More than roomates ft. B-Brave

8

Pov Annefleur

Ik ijsbeer door de wachtkamer, 'Wanneer zijn ze klaar met hem?' mompel ik en ik kijk naar Kaj die onderuit gezakt op een stoel zit. 'Ik heb echt geen idee. De jongens en zijn vader zijn onderweg.' antwoord Kaj. Nog geen minuut later komt Dioni zijn vader de wachtkamer ingelopen, 'Hoe gaat het met hem?' vraagt hij geschrokken en Kaj en ik kijken hem beide verslagen aan. 'Jullie weten nog niks.' zucht hij en ik knik. 'Ze zijn nog altijd met hem bezig.' verteld Kaj en ik slik even, 'In de ambulance kregen ze hem niet wakker.' fluister ik. Dioni zijn vader haalt een hand door zijn haar, 'Hoe kon dit gebeuren?' mompelt hij bezorgt. Jai, Samuel en Cassius komen de wachtkamer binnen gestormd. 'Wat is er gebeurt?' vraagt Jai geschrokken. 'Hij heeft te veel kalmeringspillen genomen. We kregen hem niet meer wakker.' verteld Kaj en Samuel geeft een trap tegen een stoel. 'Fuck! Ik had hem tegen moeten houden! Ik had hem niet moeten laten gaan nadat ik zijn armen zag!' roept hij kwaad en hij ijsbeert door de wachtkamer. 'Zijn armen?' vraag ik fronsend en Samuel laat zich in een stoel zakken. 'Hij liet me zijn armen zien. Ze zaten vol met sneeën. Hij ging weg, maar ik ging niet achter hem aan.' fluistert Samuel en hij slaat zijn handen voor zijn gezicht. 'Sam, dit is niet jouw schuld.' stelt Cassius hem gerust en hij gaat op de stoel naast Samuel zitten. 'Als het iemand zijn schuld is, dan is het die van mij wel. Ik liet hem stikken toen hij me het meeste nodig had.' fluister ik en de tranen prikken in mijn ogen. Jai slaat zijn armen om me heen, 'Het komt wel goed meissie.' fluistert hij troostend.

Ik staar naar de dichte deur, 'Ga maar.' fluistert Jai en ik kijk hem even aan. Mijn ogen voelen droog van al mijn tranen, 'Waarom ik?' vraag ik zachtjes en Jai glimlacht zwakjes. 'Omdat als hij wakker word, hij jou wilt zien.' antwoord Jai en hij geeft me een klein duwtje richting de deur. Ik open hem en loop naar binnen. Ik schrik als ik Dioni op het bed zie liggen. Hij is lijk bleek en is verbonden met allerlei draadjes. Het enige geluid wat ik hoor is het gepiep van de hartslagmeter, die aangeeft dat hij nog leeft. De dokters hebben hem kunnen reanimeren en zijn hartslag terug kunnen krijgen, maar hij was bijna dood geweest. Hij is nog niet wakker geworden; ze weten niet eens of hij nog wel wakker zal worden. Opnieuw rollen de tranen over mijn wangen en ik ga op de stoel naast het bed zitten. Hoe kon ik zo dom zijn om hem hier in zijn eentje doorheen te laten gaan? Ik dacht alleen maar aan mijn eigen gevoelens terwijl Dioni me nodig had. Ik was er kapot van dat hij een kind bleek te hebben, maar hij.. Hij was ook kapot. Ik hoor hier helemaal niet te zijn, hij heeft vast een enorme hekel aan me. Ik sta op en loop de kamer uit richting de lift. Jai loopt achter me aan. 'Waar ga je heen?' vraagt hij en ik draai me om. Ik veeg mijn tranen weg, 'Ik kan hier beter niet zijn.' snik ik. 'Annefleur, waar heb je het over? Als Dioni iemand moet zien als hij wakker word ben jij het wel.' antwoord Jai en ik schud mijn hoofd. 'Ik heb hem laten stikken, Jai. Hij wilt me niet zien.' snik ik en ik stap de lift in.