"Melodie? Je had me gebeld?" "Wacht heel even" Er klonk wat gestommel aan de andere kant van de lijn. "Hey" Zei ze nu. "Wat is er?" Vroeg ik. "Ik mocht je van Nathan niet bellen maar het gaat slecht met hem, zijn opa waar hij heel veel mee om gaat sinds hij al jong was, ligt op sterven." "Dat wist ik helemaal niet"
"Nathan zit bijna iedere avond op zijn kamer en ik en Rutger maken ons zorgen" Ik keek naar Veronique. "Ik weet niet of ik nu kan komen, maar ik zal even kijken" "Alsjeblieft, kom alsjeblieft" "Ik zal mijn best doen" Ze zuchtte. "Oké, laat maar weten" Ik hing op en keek naar Veronique. "Ik moet naar New York toe.
Ik stapte in mijn auto en ging naar huis. In de keuken stond mijn moeder. "Mam, ik moet naar New York" Ze draaide zich om. "Hey Madison, was het een leuk feest? Fijn dat je thuis bent, met mij gaat het ook goed" Ik zuchtte. "Ja leuk, maar mag ik gaan?" Ze trok haar wenkbrauwen op "Waarom moet je nu naar New York? Maandag school?" Ik zuchtte. "Mam, de opa van Nathan ligt op sterven en het gaat heel slecht met hem."
"Je betaalt het zelf maar" Ik knikte. "Dankje" Ik rende naar mijn kamer en rok een strakke trainingsbroek van Hollister aan en een hemd van Abercrombie en Fitch. Ik deed snel mijn Hollister vestje erover aan en schoot in mijn Allstars. Ik deed mijn haren op een knot.
In mijn koffer gooide ik een trainingsbroek, een paar hemdjes en een paar truien, spijkerbroek. Dat was wel genoeg voor de reis. Ik hoefde geen jurkjes of pumps. Ik ritste de koffer dicht en rende naar beneden. "Jason wil je me naar het vliegveld brengen?" Hij knikte. "Geef je autosleutels maar" Ik gooide ze direct in de lucht.
Onderweg kocht ik een ticket via internet. Ik gaf Jason bij het vliegveld een knuffel en rende naar binnen. Ik checkte mijn bagage in en checkte in en rende naar de juiste gate. Lang hoefde ik niet te wachten. Ik ging op mijn stoel zitten.
~*~
Ik nam de eerste beste taxi naar Nathan toe. Ik zocht de sleutel in mijn tas, ik wist dat ik hem bij me had. Met trillende hand stak ik hem in het slot en opende ik de deur. Ik liep naar binnen. Ik ging direct door naar de kamer van Nathan. Ik liet mijn koffer nog even in de hal staan.
Ik opende de deur en Nathan lag op zijn bed. Hij was muziek aan het kijken en keek verbaasd op toen hij mij zag. "Wat doe je hier? Moet je niet naar school maandag?" Ik knikte. "Maar jij bent belangrijker" Hij zuchtte. "Melodie heeft je gebeld" Ik knikte. "Waarom zei je dat zelf niet tegen me" "Omdat het prima gaat met mij" Ik knikte. "Daarom lig je ook op een zaterdagavond op je bed, in plaats van een feest of op stap zoals iedere andere zaterdag"
Hij ging rechtop zitten. "Er is niks" Ik ging op zijn bed einde zitten. "Nathan, ik zie gewoon aan je dat je helemaal niet prima bent" Hij zei niks. "Praat met me, je wil dat ik me openstel, dan doe dat zelf ook alsjeblieft" Hij zuchtte. "Ik ben gewoon bang dat ik hem kwijtraak en dat ik hem dan niet meer kan spreken" Ik pakte zijn hand vast. "Dat gebeurd nou eenmaal soms, je moet gewoon genieten van de tijd die je nog over hebt"
Hij legde zijn telefoon en koptelefoon op zijn nachtkastje. "Wat als ik hem vergeet?" Ik ging dichter bij hem zitten. "Je zal hem nooit vergeten. Het is niet erg als je zijn stem niet meet herinnerd, of hoe hij er precies uit zag, hij zal altijd in je hart zitten en daar zal hij nooit weggaan"
"Je kijkt echt te veel films" mompelde Nathan. Ik lachte. "Ze hebben wel gelijk, je moet niet bang zijn" "Misschien"
Ik legde mijn hoofd op zijn schouder. "Wat heb jij trouwens allemaal uitgespookt, je ziet er als een zombie uit" Ik begon te lachen. "Kater" Hij schudde zijn hoofd. "Het lijkt net of je nog maar enkele seconden wakker bent" Ik lachte. "Zo voel ik me ook"
We zaten in tijd in stilte. "Ik heb je gemist" Mompelde hij. Ik knikte. "Ik jou ook" Hij drukte een kus op mijn mond en begon me te zoenen. Ik glimlachte en ging verder op zijn schoot zitten.
~*~
Nathan streelde zachtjes mijn arm. "Toen ik nog klein was speelde ik iedere dag met mijn opa. We gingen altijd samen wandelen en hij leerde me van alles. Als het regende gingen we koken en gingen we alles eten. Meestal maakten we pannenkoeken. Een hele hoge stapel. Als mijn moeder me dan kwam ophalen had ik mega veel buikpijn van het eten. Iedere keer weer" Ik glimlachte.
"Mijn opa was vroeger mijn beste vriend, ieder weekend sliep ik bij mijn opa en oma en ik wilde nooit weg. We bouwden hutten van de gordijnen en de banken. Mijn oma werd dan boos dat haar dure gordijn dan helemaal kreukelde." Ik keek naar Nathan. "Als ik hem zo zie, in het ziekenhuis, helemaal lijkbleek dan word ik bang dat ik hem straks alleen nog maar zo herinner en niet meer als mijn blije opa"
"Ga je veel bij hem op bezoek?" Hij schudde zijn hoofd. "Ik vind het eng om hem zo te zien. Hij praat heel raar nou. Hij ziet er zo slecht en mager uit. Hij is niet meer dezelfde" Ik knikte. "Je moet wel een keer afscheid nemen en alle vragen stellen die je nog wil weten. Ik weet dat je anders later spijt krijgt. Ik heb het zelf met mijn opa meegemaakt." Nathan zei niks.
"Wat als hij me dadelijk niet meer herkend?" Ik pakte zijn hand vast. "Dat weet ik niet, maar je moet het ook voor jezelf doen, want die spijt van onbeantwoorde vragen is verschrikkelijk!" Hij knikte. "Je hebt gelijk"
Ik keek hem lang aan. "Ik ben blij dat ik je heb" Fluisterde Nathan. "Mooi, want zo makkelijk kom je niet van me af"
~*~
Ik trok mijn kleren aan en liep naar beneden. In de keuken stond Nathan met Rutger en Melodie. Nathan zag er een stuk vrolijker uit. "Ga je straks mee naar het ziekenhuis?" Vroeg Rutger. Nathan knikte. "Ja, is goed" Melodie keek verbaasd van Nathan naar Rutger. Ik liep de keuken verder in. "Daarom ben je dus zo vrolijk" Zei Rutger toen hij mij zag. Ik glimlachte.
"Ga je ook mee?" Vroeg Melodie. "Ligt eraan" Ik keek naar Nathan. "Ik wil dat je meegaat" Ik knikte. "Dan ga ik wel mee" Nathan glimlachte en sloeg zijn arm om mijn middel. "Ik had toch gelijk" zei Melodie. "Ja ja" Zei Rutger. Ik keek verbaasd van de een naar de ander. "Rutger zei dat als Melodie jou zou bellen dat het toch niet veel veranderde omdat je waarschijnlijk toch niet kon komen omdat je gewoon naar school moet" Ik knikte. "Moet ik eigenlijk ook maar Nathan was iets belangrijker." Rutger glimlachte.
"Wat is er met je vuist gebeurd?" Vroeg Melodie. Ik keek naar mijn vuist. "Madison?" Vroeg Nathan. "Ik heb Liz geslagen" Mompelde ik. "Je beste vriendin?" Vroeg Nathan. Ik schudde mijn hoofd. "De nieuwe vriendin van Troy, die mijn beste vriendin was en die blijkbaar vreemd ging terwijl ik met Troy had" Hij keek me met opgetrokken wenkbrauwen aan. "Waarom vertelde je dat niet?" "Ik weet dat pas sinds vrijdag. En vrijdagavond ging ze mij en Veronique allemaal slet noemen en trok ze aan mijn haren en toen heb ik haar maar geslagen"
Nathan keek me verbaasd aan. "Leuk feestje dus" Ik knikte. "Dat was het zeker" Lachend schudde Nathan zijn hoofd. "Kom, laten we ons maar omkleden en naar het ziekenhuis gaan" Ik knikte en liep mee naar boven.
