POV Madison
Ik zat stil op mijn oude bed en staarde naar buiten. Mijn moeder kwam binnen en ging op mijn voeteneind zitten. "Gaat het weer een beetje?" Ik haalde mijn schouders op. "Waarom wilde je me eigenlijk zo graag terug hier in huis hebben?" Vroeg ik nadat het even stil was geweest. "Omdat ik je ten onrechte had weggestuurd, ik had naar je moeten luisteren toen je de waarheid sprak en ik wilde niet dat je bij je vader ging wonen. Ik was even stil en bleef naar buiten kijken.
"Waarom ben je zo tegen mijn vader?" Ze haalde haar schouders op. "Madison... Het ligt allemaal zo ingewikkeld" Ik zuchtte. "Dat zeg je nou altijd maar denk je niet dat het ooit eens tijd wordt om de waarheid te vertellen en dat nu misschien wel een goed moment is aangezien ik thuis ben?" Ze knikte.
"Je vader en ik waren best lang bij elkaar. We waren dol op elkaar en helemaal tot onze oren verliefd op elkaar. We waren iedere minuut van de week samen en lieten elkaar het liefst nooit los. Dat ging ook ten kosten van onze vriendschappen, buiten hem, had ik al snel niet veel mensen meer over omdat ze vonden dat ik teveel met hem was en nooit meer bij hen." Ze was even stil.
"Toen ik zwanger was wist ik niet meer wat ik moest doen. Ik ging ook niet zo snel naar mijn vader want hij was zo streng, Nana was er wel voor mij maar ik wilde haar niet teleurstellen en natuurlijk vertelde ze het aan mijn vader. Ik was altijd al het probleem kind van iedereen thuis. Ik was ton naar je vader gegaan en vertelde hem van mijn zwangerschap. Ik dacht dat hij me wel zou opvangen en samen voor mij voor ons kind ging zorgen. In plaats daarvan liet hij me als een baksteen vallen. Iedereen op school haatte me al en mijn ouders waren zo boos en teleurgesteld. Ik heb toen een tijdje in een kindopvanghuis gezeten. Toen mijn vader overleed aan een hartaanval nam mijn moeder me terug in huis. Een week later werden jij en je zus geboren. Ik heb nooit meer van je vader gehoord tot jullie derde verjaardag ongeveer"
Ze stond en knikte dat ik even mee moest lopen. We liepen naar haar kamer. Ze opende haar ladekast en onderin, onder een stapel oude shirtjes en broeken haalde ze een enveloppe tevoorschijn. "Hierin schreef hij dat hij spijt had van zijn plotselinge vertrek maar dat het nu beter was. Hij had een goed leven als voetballer, waar hij altijd al van had gedroomd. Hij had zijn school afgemaakt en gestudeerd. Erbij had hij 1000 dollar gedaan voor jullie, hij wist natuurlijk niet dat het een tweeling was. Ik was zo boos dat na al die jaren samen dat dit het enige was wat ik kreeg. Ik voelde me waardeloos. Ik ben verder gegaan met mijn leven maar ik kon het hem nooit meer vergeven."
Het bleef even stil. Mijn moeder ging op haar bed zitten. "Ik weet niet of jij het al weet maar er loopt een rechtszaak. Je vader wil de officiële voogdij van je hebben. Ik wil mijn volledige voogdij houden en er is al best een tijdje een zaak aan de gang. Ik sta alleen niet aan de winnende kant op dit moment want je vader heeft 4 topadvocaten en ik heb 1 zielige omdat ik niet meer kan betalen."
Ik voelde een rilling door mijn hele lichaam gaan. "Hoe lang is best een tijdje?" Vroeg ik zacht. "Twee maanden" Ik slikte. Hij had me helemaal niks verteld. "Ik snap het als je bij hem wilt blijven want hij heeft je meer te bieden dan ik maar ik wil dat je goed nadenkt over je keuze. Denk alsjeblieft ook aan de jaren voordat hij in beeld was" Ze begon te huilen en liep de kamer uit.
Ik bleef als een ijssculptuur staan en keek naar de brief die ze op het bed had laten liggen. Ik opende hem en las hem snel door. Ik schrok van de korte brief die gewoon ... gewoon wreed overkwamen. Ik liep naar mijn kamer en trok mijn oude hardloopkleren aan die hier nog lagen. Ik rende buiten een rondje en stopte bij het hotel van Nathan en ging naar zijn kamer.
Ik liep zijn kamer in en ging op zijn bank zitten. Hij zat op een andere stoel en keek vragend op. "Hé, gaat het weer een beetje?" Ik schudde mijn hoofd en begon hard te huilen. "Ik weet niet meer wat ik moet doen." Ik vertelde alles over wat mijn moeder me net had verteld. "Dat is wel heftig" Ik knikte.
"Mijn vader heeft dat voor me verzwegen. Hij zei nog tegen mij dat ik maar eens naar mijn moeder moest omdat de rechter anders moeilijk kon doen. Ik weet niet hoe ik mijn vader zo nog kan aankijken. Mijn moeder weet ik ook niet meer. Ik hield eerst van haar, toen kwam die ruzie en haatte ik haar en nu is het onduidelijk ik weet niet of ik haar nou haat of niet" Hij kwam naast me zitten en sloeg zijn arm om mij heen.
"Het is nu allemaal denk ik gewoon moeilijk" Ik knikte. "Morgan vroeg of ik bij haar kon wonen want ze is nu helemaal alleen in haar appartement maar ik weet het niet. Miami is niet meer mijn thuis maar ik weet niet of ik wel terug wil naar LA." Hij trok me dicht tegen hem aan.
"Je hebt het verhaal van je moeder gehoord, misschien moet je die van je vader ook nog even aanhoren?" Ik knikte. "Misschien maar ik weet niet wat ik met Morgan moet doen. Ik wil haar niet alleen laten in Miami, ze heeft net haar vriend en dochter verloren, maar ik wil hier niet meer zijn want dit is gewoon mijn plek ook niet meer."
Ik zuchtte en stond op. "Ik moet trouwens terug naar mijn oude school, kluisje van Noah leeghalen, dat had ik Morgan beloofd dat ik dat zou doen" Hij knikte. "Moet ik mee?" Ik schudde mijn hoofd. "Nee, dan kan ik nog even nadenken over waar ik nou wil gaan wonen" Hij knikte. "Dat snap ik, bel me maar als je wil dat ik langskom" Ik knikte. "Zal ik doen"
Ik liep mijn oude school in en iedereen in de gangen keek mij aan. Zouden ze denken dat ik Morgan ben? Ik probeerde er allemaal even niet aan te denken en liep naar het kluisje van Noah. Troy stond dichtbij, want zijn kluisje was daar, en keek me lang aan. Liz stond tegen hem aan en keek Troy vragend aan. Ik opende zijn kluisje en begon met zijn boeken. Ik haalde toen de kleine rommel eruit en toen keek ik naar de foto's op zijn kluisdeurtje. Er hing er nog een van mij bij. Ik haalde hem er voorzichtig af en keek naar de foto. Dat was tijdens een voetbalpartijtje en hij vond het zo'n mooie foto, dat weet ik nog zo goed.
"Morgan, gaat het wel, ik hoorde het nieuws van je dochtertje en Noah" Ik draaide me om en keek naar de directeur. Ik haalde mijn schouders op. "Morgan houdt zich groot terwijl ze alles regelt maar dat is ze niet, ze zit dicht bij haar breekpunt, maar ik zie wel waar Maddie haar sterkte van had. Ze was een vechter, net als Morgan, dat zag ik nooit in mijn zusje"
De directeur keek me lang aan. "Madison?" Ik knikte. Ik haalde nog de laatste foto's van Noah's kluisje en sloot hem. "Ben je weer terug in Miami?" Ik haalde mijn schouders op. "Ik twijfel nog, er is een hoop aan de hand, alles met Morgan, mijn moeder en dan nog wat met mijn vader, dus ik weet allemaal niet meer waar ik nou ga blijven" Hij knikte. "Je bent hier altijd van harte welkom. Ik hoor het allemaal nog wel' Ik knikte.
Ik tilde de doos waar al Noah's spullen in zaten op en liep naar buiten. Ik botste buiten tegen Romy aan. "Morgan?" Ik schudde mijn hoofd. "Je hebt nog een kans" Ze glimlachte. "Madison, ik zal wel moeilijk zijn met Noah en Maddie" ik zichtte. "Als dat nou mijn enige problemen waren." mompelde ik.
Ze keek me even vragend aan. "Mijn vader en moeder zitten op dit moment in een rechtszaak om mijn voogdij" Ze knikte. "Dat is ook wel moeilijk, ja" Ik knikte. "Ik heb het zo druk nu met Morgan, ik heb al een week training gemist" Ze fronste. "Dat is niet zo best"
"Kom" Ze knikte naar haar auto. Ik zette de doos achterin en stapte voorin op de passagiersstoel. Bij het voetbalveldje stopte we. "Dan gaan we nu toch wat trainen" Ze had natuurlijk een voetbal in haar kofferbak. "Voor noodgevallen" Zei ze lachend. Ik lachte. Het was leuk om weer te voetballen met Romy, aangezien dat lang geleden is.
Lachend zakten we op de grond na een lange tijd voetballen. "Als je moeder de voogdij wint, kom je dan ook terug bij het voetbalteam in Miami?" Ik haalde mijn schouders op. "Ik kan niet zomaar verwisselen van club, en ik kan ook niet zomaar vanuit Miami op en neer vliegen naar LA voor training"
"Wanneer ga je weer terug naar LA?" Vroeg ze. Ik haalde mijn schouders op. "Misschien morgen al want ik moet nodig met mijn vader praten" Ik zuchtte en keek lang naar de bomen. Ik was benieuwd wat er vanaf nu allemaal ging gebeuren, er zal in ieder geval veel veranderen...
Heyyy
nieuw hoofdstukjeee
laat weten wat je vond
lovee yaa al
