POV Madison
Ik zat achter in de kamer samen met Melodie. Rutger en Nathan zaten met zijn tweeën aan het bed van hun opa. Ik glimlachte naar ze. Ze waren zo lief voor hem. De oude man lag er in elkaar gekropen bij. In zijn gezicht zag je dat hij veel vermagerd was en hij bewoog niet veel.
Ik voelde mijn telefoon in mijn broekzak trillen. Ik stond op en sloop de kamer uit. "Met Madison" "Met papa, ik hoorde van mam dat je in New York bent" "De opa van Nathan ligt op sterven en Nathan kwam zijn kamer niet eens meer uit" Hij hummde. "En nu?" "We zijn nu in het ziekenhuis, maar ik weet het niet, het ziet er allemaal niet vrolijk uit. De dokter denkt dat het nog maar kort zal zijn"
"Je moeder heeft alles op school geregeld. Jij moet alleen alles wel gewoon inhalen. Ik hoorde ook nog iets over jou en Liz?" "Van wie hoorde je dat?" "De moeder van Liz belde naar je moeder dat Liz een blauw oog heeft, haar neus was ook iets mee. Ze willen naar de politie gaan" Ik zuchtte. "Zij begon, dus ze mag best naar de politie, ik heb toch een filmpje waarop staat dat ze mij eerst aan mijn haren trok."
"Oké, dan geef ik dat door, ik regel dit verder namelijk wel. En ik zal de moeder van Liz nog wel een keer bellen en dit vertellen, dan mogen ze zelf kiezen of ze nog naar de politie willen." "Oké, is goed, dan ga ik weer en laat maar weten als je nog iets hoort van ze" "Komt goed schat, pas goed op Nathan" "Zal ik doen" Ik hing op en liep weer voorzichtig naar binnen.
Melodie keek me even vragend aan. Ik schudde mijn hoofd en maakte een gebaar dat het niet belangrijk was.
Een zuster kwam naar binnen en glimlachte naar ons. "Jullie zullen helaas moeten gaan, het is tijd voor meneer zijn eten en medicijnen, daarna zal hij moeten gaan slapen" Iedereen nam afscheid en liep weg.
In de auto legde ik mijn hoofd op Nathans schouder. We hadden bijna de hele dag daar in het ziekenhuis doorgebracht. Terug in het mega huis liepen ik en Nathan samen naar boven. Zijn telefoon ging af. "Het is Vanessa, ze wil facetime" Ik knikte.
"Nathan!" Riep ze blij. Ik hoorde Felix iets mompelen op de achtergrond. "Hoe gaat het daar in New York" Nathan knikte. "Goed, soort van" "Komt allemaal wel goed man" Zei Felix. "Je kan me altijd nog een virtuele kus geven" Zei Vanessa. "Ga je nou vreemd?" Vroeg Felix. Ik lachte om die twee.
"Nathan hoor ik nou een meisje op je kamer, jij vies jongetje, ga je nou ook al vreemd?" Nathan keek naar mij. "Nee, ik ga niet vreemd" Hij glimlachte. "Naar wie kijk je dan zo verliefd? Is je moeder in de kamer? Mag ik zwaaien naar je moeder?" Vroeg Felix hyperactief. Ik moest er alleen maar meer om lachen. Ik stond op en ging naast Nathan liggen.
"Madison?!" Riep Vanessa blij. Ik zwaaide. "Hallo" Felix keek verbaasd naar het scherm. "Ik dacht echt dat Nathan vreemd ging" Mompelde hij. Ik keek naar Nathan. "Beter van niet, voor jou en dat meisje" Vanessa begon te lachen. "Nee, zoiets doe ik je niet aan, en mezelf ook niet, ik hou van mijn gezicht" Ik duwde hem tegen zijn arm. "Dat is gemeen, dat is ook maar één keer gebeurd... Sinds ik je ken dan" Felix begon te lachen.
"Oeh, één keer na dat je Nathan hebt ontmoet?" Vroeg Vanessa nieuwsgierig. "Ja, afgelopen vrijdag op een feest" "Wie?!"Riep Felix enthousiast. "Liz, ze ging blijkbaar al best lang met Troy en dat terwijl ik met hem had. En toen ging ze mij en Veronique, één van mijn beste vriendinnen, sletten noemen en toen trok ze aan mijn haar en haalde ik uit"
"Sow sow" Zei Felix stoer. "Maar jij slaat dan ook niet met de platte hand, hè?" Zei Nathan. "Nee, vuist komt harder aan, dus waarom zou ik geen vuist maken" Vanessa begon te lachen. "En ze deed sindsdien niks meer?"Vroeg Vanessa. "Nee, ze wil naar de politie, maar van mij mag ze, van begin tot het einde staat toch op film"
We kletsten nog over vanalles. "Over 4 weken eindelijk vakantie. Dan komen jullie toch wel naar LA" Ik knikte. "Tuurlijk!" Nathan knikte. De deur ging open en Rutger wenkte Nathan. Ik pakte zijn telefoon over en kletste vrolijk door met Vanessa en Felix.
"Ik moet gaan, Madison, blijf jij hier samen met Melodie?" Ik knikte. "Is goed" Ik keek naar Vanessa. "Wat is er?" Vroeg ze. "Denk dat er iets met zijn opa is"
~*~
Ik lag al in bed. Ik wilde nog nog op Nathan wachten maar het was al 4 uur in de ochtend dus was ik toch maar naar bed gegaan. De deur ging langzaam open en dicht. Nathan schopte zijn schoenen uit en gooide zijn kleren in de hoek van de kamer. Hij kroop tegen me aan en begon toen hevig te snikken.
"Hij is er niet meer" snikte hij luid. Ik draaide me om en hield hem dicht tegen me aan. Ik zei niks, ik liet hem eerst rustig uithuilen. Langzaam maar zeker werd hij rustiger. "Wat is er gebeurd?" Vroeg ik voorzichtig. "Hij kreeg een hartaanval, en die heeft te veel schade aangericht, en omdat hij zo zwak was, het lukte hem niet meer" Snikte hij.
Ik hield hem stevig vast. Ik wist niet wat ik moest doen. Zo lagen we dan een hele tijd, tot Nathan eindelijk in slaap was gevallen.Toen hij eenmaal lag te slapen kon ik ook rustig gaan slapen. Ik wilde alleen nog iets doen voor hem, maar ik wist niet wat...
heyy
hopelijk was het een goed hoofdstuk
laat weten wat je vond
wat moet madison doen?
lovee yaa all
