"Günaydın Gül'üm."
Domates tabağını masaya bıraktığı sırada kocasının sesini duyan genç kadın, "Günaydın." derken dalgınlığından sıyrılıp gülümseyerek karşılık verdi. Aceleyle dudaklarına öpücük kondurduktan sonra aklındaki bir sonraki işe odaklanarak buzdolabına yöneldi.
'Keşke kalkar kalkmaz üzerimi değiştirseydim, vakitten kazanırdık. Ama o zaman da Asaf'ı rahatsız ederdim. Sakin ol biraz Gülizar, kimsenin bir yere kaçtığı yok.'
"Uyuya kalmışım, keşke beni de kaldırsaydın."
"Olur mu öyle şey hafta içi zaten çok erken kalkıyorsun." 'Hoş bu kadar geçe kalacağımızı tahmin etmemiştim. Saat neredeyse dokuza geliyor, çocukları getirmişler midir acaba? Saçmalama Gülizar, adamın bir hafta sonu var bırak onun da keyfini çıkarsın. Şu sabırsız doğandan bir türlü kurtulamadım gitti, sanki arkandan koşturan var.' "İyi yaptın."
"Sağ ol canım..."
Karınca gibi ara vermeden çalışırken bir yandan laf yetiştiren kadına, 'Her sabah benimle beraber sen de uyanıyorsun.' demekten vazgeçip yardım etmeye girişti. Belli etmemeye çalışsa da heyecanlı olduğu hareketlerinden okunan karısını belli etmeden izlerken, dolaptan bardakları alarak çay koymaya başladı.
"Bakıyorum sofrayı yine donatmışsın, harika görünüyor."
"Her zamanki şeyler, aslında bugün patatesli yumurta yapacaktım ama şimdi uzun sürer."
"Yaa!.. Gerek yok Gülizar, bunlar yeterli..."
"Saat sekiz buçuk, kahvaltıdan sonra hemen çıkar mıyız Asaf?"
"Ne zaman istersen!"
Sabırsız ve aceleci haline sözlerinin eklenmesiyle, Gülizar'ın çocukları bir an evvel görmek istediğine emin olarak sofraya yerleşti. İlk defa sessizlik içinde yemeklerini yerken, garip bir ruh haliyle varlığını eksik ve buruk hissetmekten alıkoyamadı. Geçici bir durum olduğunu, bir kaç gün içinde rutin hayatlarına geri döneceklerini düşünerek kendisini rahatlatmaya çalıştı. 'Ya da tamamen bambaşka bir hayata başlayacağız.' diyen iç sesini baskılamaya gayret gösterip, bir an evvel stresten kurtulma arzusuyla tabağını hızlıca bitirdi.
"Ellerine sağlık."
"Afiyet olsun." 'Oh çok şükür bu iş de bitti. Ay aşkım ya, daha çayını bile içemedi. Ayıp ediyorsun Gülizar, acele ettiğini anlayacak. Adamın iyi niyetini suistimal etme.' "Çayını tazeleyeyim mi?"
"Sağ ol, hallederim. Gülizar, yemeğin bittiyse üzerini değiştir. Mutfağı ben toplarım."
"Yaa!.. Şey, eee tamam. Teşekkür ederim, hemen gelirim."
"Acele etme, zamanımız var."
Gözleri ışıldayan karısı mutfaktan çıkarken, her ne kadar hayatları yolunda görünse de çocuk lafını duymasıyla hormonlarının devreye girdiğini, anaç duyguların gün yüzüne çıktığını düşündü. Gülizar inkar etse de hayatında eksikliğini yaşadığı veya ileride yaşayacağını gösteren tepkilerine bakarak, bu konuda haklı olduğunu anladı. Şu an hazır hissetmeseler bile gelecekte bir alternatif olarak evlat edinmeyi aklına yazarken, bir kaç dakikaya döneceğinden emin olduğu genç kadını bekletmemek için seri hareketlerle ortalığı toparladı. İşini bitirmesiyle eş zamanlı mutfağa dalan güzelinin heyecandan ışıl ışıl parlayan gözlerini, kızarmış yanaklarını görünce gülümseyerek yanına ilerledi.
"Hazır mısın bakalım?"
"Evet!" 'Evet, hem de nasıl... Heyecanına hakim ol, adamı korkutacaksın.'
आप पढ़ रहे हैं
Gül'e Ait (TAMAMLANDI)
रोमांसDuygularını rafa kaldırmayı hayat biçimi olarak seçen genç adam, sevmenin ne demek olduğunu bilse de sorumluluğunu almak istemez. Kendisi için biçtiği gelecek yalnızlık üzerine kuruluyken, hele kendi şeytanlarıyla savaş verirken hiç istemez. Tabi m...
