me zou zijn omdat ik haar achter had gelaten. In plaats daarvan pakte ze me vast en knuffelde ze me stevig.
"Madison, je weet niet hoe blij ik ben om je hier te zien. Ik dacht echt iedere keer als je naar Cody ging dat ik je nooit meer zou zien." Ik snikte luidruchtig en wist geen woord uit te brengen. "Je vest zit helemaal onder het zand, laten we die eerst uitdoen" Liz ritste mijn vest los en gooide het op de grond. Drie potjes rolde uit de zak. "Maddi, wat zijn dat?" Ik begon weer harder te snikken. "Het spijt me zo, hij dwong me"
Ze raapte ze op en legde ze in haar bureaula. "Je moet bij hem uit de buurt blijven Madison, hij is alleen maar slecht nieuws. Hij brengt je alleen maar verder in de problemen" Ik viel tegen haar aan. "Hij wilde seks met me hebben, hij werd helemaal boos toen ik niet wilde. Ik wilde het echt niet, maar ik was helemaal in de ban van hem, het spijt me zo, je moet me geloven" Ze knikte. "Natuurlijk geloof je ik je, altijd. Je bent mijn beste vriendinnetje. Niemand geloof ik boven jou. En ik beloof je, alles komt goed, uiteindelijk"
Met die woorden werd ik toen rustig en viel ik tegen haar aan in slaap.
*End of flashback*
Tranen stroomden hevig over mijn wangen. "Maddi, ben je boos op mij? Dat ik toen niet heb in gegrepen?" Ik keek op naar Alana. Ik schudde mijn hoofd. "Jij was net zo in de ban als ik. Ik heb jou nooit iets kwalijk genomen. Alana, jij was de enige die me nooit heeft laten vallen"
Het werd weer stil in de kamer. Mijn oog viel op Morgan. Ze zat op mijn bed en haar shirtje zat strak. Ze kreeg al een klein buikje. Ik zei niks en keek weer weg.
"Madison, waarom we hier zijn, we willen je graag weer terug in Miami hebben. Ze hebben spijt van dat ze je niet geloofde. We willen je terug, ik wil je terug." Zei Brandon uiteindelijk. "Waarom zou ik terug willen? Waarom zou ik mensen die echt van me houden, echt om me geven en die me echt geloven achter laten?" Iedereen was stil en Belle die naast me zat pakte mijn hand en kneep er een keertje zacht in.
"Ik geloof je, ik weet dat het te laat is, maar ik geloof je nu, ik hou nog steeds van je en ik geef om niemand in de wereld meer dan dat ik om jou geef. Ik hou van je Madison" Ik keek Noah aan en zag pijn in zijn ogen. Ik zag dat hij het meende, maar toch voelde het niet goed.
"Noah, je wist dat ik een moeilijk verleden had, ik had je weinig erover verteld en ik weet dat ik dat had moeten doen, zeker toen ik te horen kreeg dat hij iets met Morgan had. Maar je wist dat het voor mij moeilijk was om erover te praten. Ik weet dat ik niet altijd de ideale, brave, nette en lieve vriendin was, die je wilde, maar je wist waar je aan begon. Je wist dat ik een verleden had en je wist dat ik niet die ideale vriendin was. Maar ondanks dat ik niet die ideale vriendin was, je wist dat ik nooit tegen je zou liegen. Je wist dat hoe losbandig ik ook ooit kan zijn, dat ik nooit zou vreemdgaan, en zeker niet met je beste vriend. Je wist het, maar wilde het niet geloven, want dat was de makkelijkste weg"
Iedereen was stil en keek naar de grond, alsof daar een oplossing zou liggen, alsof daar het antwoord op alles lag. "Ik zou je nooit zo laten stikken en ik zou je nooit zo willen verliezen. Want ik hield van je. Je was de eerste jongen waar ik serieus voor ging en waar ik echt voor wilde gaan. Maar toen je zei dat je me niet geloofde en me uit kotste... Toen wist ik dat Cody nooit mijn hart had gebroken. Hij had mij gebroken maar mijn hard niet. Dat was jij, jij hebt mijn hard gebroken."
Ik draaide me om, met mijn rug naar iedereen toe. Ik keek naar buiten. Ik veegde mijn tranen weg. Jason en Morgan hadden nog niks gezegd sinds we op mijn kamer waren. "Morgan? Heb jij eigenlijk wel spijt van alles wat je hebt gedaan? Je wist op een gegeven moment dat ik met Cody had gehad, maar nog bleef je met hem, spijt? Je liet me vallen, spijt? Jij hebt mijn leven in Miami verpest, spijt?" Ik keek haar aan. Ze zei niks.
"En Jason, in het begin waren helemaal niet close, maar langzaam werden we echt broer en zus. Ik kon met niemand praten omdat ik ze niet vertrouwde maar jou vertouwde ik. Jij zei tegen me dat je er altijd voor me zou zijn als het moeilijk was. Maar in het moeilijkste moment van mijn leven, toen iedereen me uitkotste omdat ik zogenaamd vreemd zou zijn gegaan, deed je niks. Je liet me in de steek en kotste me trouwens net zo hard uit als iedereen. Wat liet jou geloven dat ik met Brandon naar bed zou gaan, terwijl ik gewoon een relatie had met Noah?"
Hij zei niks en keek met een pijnlijk gezicht naar de grond. "Waarom zou ik met jullie mee terug gaan? Noem één goede reden!" "We hebben je nodig!" Zei Liz. Ik keek haar lang aan. "Waarom zou ik er zijn voor de mensen die me kei hard hebben laten vallen, of zou ik kiezen voo de mensen die in de moeilijkste tijd me hebben opgevangen en me een eigen leven gaven?!" Ik zei niks meer en liep naar beneden. Ze volgde me allemaal snel. Ik opende de voordeur. "Fijn leven allemaal" Toen ze de deur uit waren liep ik ook naar buiten. "Belle, ik ben even naar Ian." Ze knikte en deed de deur achter me dicht. Ik pakte de Vespa uit de garage en reed naar Ian. Ik keek niet meer om naar de andere. Ik kon hen niet zomaar vergeven en alles wat ik hier had opgebouwd achter me laten.
Heyyy
Vakantie voorbij.. :(
Het is allemaal een beetje raar op school...
Dat meisje wat in Eindhoven is vermoord kende ik namelijk. Ze zat bij mij op school, in vwo 5. Ze woonde ook bij mij in het dorp en sportte ook waar ik sport. Mijn broer ging ook weleens met haar opstap en ging weleens met haar om. Het is allemaal nog een beetje moeilijk te geloven allemaal. Dit wens je natuurlijk niemand toe...
Ik kende haar niet goed, maar had wel eens met haar gesproken enzo. Het is allemaal een beetje moeilijk om te verwerken want je denkt natuurlijk dat dit alleen in series gebeurd zoals CSI.
R.I.P Juliette
Als iemand iets kwijt wil, kan je altijd met me praten... Ookal kennen de meeste van jullie me niet persoonlijk..
Love yaa all ♥
Stray strong!
