POV Morgan
Ik keek in stilte de eettafel rond. Jason en Noah zeiden niks en mijn moeder was op haar tablet aan het werk en Xander zei af en toe iets. Mijn moeder was naar mogelijkheden aan het kijken over hoe en wat ze Madison kon terug krijgen. Dan af en toe gooide ze haar tablet op tafel en riep ze boos dat ze Madison niet eens meer wilde zien.
"Morgan, heb je toevallig nog iets van Madison gehoord?" ik schudde mijn hoofd. "Waarom zou ze er iets van horen? Madison is te druk met zwanger zijn en haar nieuwe leven in LA" Antwoordde Jason voor mij. Ik keek heb bitchy aan. "Wat denk je wel niet?" Zei ik boos tegen hem. Hij keek me met opgetrokken wenkbrauwen aan. "De waarheid" Zei Noah. "Hij denkt alleen de waarheid" Ik keek nu naar Noah.
"Wat is er met jullie allemaal? Mam, je zou moeten weten dat Madiosn je echt wel de waarheid vertelde op dit soort momenten. We waren eerst zo close en opeens was er niks meer van over!?! En Noah, ik heb haar nog nooit zo vrolijk gezien als toen met jou. Ze was nog nooit zo verliefd op iemand geweest en dat wist je. Door jou kwam ze weer het rechte pad op en dat is nu verpest! Je zou moeten weten dat Madison nooit vreemd zou gaan, want ze hield van je! En Jason?! Jou snap ik helemaal niet. Jullie waren zo close en jullie konden zo goed door één deur. Jullie voegde zelfs jullie vriendengroepen samen en je was er altijd voor haar, je geloofde haar altijd. Maar de ene keer niet. Jullie allemaal zijn zo dom!"
Jason sprong op. "Je hoeft het niet meer voor haar op te nemen want ze is er niet meer! Ze komt ook niet meer voor jou op hoor! Morgan wordt wakker, Madison komt niet meer terug!" Ik sprong nu ook op en keek hem nijdig aan. "Jullie zijn allemaal zo dom! Madison vertelde de waarheid en nu is ze weg, en ze zal inderdaad niet meer terug komen. Maar Madison is niet degene die over een aantal weken gaat bevallen want dat ben ik! Die zwangerschapstest was van mij!"
Ik keek iedereen aan. Ik rende weg en rende naar buiten. Ik rende richting Alana ook al was het best ver. Ik kwam met mega erge steken aan. Mijn buik deed echt heel veer zeer en ik kreeg bijna geen lucht meer. Mijn conditie is echt slecht. Ik begon te hyper ventileren en probeerde mijn adem haling weer goed te krijgen. Ik liep naar binnen en mijn gezicht was al helemaal nat van de tranen.
Alana zat alleen op de bank televisie te kijken en keek me verbaasd aan. "Morgan? Wat is er aan de hand? Waarom huil je zo?" Ik bleef op mijn plek staan en probeerde de juiste woorden uit mijn mond te krijgen. Ik keek haar strak aan. "Het spijt me zo, Alana" Ze keek me fronzend aan. "Wat is er allemaal aan de hand?" "Het is mijn schuld dat ze nu weg is"
"Morgan ga even zitten. Bedoel je nu Madison?" Ik knikte en bleef staan. "Het is mijn schuld dat ze niet meer terugkomt, Alana" Ze keek me bezorgd aan. "Waarom dan?" "Ze sprak de waarheid en niemand geloofde haar. Door een fout van mij is ze uit huisgezet en is ze naar LA gegaan" Alana streelde mijn rug. "Het is niet jouw schuld dat ze vreemd ging en zwanger werd" Ik schudde mijn hoofd. "Dat is het probleem dus. Iedereen denkt dat ze zwanger is maar dat is niet! Die zwangerschapstest was niet van haar! Hij was van mij!" Alana keek me geschokt aan en pakte mijn hand. "Alsjeblieft Morgan zeg dat je dit alleen zegt omdat je Madison terug wil?" Ik zei niks. Alana begon nu ook te huilen. "Alsjeblieft Morgan, smeekte ze"
POV Madison
"Belle waarom moest ik me omkleden?" Ik kijk nogmaals naar mijn witte skinny jean en mijn zwarte hakken. Mijn witte topje dat met zwart kant was bedekt sierde vrolijk mee in de wind achterop de scooter. "Waar gaan we eigenlijk heen?" Belle zei niks en ik kon via haar spiegel zien dat ze ervan genoot.
"We zijn er" Ik keek om me heen en stapte af. "Waarom zijn we in de stad?" Vroeg ik aan haar. "We gaan vieren dat je je eerste dag hebt overleeft." Ik lachte. Ze trok me mee naar de duurste winkelstraat en daar kochten we de halve winkels leeg.
