POV Nathan
Ik liep de keuken van Madison in. Michael draaide zich om. "Hey" Hij zag er vermoeid uit. "Moe?" Hij knikte. "Moe van Madison" Zei hij. Ik ging aan het keuken eiland zitten. "Hoezo?"
Hij zuchtte. "Madison zegt bijna niks meer, lacht zelden en komt nog amper uit haar bed." Ik knikte. "Ze reageert ook bijna niet op mijn berichtjes" Hij pakte wat drinken. "Ze eet ook nog amper iets" "Maar ik dacht dat het door onze ruzie kwam maar die hebben we al uitgepraat"
"Ze zit volgens mij behoorlijk met dat gebeuren op het voetbalveld." Ik haalde mijn schouders op. "Ze zegt niks als je vraagt wat er is, dus ik weet het niet" hij knikte. "Ze ligt in haar bed, ga maar even naar haar toe. En zorg alsjeblieft dat ze haar medicijnen neemt want daar doet ze altijd moeilijk over." Ik knikte en ging naar boven.
Ik opende haar kamer en op haar bed lag Madison tv te kijken. "Hi" Zei ze zacht. Ik ging naast haar zitten. "Hoe gaat het?" Ze zei niks.
Even later kwam Micheal binnen. "Madison, ik kan hier niet meer tegen. Praat met me, praat met Nathan, dit kan zo niet langer" Ze zei niks terug. Toen kwam Micheal naast haar bed staan en tilde haar op.
"Laat me los, dat doet pijn" "Dat zijn meer woorden dan de afgelopen weken." Zei Micheal alleen. Ik liep achter hem aan. Hij zette haar in de auto. "Dan ga je maar met een psycholoog praten want dit gaat ze niet langer."
Ik was het wel eens met Micheal. Ik bleef hier. Na een kwartier kwam Micheal terug. "Hoelang blijft ze daar?"
"De sessie is zeg maar een uur, maar hij heeft altijd nog wat tijd achteraf vrij zodat het altijd kan uitlopen als ze nog meer wil praten" Ik haalde mijn schouders op. "Ik denk dat het niet langer dan een uur zal duren."
"Kan jij haar ophalen? Ik moet zo even naar een persconferentie" Ik knikte. "Geef me maar een adres" Hij knikte. Hij krabbelde wat op een blaadje en gaf het aan mij. "Stuur mij maar een berichtje over hoe het ging" Ik knikte.
~*~
Ik stond voor het psychologen gebouw. Madison kwam naar buiten op haar krukken en ging in mijn auto zitten. "Hoe ging het?" "Ge-wel-dig" mompelde ze. "Een uur niks zeggen, altijd leuk" Zei ze. Ik keek haar lang aan. "Madison, wat is er nou? Ik word gek, ik wil je helpen maar je laat me niet binnen"
Ze zei niks. "Madison!" Ik zette de auto aan de zijkant van de weg. "Ik ben er klaar mee! Ik kan hier niet zitten en niks zeggen terwijl ik gek wordt van die stilte." Ik keek haar aan en zag haar zacht huilen. "Ik wil naar huis"
Eenmaal thuis stopte ik. "Ik ga een paar dagen terug naar New York. Ik kan hier niet meer tegen. Laat me maar weten als je weer wil praten." Ze knikte. "Het spijt me" zei ze voor ze naar binnen ging.
POV Madison
Ik zat op mijn kamer voor mijn raam. Ik had Nathan weg gedreven. Ik kon het niet meer. Het was nu een dag sinds Nathan weg was.
Ik pakte mijn krukken en ging naar beneden. "Tijd om te gaan" Zei mijn vader. Ik knikte. Ik liep naar de auto en stapte weer uit bij de psycholoog.
Ik zat op de stoel. "Madison. Hoe gaat het vandaag?" Ik was even stil. "Rot" hij keek op dat ik iets zei. "Wat is er dan?" "Mijn vriend is me zat en is terug naar New York gegaan" Hij knikte. "Waarom is hij je zat?" "Ik ben mezelf niet meer sinds het voetbalveld gebeuren" Hij knikte.
"Wat was er toen dan gebeurd?" "Iemand kon niet tegen haar verlies en haalde me onderuit en trapte me nog na. Normaal sta ik altijd op en ren ik verder, maar toen niet" Hij krabbelde wat op papier.
"Waarom praat je dan zo weinig tegen hem?" Ik was even stil en perste mijn lippen op elkaar. "Ze snappen me niet" Zei ik. "Wat snappen ze niet?"
"Ze denken dat ik stil ben omdat ik medicijnen moet slikken, en dat kan ik niet." "Wat is er dan?" "Ik heb altijd problemen gehad om over mijn gevoelens te praten en te uiten. Voor mij was voetbal iets waar ik alles kon uiten. Woede, verdriet, alles."
Ik was weer even stil. "Ik kan er niet tegen want al die gevoelens krop ik nu op en kan ik niet kwijt. Praten kan ik gewoon niet, dat gaat gewoon niet. Alleen ze snappen het niet. Ik kan misschien nooit meer voetballen."
"Nooit meer voetballen. Hoe voel je je daardoor?" "Rot. Toen ik vroeger klein was had ik niet veel speelgoed want we waren niet rijk. Ik had een oude voetbal. Later kreeg ik vrienden en daarmee ging ik samen onder voetballen. Ik kwam in de pubertijd, ruzie met mijn moeder, ik ging voetballen. Mijn moeder kreeg een vriend, ik ging voetballen. Iedereen liet me vallen, ik ging voetballen. Ik kwam hierheen en ging voetballen. Altijd, bij alles, ging ik voetballen. Ik kan niet zonder want ik heb dan geen uitlaatklep meer"
Hij schreef wat op. Het was even stil. "We moeten een nieuwe uitklep vinden. Je kan die gevoelens niet blijven opkroppen. De mens moet die gevoelens uiten, ieder op een eigen manier. We moeten een nieuwe manier voor jou vinden"
We praatten over vanalles en nog wat maar steeds kwamen we nergens op uit.
"Hoe ken jij je vriendje?" Ik haalde mijn schouders op. "In een club, Belle wilde me horen zingen, we moesten samen een lied zingen. En daarna had ik een dip, het was uit met mijn vriendje, en toen ging ik naar de club en hij was daar ook. Sindsdien ging het vrij snel"
"Je zingt" Ik dacht even na. "Ja soms, voor mezelf meer" Hij krabbelde wat op zijn papier. "Ik wil dat je volgende keer een keer gezongen hebt in publiek. Kies een nummer die jou gevoel beschrijft. Zing dat en laat me volgende keer weten hoe het ging"
Ik knikte. Ik keek op de klok. Ik zat hier nu al 3 uur. Ik pakte mijn krukken en ging naar buiten waar mijn vader al stond te wachten. "Hoe ging het?" Ik haalde mijn schouders op. "Wel goed, heb huiswerk"
Ik ging naar mijn kamer en typte een berichtje voor Nathan. Hey, ik ben net terug van psycholoog. Heb huiswerk, hopelijk kom je snel terug...
Ik delete het weer en ging slapen. Ik was op. Ik maakte eerst mijn medicijnen plat en gooide dat in mijn flesje water. Ik mixte het en dronk alles snel op. Het was zo ranzig maar anders kreeg ik ze niet ingeslikt.
Morgen maar dan naar de club. Eerst ziekenhuis voor check-up en dan s avonds naar de club... Ben benieuwd.
