POV Madison
Ik besloot om nog maar even geen contact met mijn vader op te nemen. Eigenlijk had Noah dat voor mij besloten... Hij wilde niet dat ik me in problemen ging werken nadat hij de verhalen van zijn moeder had aangehoord. Ergens kon ik dat wel begrijpen, ik was goed in mezelf in de problemen werken en het waren inderdaad niet echt vrolijke verhalen over hem...
Ik zat nu op mijn kamer muziek te luisteren. Het was al ondertussen een maand verder en veel bijzonders was er niet gebeurd. Morgan was alleen vaak chagrijnig en was wel verder in de zangwedstrijd. Ik had eigenlijk helemaal geen interesse meer in die wedstrijd. Ik was gestopt bij mijn oude voetbalclub. Jocelyn was wel weg maar ik kon het niet bijhouden met twee teams die veel trainde, en Miami vond ik belangrijker.
Xander was weer even weg naar een missie voor onbepaalde tijd. Nu was hij al drie weken weg en Jason vond het verschrikkelijk. Jas en ik waren wel closer geworden. We vertelden elkaar best veel maar ik ging ook veel met hem om omdat mijn vriendje zijn beste vriend was...
Maar nu even back to real life...
Morgan's computer begon te piepen. Het stopte even maar begon even later weer te piepen. Ik werd helemaal gestoord van dat ding. Ik zette mijn muziek wat harder maar viel hielp het ook niet dus riep ik Morgan wel.
Langzaam kwam ze de kamer in gesjokt. "Wat?" Vroeg ze vermoeid. "Wat is er met jou? Je bent de laatste tijd zo dood?" Ze haalde haar schouders op. "Ik ben alleen misselijk" ik haalde mijn schouders op. Niemand is ooit dood gegaan aan misselijkheid.
"Je laptop is de hele tijd vervelend aan het piepen" en terwijl ik dat zeg begint hij weer te piepen. Ze liep er heen en keek me met grote ogen aan. "Wat?" Vroeg ik verbaasd. "Madison" zei ze kalm.
"Ze hebben mijn filmpje gezien" zei ze. "Wie is ze en welk filmpje?" "Van de zangwedstrijd. De organisatie van 9/11 herdenking heeft mijn filmpje gezien. Ze willen dat ik een toepasselijk lied ga zingen" ik was even stil. "Dat is geweldig" ze rolde met haar ogen.
Voor de mensen die het nog niet door hadden, dat was een tik van mij en me zus.
"Wat zeiden ze nog meer?" Vroeg ik, haar rol actie negerend. "Dat ik een weekend naar New York mag met 10 mensen totaal. Ze betalen alles en het enige wat ik hoef te doen is zingen voor een hoop mensen voor 9/11 herdenking over twee weken."
"Wie wil je allemaal meenemen?" Vroeg ik. Ze dacht even na. "Mam, Xander, als die terug is dan, jij, Jason, Cody, Nana, en van mij mag Noah voor jou wel mee. Ik wil misschien Alana ook wel meevragen" zei ze.
Alana was mijn nichtje die 3 maanden jonger was dan wij. Ze had dezelfde blonde haren waardoor veel mensen dachten dat we zusjes waren. Ze woonde maar net onder Miami. Ze leek een beetje op ons beide.
Ze was net als ik, avontuurlijk, nieuwsgierig, kortlontje, winkelen en als ik bij haar was gingen we altijd surfen want ze woonde nu eenmaal aan de zee.
Morgan en zij leken meer op elkaar want ze waren beide dol op tekenen, gitaar spelen, zingen, dieren en reizen.
We gingen altijd met zijn alle op vakantie. Haar vader was mijn moeder's broer en dat was zeker te merken. Hij beschermde mijn moeder nog steeds als zijn kleine zusje. Maar dat deed hij ook bij Alana, mij en Morgan.
Alana had ook nog een mini zusje van 3. Sophie was zo schattig met haar blonde krulletjes net als haar zus. Ze hield van dansen en was echt zo'n kindje wat altijd deed lachen.
Ik stond op van mijn bed, nou eigenlijk viel ik meer maar het was de bedoeling dat ik als een normaal mens opstond maar daar faalde ik wel vaker in.
