POV Madison
Ik stond op van mijn bed en liep naar beneden samen met Morgan. Ik liep de woonkamer in en ging naast Noah zitten. Morgan keek even raar maar al snel keek ze weer normaal.
We keken voetbal en voor het eerst keek Morgan ook geïnteresseerd. Het was namelijk LA tegen Miami. Noah en Jason keken alleen naar Miami maar ik en Morgan keken alleen naar Thompson. Ik keek naar Morgan. Ze knikte. Volgens mij was hij het echt. Dat was zoiezo familie van ons.
Al snel was de wedstrijd voorbij. Mijn moeder kwam binnen en keek mij boos aan. "Madison? Wil je mij uitleggen wat je in de bibliotheek deed?" Ik keek naar Morgan. "Uhh ik kom nooit in de bieb" Ze keek me nog bozer aan. "Morgan was op stap en jij was weg. Toen ik net bij de bieb was, vroegen ze hoe mijn verjaardag was?" Oww shit...
"Ik vond het wel een leuke vraag, maar helaas is het Augustus en ben ik in December jarig" Zei mijn moeder. "Ik ehh... wou een verrassing voor je regelen maar ik dacht dat ze me anders niet geloofde." Zei ik. Ik keek naar Morgan. "En welke vriend uit mijn verleden wou je dan uitnodigen?" Zei ze op een boze toon.
"ANTWOORDT MADISON!" Ik keek naar mijn handen. "eh..." Ze trok me aan mijn arm omhoog. "Telefoon!" Zei ze. Ik gaf met tegenzin mijn telefoon en ze keek me boos aan. "Je krijgt hem terug als je de waarheid verteld" Morgan keek me met grote ogen aan. Ik dacht even na.... SHIT DE FOTO VAN CARTER!
Ik rende naar mijn moeder. "Mag ik even nog tegen iemand zeggen dat ik mijn telefoon kwijt ben?" Ze schudde haar hoofd. "Eerder aan moeten denken" "Ik wist toch niet dat je hem ging afpakken?!" "Moest je dan maar aan denken voor je de waarheid niet wilde vertellen." Ik keek naar Morgan. "Maar dit doe je normaal nooit." Ze knikte. "Er gaan hier dingen veranderen, je komt nergens meer ongestraft van af"
Mijn mond viel open. "Maar mam dit kun je niet zomaar doen!" Zei Morgan. Ik keek haar dankbaar aan voor de steun. "Iedereen die er nu nog iets over zegt, mag zijn telefoon inleveren en krijgt huisarest" Zei ze boos.
Ik keek haar boos aan. "Ik heb een sociaal leven weetje, dus ik kan niet zonder mijn telefoon" Ze zuchtte. "Madison, je krijgt hem niet terug" Ik keek haar bitchy aan. "Dat jij geen sociaal leven hebt, betekend niet dat je die van mij moet verpesten" Ze keek me boos aan. "Ga maar naar boven! Ik wil je vanavond niet meer zien" Riep ze. "Tuurlijk, stuur me maar weg, jaag me maar weg. Ben je goed in! Geen wonder dat ik geen vader in mijn leven heb!" Er viel een ijskoude stilte en ik stapte de kamer uit.
POV Jason
Ik keek van Madison naar Michelle. Ik moest vroeger echt niet zo'n grote bek tegen mijn moeder hebben want dan zou ik een klap krijgen. Michelle keek Madison na en toen ze was verdwenen zag je dat Madison's woorden haar hadden pijn gedaan.
Ze liep weg en ging naar buiten toe. Ze ging waarschijnlijk gewoon even buiten rondje lopen. Noah keek me aan. "Ik denk dat ik maar eens moet gaan" Zei hij. Ik knikte. "Ehh jongens..." Morgan wees naar buiten. "Wat?" Vroeg ik.
Opeens zag ik twee bungelde beentjes hangen. Ik schrok en rende naar boven. Noah en Morgan volgde me. We renden naar Morgan's en Madison's kamer. Het raam stond open. Noah rende erheen en keek naar buiten. "Ze is weg" Zei hij. "Ze kan niet ver zijn" Zei ik. "Laat haar maar, ze komt wel" Zei Morgan.
POV Noah
Ik reed naar huis en zag opeens Madison buiten lopen. Ik stopte naast haar en deed het raam open. "Moet je niet op je kamer zitten" Ze keek geschrokken om. "Waa, ik schrok me rot" Ik glimlachte en schudde mijn hoofd. "Stap in" Zei ik.
Ze opende de deur en ging naast me zitten. Ze leunde naar me toe en gaf me een kus. "Moet ik je thuis afzetten of ga je mee naar mijn huis?" Ze keek me even aan. "Is dat een vraag?" Vroeg ze grijnzend. Ik schudde mijn hoofd en pakte haar hand terwijl ik weg reed.
We gingen naar mijn kamer. Madison ging op mijn bed zitten en keek naar mij. "Je weet dat je eigenlijk wel ver ging met die opmerkingen tegen je moeder hè?" Zei ik. Ze knikte. "Ik werd gewoon boos. Ik krijg dan een zwarte waas voor mijn ogen en denk niet meer naar over wat ik zeg. Ik zeg dan wat ik denk." Ik ging naast haar zitten. "Heb je daar vaker last van?" Ze knikte. "Als ik boos ben moet ik gaan voetballen, mijn woede eruit, als ik dat niet optijd doe, dan flip ik"
Ik drukte een kus op haar wang. "Ik hou toch wel van je." Ze glimlachte. Ik stond op maar werd teruggetrokken door Madison. Ze keek me lief aan. Ze deed haar armen om me heen en fluisterde in mijn oor "Ik ook van jou" Ik keek haar aan en leunde naar voren en zoende haar. Ik trok haar op mijn schoot en viel achterover zodat ze op me lag. Ze zoende me terug en ik wist zeker dat ik van haar hield.
***
Ik werd wakker met Madison in mijn armen. Ze lag nog lief te slapen. Haar mond hing een klein stukje open wat er echt schattig uit zag. Ik pakte mijn telefoon en zag dat Jason me een paar keer had gebeld en berichten had gestuurd.
Madison is nog steeds niet terug!
Snel belde ik hem op. "Met Noah" Zei ik. "Hè hè, weet je waar Madison is?" "Hier, ze slaapt nog" Jason zuchtte. "Als ze wakker is vertel dan maar dat ze thuis een mega uitbrander van Melissa krijgt, die is ziedend. " "Oke zal ik doen." We hingen op en ik zag Madison langzaam haar ogen open doen.
Ik glimlachte. Ze keek me lief aan en kroop dichter tegen me aan. Ik sloeg mijn arm om haar heen. Ze drukte een kus op mijn mond. Ik gaf haar er eentje terug. Ik keek haar aan en glimlachte. "Wat?" Ze keek me raar aan. "Wat wat?" Vroeg ik. "Je keek me zo raar aan" "Ik ben gewoon blij dat je van mij bent." Ze rolde met haar ogen. "Je bent zo cliché"
Ze stond op en liep mijn kamer uit. Ze liep gewoon in mijn t-shirt en het boeide haar niks. Ik stond op en volgde haar en vond haar in de keuken. Ze pakte een glas melk. "Ik wilde een ontbijtje voor je maken" Zei ze. Ik glimlachte en sloeg mijn armen van achter om haar heen. "Jason belde, je moeder weet dat je weg bent en is niet normaal boos" Ze kreunde. "Ugh!"
POV Madison
Ik liep de voordeur door en mijn moeder keek me boos aan vanuit de keuken waar ze aan het onbijten waren. Ze zei helemaal niks maar haar gezicht zei genoeg. Ik liep door naar boven en zag dat ik een mail had.
Geachte Morgan Johnson
We hebben je auditiefilmpje bekeken en we hebben unaniem besloten dat je door bent naar de finale van Sing your way! We hopen dat je snel van je laat weten zodat we een datum voor je auditie voor de jury kunnen plannen
M. V. Gr. Kirsten Mechelsen Decaan, organisatie Sing your way!
Dit moest Morgan weten! We waren waarschijnlijk een stap dichter bij LA!
