POV Madison.
Samen met Nathan liep ik door de stad en vroeg ik aan mensen of ze mijn zusje hadden gezien. Sommige dachten haar te hebben gezien maar als ik vroeg waar en hoelaat bleek het dat ze gewoon over mij hadden en niet over Morgan.
Ik ging op een bankje zitten. "Ze kan overal zijn. Ze wil hier niet meer zijn door mij" Nathan schudde zijn hoofd. "Nee, dat is niet waar. Ze is er gewoon niet meer omdat je te veel op haar dochter lijkt en ze wil dat beeld niet meer zien. Maar daar kan jij niks aan doen"
Ik schudde mijn hoofd. "Dat is niet waar, ik heb het gewoon verpest" Hij legde zijn arm om mijn middel. "We vinden haar wel. Als de politie iemand tegen kwam, en als ze iemand vonden die op jou leek, zouden ze je vader waarschuwen" Ik zuchtte.
"Iemand vinden, dan hebben ze het niet meer over een levend persoon, dan hebben ze het over een lichaam" Nathan zuchtte. "Madison, stop, zo moet je niet denken"
Ik leunde tegen hem aan, waarom is mijn leven niet gewoon gemakkelijk? Ik wil gewoon slapen tot ik wakker wordt en alles normaal is. Een normaal tiener leven."
Hij zuchtte. "Kom, je moet gaan trainen. Je bent geen normale tiener en dat zal je ook nooit worden, sommige mensen horen gewoon niet normaal leven te leiden."
Ik stapte in zijn auto en reed mee naar het voetbalstadion. Ik liep de kleedkamers binnen en kleedde me om in mijn trainingskleren.
Het was misschien goed om even niet constant op mijn zusje te concentreren en naar haar te zoeken. Het was allang duidelijk dat ze niet meer in Los Angeles was. Ze was ver weg van mij. Na een maand kon ik haar echt nergens meer vinden.
Een maand was mijn zusje al spoorloos. Mijn moeder was boos op mij geworden, alsof het mijn verantwoordelijkheid was om op haar te passen, toen werd ze boos op mijn vader. Maar uiteindelijk bedaarde ze en bood ze haar excuses aan. Ze zei dat ze gewoon gefrustreerd was omdat ze geen goede moeder was. Mijn vader keek me toen aan om haar tegen te spreken maar dat kon ik niet. Als alles vroeger anders was gelopen, was Morgan nu niet weg.
Als mijn vader bij ons was gebleven had ik een heel ander leven gehad, dan had ik armoede niet gekend. Dan was ik anders, dan had ik nooit een opstand tegen mijn moeder gehad en dat was ik nooit naar Los Angeles gegaan om mijn vader te zoeken.
Als mijn moeder single bleef, en het bleef bij Morgan, mijn moeder en ik, dan was er ook nooit een opstand geweest, dan had ik Cody nooit leren kennen en dan was mijn zusje nooit zwanger geworden van de klootzak.
Als ik Cody niet had leren kennen had ik nooit met problemen van drugs gezeten. Dan was ik waarschijnlijk een tiener die minder last had vertrouwensproblemen.
Als ik gewoon net als mijn zusje was, en geen opstandige tiener, maar gewoon een normale tiener die luisterde naar wat er van haar werd gevraagd. Dan was mijn zusje nooit weggelopen en dan was het nu allemaal anders. Maar ik moest zo nodig wel een opstandige tiener zijn, en alles verpesten.
Ik vergeef het mezelf nooit als ik Morgan niet meer terug zie. Ik heb mijn kleine zusje gewoon nodig in mijn leven. Ik moet haar gewoon terug hebben, want we horen tenslotte bij elkaar als ying en yang. Als Morgan niet terugkomt, vergeef ik mezelf niet.
Ik wil mijn lieve zusje gewoon terug en de tweeling worden die we altijd al waren.
~*~
Na nog twee weken voorbij te zijn gestreken werd ik niet normaal paniekerig. Anderhalve maand was te lang. Dit was geen opstandige tiener actie, dit was wegrennen van haar leven. Van mij.
Ik wil mijn zusje. Ik kwam mijn kamer niet meer uit. Ik had geen plan meer. Ik had geen idee meer voor mijn zusje. Ik wist niet meer waar ze kon uithangen. Ze was niet in Miami, ze was niet in Los Angeles en ze was niet bij mij!
Ik wilde haar terug. Ik kon er niet meer tegen. Nathan lag naast me in stilte en ging met zijn hand door mijn haren terwijl ik naar het plafond staarde. Ik kon hier niet tegen. Ik kon niet tegen het machteloze gevoel dat in mij heerste op dit moment. Ik kon er niet tegen, dat ik niet meer wist wat ik met mijn leven moest doen.
Mijn vader kwam binnen en ging op de hoek van mijn bed zitten. "Ze is waarschijnlijk gevonden in Seattle" Zei hij met een verdrietig randje aan zijn stem. "Maar we moeten haar eerst identificeren" Zei hij. Ik begon te huilen.
"Levende mensen hoef je niet te identificeren!" Hij stond op en liep huilend mijn kamer uit. Ik kroop tegen Nathan aan. 'Morgan kan niet dood zijn, mijn kleine zusje mag niet dood zijn!"
