POV Madison
Ik liep mijn huis binnen en liet mijn Louis Vuitton reistas maar vallen. Ik schopte mijn pumps uit en liep naar de woonkamer. “Geweldig dat ik er weer ben!” Riep ik sarcastisch door het lege huis. Ik ging op de bank liggen en zette de televisie aan. Ik ging maar Say yes to the dress kijken. Ik had deze aflevering al gezien maar dat was beter dan de kinderprogramma’s en nieuws dat er op was.
Na een halfuur kwam Belle eindelijk thuis. Halfuur is niet zo heel veel maar dat lijkt echt een 24 jaar te duren als je je verveelt. “Madison!” Belle kwam weer aangehuppeld en viel op mij. “Ik ben ook blij om jou weer te zien” Zei ik lachend. Ik duwde haar van de bank. “Je bent dik!” Zei ik hijgend. “Als ik dik ben is mijn moeder de dikste olifant die er is” Ik begon te lachen. “Je moeder is echt een van de dunste moeders in LA” Belle knikte “Klopt”
We gingen dit keer recht zitten op de bank en zoals normale mensen gingen we naast elkaar zitten en niet op elkaar. “Hoe was het in Miami” Vroeg ze. Ik haalde mijn schouders op. “Ik heb voor Morgan die stomme talentenjacht op school gezongen maar aan het einde wist de hele school dat ik het niet was want de populairste jongen zei dat hij me herkende aan mijn kont” Belle begon te lachen. “Welke kont?” Ik keek haar met één opgetrokken wenkbrauw aan. “Grapje schatje” Zei ze toen in een baby stemmetje. Typisch Belle dit.
“Je hebt wel gewonnen toch?” Ik knikte. “Tuurlijk” Belle was even stil. “Ik wist niet eens dat jij kon zingen trouwens” Ik zei niks. “Je moet zingen” Ik schudde mijn hoofd. “Nee” “Pleaseee!” Ik schudde mijn hoofd en werd meteen in mijn buik gepoked door haar. “NEE! Ik ben geen lopende radio!” Ze keek me met een babypruillipje aan. “Nee!” Ze zuchtte. “Dan moet je vanavond maar mee op stap en dan daar zingen” Ik schudde mijn hoofd. “We hebben morgen gewoon school hoor” Ze haalde haar schouders op. “Niet als ik een briefje schrijf naar school dat jij te moe bent van je reis en dat ik vreselijke koorts heb” Ik rolde met mijn ogen.
“OKe!” Riep ik uiteindelijk na vreselijke martelingen. Ariana kwam binnen. “Hey Madison, fijn om terug te zijn” Belle keek me even aan en schudde haar hoofd. “Nee, Belle martelde me” Belle deed heel nepverontwaardigd alsof ze niet wist waar ik het over had. “Mam, volgens mij heeft Madison een vreselijke ziekte opgelopen in Miami. Ze ziet allemaal dingen die er niet zijn!” Ariana schudde haar hoofd. “Tuurlijk”
Belle begon te giechelen. Ariana schudde haar hoofd en liep naar de keuken om te koken. “Mam wij eten trouwens niet hier !” Ik keek haar verbaasd aan. “Niet nee?” Ze drukte haar hand op mijn mond om aan te geven dat ik mijn mond moest houden. “Ow, je vader eet ook al niet thuis” Belle stond op en trok me mee naar boven. “We moeten omkleden”
Belle wierp een strak zwart jurkje naar mijn hoofd. “Aandoen!” Beval ze me. Ik rolde met mijn ogen en trok het jurkje aan. Het kwam nog maar net over mijn kont. Ik trok er zwarte Louboutins bij aan en stijlde mijn haren en deed mijn make-up niet te overdreven. Ik deed nog een Tiffany bedelarmband om en Marc Jacobs oorbellen en dat was het. Ik pakte nog een klein Chanel tasje en deed daar wat make-up, mijn telefoon en wat geld in. Ik kamde mijn haar nog een keer door en ging bij Belle kijken.
Belle had een roze jurkje aan wat onder wijd afliep en tien centimeter boven haar knieën eindigde. Het was een lief maar toch sexy jurkje. Ze had Nude Louboutins aan en een wit tasje vast. Ze had haar haren gekruld en de voorste plukjes vast gezet achter met een klem met diamantjes. Ze had haar make-up in een licht roze teint gedaan maar niet te overdreven wat het erg mooi maakte. Ik opende de deur en samen liepen we naar beneden. We pakten mijn auto en reden naar een restaurant in de stad waar we al een paar keer waren geweest.
We aten daar, kletsten een beetje en roddelde een hoop. Zeker over Morgan, Noah, Jason, Brandon en Liz. “Noah is wel echt een schatje, dat wel” Ik knikte. “Alleen jammer dat hij me niet vertrouwde” Belle knikte. “Hij had wel echt spijt en zag wel in dat hij een mega fout had begaan, om jou te laten gaan” Ik knikte. “Noah was mijn eerste echte liefde” Zei ik. Ze knikte. “Dat merkte je ook wel een beetje. Je was anders om hem heen, maar tegelijkertijd jezelf” Ik keek haar vragend aan.
“Je was nog steeds jou maar je deed voorzichtiger om hem heen alsof je bang was dat je hem zou kwetsen. Maarja, dat deed je sowieso wel omdat je hier bleef” Ik knikte. “Ja, als ik terug zou gaan zou ik terug gaan voor Noah. Jason leek een beetje zijn opgelucht toen ik hier bleef, blij dat hij van alle drama weg is. Morgan zou ik nooit kunnen vergeven, ik bedoel ze heeft me te hard laten vallen, door haar was ik alles kwijt.” Ze knikte. “Ja en die Liz zag er voor mij niet echt uit als een goede vriendin, die keek alleen uit voor zichzelf leek wel” Zei Belle
Ik knikte. “Ja het zal wel, ik ben toch liever hier” Belle en ik proostte nog een keer en gingen, na we betaald hadden, naar de club die Belle had uitgezocht.
We liepen naar het VIP gedeelte waar Belle ons blijkbaar op de lijst had gekregen. Er was een open-mic night vandaag. “Belle meen je dit?” Ze knikte. “Ondertussen doe je meteen auditie voor een lied in een film!” Ik keek haar met grote ogen aan. “Welk lied moet ik dan in vredesnaam zingen?” Ze gaf me een blaadje waar de lyrics op stonden.
“Dit is een duet” Ze knikte. “Je wordt straks opgeroepen en dan moet je komen zingen. Er is ook zijn lijst met kandidaten voor jongens en degene die dan met je wordt omgeroepen zing je mee” Ik keek haar lang aan. “Hoe heb je dit allemaal uitgezocht in zo’n korte tijd?” ze haalde haar schouders op. “Ik ben nu eenmaal super Belle” Ik rolde met mijn ogen en bestudeerde de tekst.
“Madison Thompson en Nathan Davidson” Iedereen begon te klappen. Ik wierp Belle nog een dodelijke blik toe en liep richting het podium. Die Nathan stond er al en was met zijn vrienden in het publiek aan het seinen. Ik kwam het podium op en zijn vrienden begonnen te joelen. Ik keek naar Belle die me nog een handkus stuurde.
We knikten dat we konden beginnen en gingen zingen. Ik moest eigenlijk het eerste deel doen en het leek wel eeuwen te duren voordat Nathan ook ging zingen. Jezus wat had die jongen een talent. Hij zong geweldig en voor ik het wist was het voorbij en waren we al klaar met zingen. Ik gaf hem nog een knuffel en liep toen terug naar de VIP ruimte waar Belle zat.
“OMG! Dat was zo geweldig” Ik glimlachte. “Blij dat je nu je zin hebt gehad en me hebt horen zingen?” Ze knikte. “Jaa” Ik keek op de klok van mijn telefoon en zag dat het eigenlijk al best laat was en dat we maar beter konden gaan. Ik liep samen met Belle naar buiten en stapte in mijn auto. Terwijl we wegreden zag ik nog net de jongen van net naar buiten komen en naar ons zwaaien.
Eenmaal thuis viel ik neer op bed en viel ik meteen in slaap. Ik was na de reis echt moe en zo’n avondje stappen maakte het niet beter. Ik moest toch wel de hele tijd aan die Nathan denken. Man wat had hij een stem en was hij knap! Wacht nee! Ik heb een vriendje.. Nee, kijken mag, daar heb ik nu ook eenmaal ogen voor gekregen! Ik mag kijken en trouwens Ian weet niet eens dat ik was gaan zingen met Nathan en dat ik op stap was geweest. Weet hij veel…
Dit was ook niet de goede instelling. Misschien was het toch niet 1000% geweldig tussen mij en Ian. Ach… Daar kwamen we wel uit…
Heeyyyyy
Nieuw hoofstuk na een weekje wachten
Ik had wel geprobeerd iets te typen maar één keer was ik alles kwijt en twee keer heb ik alles gewoon verwijderd omdat ik vast zat. In ieder geval, hier is het en hopelijk was het de moeite waard om voor te wachten!
Laat weten wat je denkt van Nathan… Misschien iets voor Madison…. Wie weet…
Laat het horen
Loveee yaaa aalll
