POV Morgan
Ik werd wakker en zag dat Madison nog steeds niet thuis was en in haar bed lag. Ik sprong op en trok snel een short en een hemdje aan en rende naar beneden. Jason en Xander zaten beneden aan het ontbijt. Ik keek ze geschrokken aan. "Madison is nog niet thuis!" Zei ik. Xander keek geschrokken op zijn horloge en pakte toen zijn telefoon. Hij gromde omdat zijn code een paar keer verkeerd ging en toen zijn telefoon was vergrendeld.
"Jason bel jij eens" Zei Xander die ondertussen net zo bang was als ik dat er iets ernstigs was. Jason haalde zijn schouders op. "Dat is toch niet nodig, die ligt nog te slapen" Zei hij terwijl hij verder ging met zijn cornflakes eten. "Waarom is ze dan niet in haar bed?!" Riep Xander. Jason keek op. "Omdat ze bij Noah is" Zei hij normaal.
Mijn mond viel open. "Maar... Maar" Stamelde ik. "Ze is gewoon bij haar vriendje meer niet, er komt echt geen einde aan de wereld omdat ze er niet is hoor" Ik was verbaasd. Noah was haar vriendje en ze zei niks tegen mij. Ik was dan wel niet zo aardig tegen haar geweest maar dan nog, ik blijf haar tweeling en beste vriendin.
Ik liep naar de keuken en maakte een snel ontbijtje klaar. Mijn telefoon ging. Cody...
"Hey blondje wil je iets doen?" Zei hij. Ik keek even naar de foto van mij en Maddi op de muur. "Nee sorry. Heb ruzie met mijn zus en moet dat maar eens gaan bijpraten, ik moet trouwens ook oefenen voor een zangwedstrijd waar ik aan mee wil gaan doen." Hij was even stil. "Ik kan je helpen met zingen" Ik zuchtte. "Nee sorry, andere keer." Ik wist nog steeds niet hoe het nu zat tussen hem en Chanel.
"Oke jammer" Ik hoorde teleustelling in zijn stem maar ik vond Maddison belangrijker dan hem. Ik liep naar de eettafel. "Ik ga zo voetballen" Zei Jason tegen Xander. Xander keek niet op van de krant. "Prima jongen" Ik keek even naar Jason. "Mag ik mee?" Jason en Xander keken me verbaasd aan. "Voetballen?" Vroeg Jason verbaasd met een beetje argwaan in zijn stem. Ik knikte klein. Ik moest alles doen om bij Maddison in de buurt te komen.
Zo stond ik dus even later op een voetbalveldje in de buurt maar Madison was er niet. "Hey blondje, kom je nog voetballen?" Vroeg een jongen arogant. Ik stamelde even wat en liep toen naar de bal. Ik rende achter de bal aan maar telkens als mensen hem naar mij schopte raakte ik hem niet en zuchtte mijn team vermoeid. Jason keek me ergerend aan. "Waarom wou je mee?" Vroeg hij. Toen hij langs me kwam.
Ik liep naar de bal en net voor mij rent iemand er langs en die neemt de bal mee. Ik keek op en zag dat het Madison was. Ze passeerde iedereen met gemak en schoot de bal met een snelheid erin.
De jongens keken verbaasd van mij naar Madison. Ze keek me kort en boos aan en keek toen naar Jason. "Wat doet zij hier?" Jason haalde zijn schouders op. "Ze wou mee" Zei hij. Madison keek weer even naar mij. De arogante jongen liep op mij af en begon in mijn arm te prikken wat best wel pijn deed. "Ben je echt?" Vroeg hij. Jason en de andere jongens lachte en ook Madison deed moeite haar lach in te houden. "Brandon laat haar met rust" Zei ze.
Ik keek haar dankbaar aan maar ze negeerde mijn blik totaal. "Wat doe je hier?" Vroeg Madison bot. Ik keek haar aan. "Ik ehh... wou met je praten" Zei ik stotterend. Ze keek me met opgetrokken wenkbrauwen aan. "Ik dacht dat je niet wou praten met mij?" Zei ze arogant. De jongens keken geschrokken naar ons. Jason en Noah keken met grote ogen toe maar zeiden niks. Die hadden ons nog nooit zien ruzieën en ik had ons zelfs nooit zo gezien.
"Ik..." Madison draaide weg en pakte de bal op. "Ik denk dat je beter kunt gaan, naar die geweldige vriend van je" Zei ze. "Jij hebt mij niet eens verteld dat je een vriend had!" Riep ik. Madison keek me verbaasd aan door mijn mini uitbarsting. "Omdat je mij negeerde. Alsof jij mij alles verteld over die ene Cody, waneer durft hij zijn gezicht te laten zien?" Ik zei niks. Cody zei dat hij nog niet klaar was om mijn familie te ontmoeten.
