POV Madison
Ik zat al een halfuur in het ziekenhuis te wachten. Kon dit dan echt niet opschieten? Eindelijk kwam er een zuster aanlopen. “Madison Thompson?” Ik stond langzaam op. Mijn vader hielp me en gaf me mijn krukken aan. De dokter zat in zijn kantoor al op me te wachten. “Madison! Kom hier maar op de bank zitten. Ik lag meer dan dat ik zat want echt recht stond de bank niet.
“Ik wil even een nieuwe foto maken, vanuit daar kijk ik of je een nieuw gips moet, een brace of een operatie” Ik knikte. “Wat zou het slechtste zijn, als ik zeg maar nog ooit wil gaan voetballen op het niveau wat ik deed zeg maar” Hij glimlachte. “Dat zou de operatie zijn, maar de brace of nieuw gips kunnen ook betekenen dat je niet meer kan voetballen, dat ligt aan de foto’s en aan hoe de komende weken alles loopt” Ik knikte.
Ik moest even naar een andere kamer, daar haalde hij mijn gips eraf en maakte hij een foto. We gingen daarna terug naar het kantoor waar mijn vader wachtte. Ik was blij dat hij erbij was want ik kon dit niet alleen. Hij had een training eigenlijk maar hij wilde gelukkig liever mee naar mij. Voor de meeste ouders is dat altijd wel maar als je op zo’n hoog niveau speelt heb je soms die keuze niet. Dat weet ik, daarom accepteerde ik het ook als hij niet mee kon, maar gelukkig kon hij mee.
“Madison, de foto’s zijn binnen.” Ik knikte en keek naar zijn scherm. “Hier zat de breuk, kijk maar naar je oude foto’s.” Ik knikte. “Nieuw gips hoeft dus niet. Een operatie lijkt me nu ook niet nodig dus ik ga even je brace halen. Als die goed zijn werk doet, en jij hem altijd om hebt, dan komt het waarschijnlijk nog allemaal goed.” Ik knikte. Hij verliet het kantoor even. “Dat is goed nieuws” Zei mijn vader. Ik haalde mijn schouder op. “Dat moet nog maar allemaal blijken”
Hij kwam terug en lede de brace op tafel. “Altijd om, alleen douchen niet. Ik stuur je door naar deze man, hij is een persoonlijke trainer voor mensen die naar blessure weer willen sporten. Vanaf vandaag kan je met hem aan de slag zeg maar. Je moet rustig aan doen, maar dat weet hij ook wel. Niet te veel sporten. Voorlopig nog wachten met voetballen, tot hij het zegt” Ik knikte en pakte een kaartje aan.
De dokter deed mijn brace nog om en liep toen mee naar de deur. “Madison ik wens je veel succes en hopelijk sta je over een aantal weken weer op het voetbalveld.” Ik knikte en gaf de dokter een hand. Voorzichtig liep ik naar de auto. Ik hield mijn krukken vast voor als het even te zwaar werd. Het was raar om na al die weken weer te kunnen lopen zonder gips.
Over een uur moest ik weer optreden. Ik had er allemaal even geen zin in. Ik trok een lange zwarte leren broek aan, een wit topje en een zwart vestje. Ik deed mijn witte nike airforce aan en deed mijn brace om. Langzaam liep ik naar beneden. “Madison, ik heb net Greg, die persoonlijke trainer, gebeld. Morgen is hij hier om 11 uur. Hij zei dat je best mag rijden maar niet te lang, want dan ga je te veel forceren” Ik knikte en pakte mijn sleutels. “Dan ga ik maar eens.”
Voorzichtig reed ik naar de club. Het was raar om hier weer te zijn. Ik liep backstage. Ik gaf mijn muziek door en ging klaar staan. Na een tijdje werd mijn naam omgeroepen en liep ik langzaam het podium op. De eerste klanken van Radioactive klonken door de speakers. Ik zag Vanessa, Kimberly en de andere staan. Maar Nathan stond er niet bij.
Ik ging stevig staan en zong alles eruit. Ik gooide al mijn woede eruit. Mijn woede richting dat meisje dat me onderuit had gehaald. Het was allemaal haar schuld. Als zij me niet onderuit had gehaald was het nu allemaal niet zo erg geweest. Dan stond ik nu daar bij Vanessa en Kimberly, met Nathan en dan was er niks aan de hand. Dan hoefde ik niet naar een psycholoog, dokter en een persoonlijke trainer. Dan kon ik gewoon lekker voetballen.
Ik zong de laatste noten weg en keek nog een keer naar Vanessa. Ik draaide me om en liep langzaam weg. Ik pakte mijn spullen en verliet de club weer. Ik was moe van dat zingen en staan. Ik stapte in mijn auto en bleef even zitten. Het was wel fijn dat die woede eruit was, dat moest ik toegeven. Het was niet zoals bij het voetballen maar het was wel goed.
POV Vanessa
Ik keek hoe Madison alles eruit zong op het podium. Ik keek naar mijn vrienden. Allemaal waren we stil geworden en keken we naar Madison. We hadden haar sinds dat ze terug uit het ziekenhuis was na het ongeluk niet meer gezien, dat was een paar weken geleden.
Ze was veranderd. De vrolijke Madison waar ik altijd zo om moest lachen was er niet meer. Het leek een totaal ander persoon. Haar gips was vervangen door een brace. Haar lach was niet meer op haar gezicht. Haar haren hingen slap en futloos langs haar hoofd. Ze was veel afgevallen en zag er slecht uit.
Op het einde van het lied keek ze mij aan. Ik zag pijn in haar ogen. Nathan was weg in de hoop dat het beter met haar zou gaan als hij terug kwam maar ik denk dat ze er juist er alleen maar meer onder lijdt.
Ik liep naar buiten en zag haar in haar auto zitten. Ze zat te huilen. Ze startte de auto en reed voorzichtig weg. Ik belde Nathan. “Vanessa, je weet dat het hier midden in de nacht is?” Zei een slapende Nathan. “Nath, ik denk dat je de verkeerde keuze hebt gemaakt met gaan” “Wat bedoel je daarmee?” “Madison ziet er slecht uit, ze is volgens mij ook veel afgevallen en ze zong net en er kwam toch veel woede uit maar ze ging huilend weg en volgens mij gaat het slechter dan wat je zei voor je wegging”
Hij was even stil. “Madison was aan het zingen?” “Ja, in de club” Het bleef enkele momenten stil. “Ik zal morgen kijken voor vluchten terug” Ik knikte ook al zag hij dat niet. “Oké, dankje want ik kan het niet aan om haar zo te zien. Ze is in die tijd toch wel een goede vriendin van me geworden” “Komt goed”
POV Madison
Eerst ging ik om 8 uur al naar de psycholoog. Daar hadden we het over het zingen en dat ik toch wel ermee door moest gaan om dat het toch wel meer opluchtte dan helemaal niks doen. Ik moest voor de volgende keer een nummer zingen dat veel voor me betekende.
Ik kleedde me thuis om in een kort sport broekje en een roze sportbh met een wit topje eroverheen. Ik strikte net mijn veters toen de deurbel ging. Ik was de enige thuis dus moest naar beneden. Voorzichtig liep ik naar beneden. Ik verwachtte die Greg maar het was Vanessa. Ik stapte opzij en liet haar naar binnen.
“Hoe gaat het?” Vroeg ze zacht. Ik haalde mijn schouders op. “Ik heb gister Nathan gebeld, hij zou kijken voor de eerste beste vlucht terug naar LA” Ik keek voor me uit. “Madison? Ben je niet blij?” Ik keek naar mijn voeten en liet tranen in stilte over mijn wangen stromen. “Ik wil niet dat hij teleurgesteld is als hij terug komt” Ze kwam naast me zitten en sloeg een arm om me heen. “Dat zal hij niet zijn!” Ik schudde mijn hoofd. “Ik ben nog niks opgeschoten anders. Ik ben wat woede kwijt maar kan nog steeds niet mijn gevoelens uiten met hem! Ik ben niks opgeschoten!” Ze zei even niks en keek me alleen aan.
“Wil je wel dat hij terug komt?” Ik haalde mijn schouders op. “Ik wil weer voetballen, mezelf worden, en dan hem weer zien. Ik kan nu nog niet hem onder ogen komen” Ze knikte. “Snap ik, en ik zal dat wel tegen hem zeggen maar hou mij dan op te hoogte van hoe het met je gaat?” Ik knikte. De deurbel ging nog een keer. Voorzichtig stond ik weer op en liep naar de deur. Dit keer was het wel Greg.
“Ik ga” Zei Vanessa ik knikte. Ik en Greg gingen in de woonkamer zitten. “Oké, ik heb een schema opgesteld waar ik 4 keer per week aan wil werken! Ik weet dat je graag weer wilt voetballen, dat zei je vader. Dus ik ga je helpen. Je moet je alleen wel aan dit schema houden. Niets minder en niets meer, ander komt het niet goed.” Ik knikte. “Oké” Zie ik.
We gingen eerst rekken van mijn spieren en toen stukje wandelen. Hij probeerde, net zoals iedereen verder te graven en alles van me te leren kennen, ik liet alleen weinig informatie los. We gingen langs de weg op een bankje zitten.
“Madison, ik denk dat je echt wel weer kunt gaan voetballen, het zal alleen niet allemaal zo snel gaan. Ik ben voor de komende tijd dus veel tijd met je en ik offer veel op om je te helpen. Ik wil dat je je aan je schema houdt en je best doet tijdens onze sessies. Ik wil je ook beter leren kennen, aangezien we veel tijd samen door zullen brengen”
Ik zuchtte. “Ik ben dus niet het persoon wat over mijn gevoelens praat. Dus dat informatie los pulken gaat niet lukken! Ik wil weer voetballen omdat dat de enige echte uitlaatklep van mij is. Ik zal ook echt wel mijn best doen en me aan dat schema houden maar ik kan er niet tegen als mensen me gaan pushen tot praten. Als ik comfortabel genoeg ben en je genoeg vertrouw praat ik vanzelf wel” Hij knikte. “Oké, dan zal ik je niet pushen tot praten” Ik knikte.
We gingen terug naar huis en daar gaf ik hem een knuffel. “Dankje dat je me wilt helpen!” Hij glimlachte. “Tuurlijk” Ik liep naar binnen en plofte op de bank neer.
