Princesses don't cry (zakończone)

Rozdział 35

- Dzień dobry. - Przywitał się lekarz, który właśnie wkroczył do sali, w towarzystwie blond zdziry, zwanej potocznie pielęgniarką. - Maeve, zgadza się? - Zapytał, patrząc w kartę, a potem przenosząc wzrok na mnie i unosząc brwi. Pokiwałam głową w odpowiedzi, na co z powrotem zaczytał się w literki na papierze. - Jesteś niepełnoletnia, gdzie jest Twój rodzic, bądź opiekun prawny?

- Niedługo powinien ktoś przyjechać. - Odpowiedziałam z pewnym siebie uśmiechem, choć tak naprawdę nie miałam pojęcia, czy ktokolwiek miał zamiar się pojawić.

- Dobrze, ale niestety nie mam tyle czasu, więc pokrótce przedstawię Ci sytuację. - Odchrząknął, spoglądając na Camerona, który stał akurat przy oknie. - A Pan, to kto?

- Jestem jej chłopakiem. - Odpowiedział, nie zmieniając wyrazu twarzy, a ręce trzymał cały czas założone na siebie.

Chłopakiem.

- W porządku. Rozumiem, że nie ma problemu, żeby też to usłyszał? - Dopytał, na co powoli pokiwałam głową.

Prze chwilę przemknęło mi przez myśl, że może byłoby lepiej, gdyby jednak wyszedł, ale szybko stwierdziłam, że jak nie od lekarza, to wyciśnie informacje ode mnie.

- Z badań wyszło, że masz bardzo dużo niedoborów, w tym żelaza. Podaliśmy Ci też leki, żeby zbić gorączkę, bo przekraczała czterdzieści stopni. Gdybyś nie trafiła do nas, to nawet nie chcę myśleć, co by się mogło stać. Jeśli chodzi o Twoje rany na ręce, to niektóre musieliśmy szyć i jeśli mam być szczery, to dużo nie brakowało, a byśmy Cię nie uratowali. Miałaś naprawdę dużo szczęścia. - Włożył dokumenty pod pachę i złączył ręce przed sobą. - Traktujemy to jako próbę samobójczą i z tej racji będziesz musiała porozmawiać z psychologiem. Jeszcze dzisiaj przyjdzie i po spotkaniu zdecyduje, czy zostaniesz w szpitalu, czy jutro będziesz mogła wyjść do domu.

Z każdym jego słowem, moje serce coraz bardziej się ściskało. Nie wierzyłam, że mogło być aż tak źle, przecież czułam się raczej dobrze, a insynuowanie mi próby samobójczej wytrąciło mnie z równowagi. Tylko jak miałam im wytłumaczyć, że ja nie chciałam się zabić, tylko ukarać swoją głupotę?

- Co z tymi niedoborami? - Wtrącił Cameron.

- Nie wiem, skąd się wzięły, ale Maeve musi jeść pełnowartościowe posiłki, bo inaczej grożą jej omdlenia. To jest poważna sprawa i liczę, że tak ją potraktujecie. - Spojrzał na nas znacząco.

- Oczywiście. - Odpowiedział mu brunet z pełną powagą.

- Jeśli masz zaburzenia odżywiania, to możesz też o nich porozmawiać z psychologiem. - Poinformował mnie.

- Nie mam żadnych zaburzeń. - Oburzyłam się.

Po prostu ciotka mnie kara głodem.

- Twoje wyniki mówią co innego. - Lekarz odbił piłeczkę. - A teraz wybaczcie, ale muszę się udać do innych pacjentów. - Skłonił się lekko i opuścił salę, razem ze swoją asystentką, która miała spuszczoną głowę.

Cameron podszedł i usiadł na brzegu łóżka. Przygryzał policzek i wyglądał, jakby się nad czymś zastanawiał. Chwilę mu to zajęło, aż w końcu się odezwał.

- Ile razy nie jadłaś przez ciotkę? - Obrócił się w moją stronę, a jego wyraz twarzy był nieodgadniony. Wzruszyłam ramionami, bo nie byłam w stanie podać mu dokładnej liczby.

- Nie mam pojęcia. To nie jest coś, co się skrupulatnie zapisuje w notatniku, żeby na koniec miesiąca podliczyć całość.

- Ale nie zdarzało się to na tyle rzadko, żebyś mogła mi odpowiedzieć. - Pokiwał głową w zamyśleniu. - Nigdy za nią specjalnie nie przepadałem, ale teraz to mam ochotę jej zajebać. Na szczęście nie jestem damskim bokserem, ale nie zostawię tego tak.