POV Madison
Ik had nu al vier weken met die brace getraind en naar die stomme psycholoog geweest en alles gedaan wat ze van me vroegen. Ik had Nathan in die vier weken één keer gezien en gesproken. In de eerste week dat hij terug was. Het was zo raar om weer met hem te spreken en ik kon er niet tegen dat op één of andere manier het zo ongemakkelijk voelde en dat we wel vreemden van elkaar leken.
We kwamen er samen op uit dat zolang ik niet de oude ik was, het ook niet een relatie tussen ons kon worden. Ik wist niet hoe ik me over alles moest voelen. Het voelde wel fijn om met hem te praten maar het voelde niet zoals het eerst voelde.
We hebben dus een punt achter onze relatie gezet. Ik weet niet goed hoe ik me moet voelen dus heb ik me een beetje van iedereen afgehouden. Op school merkt ook iedereen het. Ik zit wel bij iedereen in de pauze maar ik ben stil en luister eigenlijk niet naar de gesprekken. Ik lach in de klas niet mee om de grappen en ik hou mijn mond tegen de leraren, iets wat zij wel fijn vinden.
“Mads, ben je klaar?” Belle stak haar hoofd de hoek van mijn kamer om. “Jupp” Ik trok mijn zwarte Michael Kors sandaaltjes nog aan en ging toen naar beneden. Ik pakte nog snel een broodje van het aanrecht, viste mijn sleutels in de hal uit het bakje en liep naar buiten.
De zon scheen fel. “Hier” Belle gaf mijn zonnebril aan. “Thanks” Ik richtte me weer op het verkeer en reed naar school. Ik ging eigenlijk alleen even Belle afzetten en dan door naar de dokter. Daar zou Greg ook heen komen en dan moest ik weer wat testen doorlopen.
Ik liep door naar het kantoortje van mijn dokter. Daar zat Greg al aan het bureau. Ik ging naast hem zitten. “Nerveus?” Vroeg hij. Ik knikte. “Je hebt je brace goed gedragen en alles gedaan wat ik zei, het komt goed” Ik knikte. “Ik hoop het”
De dokter kwam binnen en ging tegenover ons zitten. “Dus, Madison, ben je er klaar voor?” Ik knikte ook al was ik niet zeker of ik er echt klaar voor was. Ik moest eerst wat foto’s maken van mijn benen. Daarna gingen we wat testen en oefeningen doen. Ik deed precies wat ze mij vroegen. Ik wist onderhand wel dat dat de enige manier was voor mij om weer te mogen gaan voetballen.
“Wacht maar even hier” Zei de dokter. Ik knikte en ging op een stoel in de wachtkamer zitten en wachtte tot ze mij weer riepen. De dokter en Greg waren nu alle resultaten aan het bekijken en aan het beslissen of ik weer mocht gaan voetballen. Ik weet bijna zeker dat ik voorlopig nog met Greg moet verder trainen, maar voor mij is het belangrijkste dat ik gewoon weer mee kan doen met voetballen.
Het seizoen is namelijk al 3 wedstrijden geleden begonnen en we staan er niet zo goed voor. Niet dat je daar heel veel van kan zeggen na 3 wedstrijden maar we staan in ieder geval niet boven aan. Ik moest mee doen want het team van die bitch die me dit heeft aangedaan staan bovenaan.
Het meisje wat me dit trouwens allemaal heeft aangedaan is nog voor 3 wedstrijden geschorst. Het verbaasde me dat ze überhaupt nog mocht voetballen. In de hele poule wordt die club nu uitgekotst, maar haar eigen team hebben excuses aan mij aangeboden, terwijl zij de enige is die fout was. Dat maakt me nog boos ook, want ze heeft helemaal geen excuses aangeboden. Ze had me een hersenschudding bezorgd en zij zorgde bijna dat het einde van mijn voetbalcarrière eraan zat te komen.
“Madison?” Greg knikte dat ik kon komen. Ik liep achter hem aan. Nerveus ging ik aan het bureau zitten. Ik speelde met de hengels van mijn Hermes tas. Ik keek hen beide niet aan. “Je moet je brace tijdens sporten nog dragen, ook tijdens de voetbalwedstrijden en trainingen” Ik keek blij op. “Ik mag weer voetballen?!” Ze knikte. “Zeker! Als je maar je grenzen aangeeft. Je mag geen pijn hebben en ik raad in het begin maar halve wedstrijden aan” Ik knikte.
Ik liep naar buiten. Ik haalde opgelucht adem en keek naar de brace in mijn handen. Misschien kwam het dan toch nog allemaal goed?
POV Nathan
Ik zat op de bank in mijn woonkamer. Ik keek naar Madison’s muziekfilmpjes die ze sinds kort op youtube zette. Ze plaatste iedere week een paar keer een liedje. Het waren vooral filmpjes die de psycholoog haar liet doen. Zoals een liedje dat veel voor haar betekende, ze had toen Almost is never enough gezongen, alleen dan de solo versie, wat me best wel pijn deed.
Stil keek ik naar ieder liedje. Ik keek ze één voor één en zo weer opnieuw en opnieuw. We waren nu misschien wel uit elkaar maar ik gaf niet minder om haar. Vanessa hield me nog steeds op de hoogte van hoe het met haar ging en Michael had me ook een paar keer gebeld om me op te hoogte te houden.
Ik weet dat ik misschien verder moet want dat is wat we hadden afgesproken maar ik kan het op één of andere manier maar niet.
De voordeur ging open en even later kwamen de jongens en meiden binnen. Snel deed ik mijn laptop dicht en keek ik ze aan. “Betrapt” Zei Felix. Ik zei niks. Net toen Amber iets wilde gaan zeggen ging de telefoon af.
“Met Nathan?” “Met Michael. Kan je naar het voetbal stadion komen? Zeg maar meteen?” “Ja kom eraan” Ik hing op en draaide me om. “Wat is er?” Vroeg Jennifer. “De vader van Madison belde of ik naar het voetbalstadion wilde komen” Iedereen dacht even na. “Zou er iets gebeurd zijn met Madison?” Vroeg Kurt. Ik haalde mijn schouders op.
“Dan blijven wij wel hier chillen” Ik haalde mijn schouders op. “Jullie doen je best maar, je weet waar het eten staat” Meteen stond Cameron op en liep hij naar de keuken. Ik pakte mijn sleutels en vertrok meteen naar het stadion.
Ik zag Michael al bij de ingang staan. Ik liep naar hem toe. “Kom verder” We liepen de toeschouwerstribune op en daar zat ook de coach van Madison. Ik keek naar het veld, en aan de andere kant van het veld stond Madison in haar voetbalkleren voor de goal. Bij haar voeten lag een bal op de stip en Madison staarde naar de goal.
“Wat doet ze?” Vroeg ik aan hem. Hij haalde zijn schouders op. “Ze heeft vandaag te horen gekregen dat ze weer mag trainen en halve voetbalwedstrijden en nu staat ze zo al een uur voor de goal.” “Waarom schiet ze niet?” Michael haalde zijn schouders op. “Ik weet het ook niet”
Ik keek voor 5 minuten hoe ze voor de goal stond. Toen kwam opeens heel haar team het veld op. “De training begint zo” Zei Don. Ik knikte en keek naar de meiden. Ze liepen naar Madison en gaven haar een knuffel. Madison keek een van de meiden aan en ik ving een glimp van een verdrietig gezicht op. “IK HEB EEN IDEE HOE WE DAT KUNNEN OPLOSSEN!” Riep een van de meiden super hard. Een aantal rende het veld af en kwamen niet veel later terug met een stapel velletjes.
“Wat zijn ze van plan?” Mompelde Michael. Don schudde zijn hoofd. “Ik weet het niet” Ze begonnen met de blaadjes in de hoeken van de goal op te hangen. Toen pas zag ik het. “Dat is dat meisje van die andere club die Madison onderuit haalde op die blaadjes” Michael begon te lachen. “Ze weten hoe ze Madison kunnen laten afreageren”
De meiden liepen weg naar de middenlijn. Sommige zagen ons en wezen. Iedereen had ons toen gezien behalve Madison. Die liep een stuk achteruit en ramde er toen de bal mega hard in, recht op een van de blaadjes in de rechterkruising.
Alle meiden rende op Madison af en gaven haar een groepsknuffel. Het was mooi om zo’n hecht team samen te zien.
Opeens kruiste Madison’s ogen met de mijne. Ze liet de meiden los en keek naar ons toe. Don liep naar beneden en begon de training. Michael stond net voor het einde van de training op. “Ik denk dat jullie het voor de rest wel zelf kunnen oplossen” Ik keek hem dankbaar aan.
Ik wilde na de training op Madison wachten op de parkeerplaats maar toen ik daar aankwam was haar auto er al niet meer en was Madison nergens meer te vinden. Ik stapte dus maar in mijn auto en reed naar huis. Misschien konden we het wel niet zelf oplossen…
Heyy
Ik hoop dat het een goed hoofdstuk was
Laat hier beneden achter wat je vond!
Ik heb al wat inspiratie voor het volgende stuk dus stem en reageer en misschien morgen wel een nieuw hoofdstuk!
Lovee yaa all
