Hoofdstuk 44
POV Madison
Ik trok mijn zwarte Chanel jurkje aan, Nude Louboutins en een bijpassend jasje van Valentino. Ik pakte mijn beige Prada tas en gooide er mijn portemonnee en mijn telefoon in. Nog wat kleine dingen die ik nodig had gooide ik erin. Ik kamde mijn haren door en haalde mijn stijltang er nog een paar keer door. Ik deed een dun lijntje eye-liner op en mijn mascara. Ik deed nog wat lippenstift op en liep toen naar beneden.
Daar zat Nathan met een witte blouse en een donkerblauwe broek. Hij had het bovenste knoopje van zijn blouse open. Hij zag er echt geweldig uit.
“Ben je klaar om te gaan?” Ik knikte. Ik keek er echt tegen op om naar de rechtbank te gaan. Ik wilde liever gewoon door de grond zakken. We stapten voor de rechtbank uit Nathans auto en liepen naar binnen. Onderweg pakte Nathan mijn hand en kneep hij er zacht in. Ik glimlachte klein naar hem. We liepen de juiste zaal in. Er was nog een rechtszaak bezig, een man die moeilijk deed over zijn scheiding.
Niet veel later kwam Kate binnen en ook de jongen van de koffiezaak waar ik zijn naam telkens van vergeet. Een ander jong stel kwam binnen met een kinderwagen. Waarschijnlijk was dat de dochter van Kate.
Eerst moest Kate zelf wat vragen beantwoorden, daarna de jongen van de koffiezaak, toen de adoptiemoeder en toen riepen ze mij naar voren. Nathan kneep nog een keer in mijn hand en knikte kort naar me.
Ik liep naar voren en ging op de stoel zitten. “U bent vanaf nu onder ede” Zei de rechter. Ik knikte. De advocaat van Kate stelde eerst wat vragen. “Hoe kent u mijn cliënte?” “Ze is de ex van mijn huidige vriend” Hij knikte. “En hoe kent u mijn cliënte?” “Ze kwam een keer spullen ophalen bij mijn vriend zijn huis, die ze daar had laten liggen” “Heeft u Kate meegeholpen naar het vinden van de vader?”
“Ja, we hebben een DNA-test gedaan met DNA van mijn vriend en van Davey” Ik had zijn naam net een aantal keer gehoord dus wist ik die nu wel. “En wie was de vader volgens de DNA-test?” “Davey” “Geen vragen meer”
De advocaat van de adoptieouders stond op. “Houdt u van uw vriend?” Ik keek vreemd naar de advocaat. "Relevantie?” Vroeg de advocaat van Kate. “Afgewezen, beantwoord de vraag” “Ja, ik zou niet zonder hem kunnen” De advocaat knikte. “En als uw vriend de vader van het kind bleek te zijn, zou dat uw relatie verpesten?” “Waarschijnlijk wel”
“Dus als u nou de DNA-test vervalste, dan kon uw relatie rustig verder gaan en kon Kate met Davey het kind meenemen en was iedereen vrolijk” “Nee! Ik zou ten eerste nooit zoiets doen, ik weet hoe het is om zonder vader op te groeien, ik weet hoe het is om niet je echte vader voor je te hebben, al je vrienden te zien met beide ouders. Ik zou nooit, maar dan ook nooit, een kind zijn vader afpakken. Ja, als Nathan de vader was had dat waarschijnlijk mijn relatie verpest, maar ik zou nooit liegen voor Kate, ik ken haar nauwelijks! Ik hielp haar mee met de DNA-test omdat ik voor Nathan zekerheid wilde!”
“Dus u weet zeker dat Davey Roberts de vader is en dat u de test eerlijk hebt opgestuurd naar het laboratorium? En mag ik u herinneren, u staat onder ede” Ik knikte. “Ja dat weet ik zeker!” De advocaat keek me nog even aan. “Geen vragen meer” Zei hij toen.
Ik ging weer naast Nathan zitten die mijn hand weer pakte. Kate moest nog een keer naar voren komen en ze vroegen haar waarom ze haar kind had afgestaan, waarom ze nu wel klaar was voor het kind en dat soort vragen. De rechter maakte een einde aan de zitting. “Morgen mogen de advocaten hun slotpleidooien doen en dan zal ik mijn uitspraak bekend maken”
Ik stond op en liep naar buiten. Kate kwam naar me toe rennen. “Je bent geweldig! Ik kan je niet genoeg bedanken!” Ik haalde mijn schouders op. “Ik vertelde alleen de waarheid want Kate, ik zou echt nooit voor jou liegen, zeker niet in een rechtbank” Ik draaide me om en liep naar de auto.
