More than roomates ft. B-Brave

47

Pov Annefleur

Dioni zijn vader zoekt tussen de papieren. 'Er moet hier vast wel wat tussen zitten.' mompelt hij en ik pak ook een stapel papieren. Ik zoek tussen de papieren. 'Weet je zeker dat je dit wilt doen?' vraagt hij en ik knik. Hij gaat tegenover me op de grond zitten, 'Het gaat niet goed met hem, he?' vraagt hij zachtjes en ik kijk hem aan. 'Nee, totaal niet.' fluister ik. Hij zucht even en schudt zijn hoofd een paar keer. 'Ik maak me zorgen om hem.' zegt hij en hij verstopt zijn gezicht in zijn handen. Ik zou willen zeggen dat dat niet nodig is, maar dat kan ik niet, want ik maak me ook zorgen om Dioni. We maken ons allemaal zorgen om hem, behalve hijzelf. Al denk ik dat hij diep van binnen zich wel zorgen om zichzelf maakt, maar dat uit hij niet. Ten slotte is Dioni nooit goed geweest in dat hele gevoelens uiten. 'Misschien moet ik eens met hem gaan praten.. Er wat meer voor hem zijn.' zegt zijn vader en hij haalt zijn handen voor zijn gezicht vandaan. Hij zoekt verder tussen de papieren, 'Hier.' zegt hij en hij geeft me een papier. Ik lees het door, 'Dit moet goed zijn.' mompel ik en ik glimlach even terwijl ik het papier opvouw. Wat ik van plan ben? Waarschijnlijk Dioni redden van heel, maar dan ook heel veel ellende.

Pov Dioni

Annefleur is nog altijd niet terug als er aangebeld word. Ik moet toegeven dat ik me erg gespannen voel als ik alleen in het appartement ben. Ik open de deur en mijn vader staat voor me. Ik kan er niks aan doen, maar ik ben enorm blij om zijn gezicht te zien. 'Pap, wat doe jij hier?' vraag ik verbaasd met een glimlach en ik laat hem erin. Hij haalt zijn schouders op, 'Ik dacht het word weer eens tijd dat ik je opzoek.' antwoord hij en ik knik. Sinds dat Jasmine zwanger is zie ik hem erg weinig en dat vind ik ergens best rot. Ik ga zitten en mijn vader ploft naast me. 'Hoe gaat het met, Jasmine?' vraag ik nieuwsgierig. Niet alleen om interesse te tonen, maar ook omdat het me echt boeit. 'Tot nu toe verloopt alles prima.' glimlacht mijn vader en ik kan zien dat hij gelukkig is, maar Thijs nog altijd mist. Mijn vader zijn gezicht gaat van gelukkig naar bezorgt, 'Dus hoe gaat het met jou?' vraagt hij op een bezorgde toon. Oké, valt het dan zo erg op? Ik slik even en haal mijn schouders op. 'Het gaat wel.' antwoord ik zachtjes en mijn vader legt zijn hand op mijn schouder. 'Volgens mij niet.' zegt hij en ik schud mijn hoofd. Nee, het gaat zeker niet, maar om mijn vader ermee lastig te vallen? 'Praat met me, Dioni.' zegt hij en ik kijk hem even aan. 'Het voelt allemaal gewoon even klote, pap.' zucht ik en hij knikt. 'Je moet weten dat het niet erg is als het niet altijd allemaal meezit. Het kan niet altijd goed gaan, Dioni.' zegt hij en ik knik. 'Dat weet ik wel, maar op een of andere manier is er altijd wel wat en nu.. Nu heb ik mijn grens gewoon bereikt.' fluister ik en ik weet vrijwel zeker dat ik hem nu met smekende ogen aankijk. Smekend om hulp, smekend om een beter zelfbeeld. Smekend om me een veilig gevoel te geven. Ik voel de tranen in mijn ogen prikken, dat gevoel waar ik zo'n enorme hekel aan heb. Ik voel me zwak, zwakker dan ooit en dat haat ik. Mijn vader lijkt mijn smekende ogen te begrijpen, want hij slaat zijn armen om me heen en trekt me dicht tegen zich aan. Ik verstop mijn gezicht in zijn nek en bijt even op mijn lip om de tranen tegen te houden. 'Ik haat dit zo verdomd erg.' fluister ik en mijn vader knikt. 'Dat weet ik, jongen. Dat weet ik.' zucht hij en hij wrijft even over mijn rug. Ik begin spontaan uit het niets te snikken, 'Ik voel me zo verdomd zwak.' snik ik en hij pakt me nog steviger vast. 'Je bent niet zwak, Dioni. Je houdt alles gewoon te lang in en nu is het allemaal even te veel.' zegt hij troostend. Daar heeft hij ergens wel gelijk in, maar wanneer houdt het op? Na een tijdje laat ik hem los en ik veeg mijn tranen weg. 'Je komt er wel weer bovenop, jongen, echt waar.' zegt mijn vader rustig en ik knik. Ik voel me zo ontzettend dom en zwak na deze onzinnige uitbarsting, maar ergens voel ik me ook opgelucht. De deurbel gaat en ik kijk even naar de deur, 'Welke mongool is dat nou weer?' mompel ik en ik sta op. Ik open de deur en kijk recht in de ogen van die vieze klootzak. Ik voel gelijk een rilling over mijn rug lopen en ik werp een angstige blik op mijn vader. Nog voordat mijn vader op kan staan beukt die eikel me aan de kant en loopt naar binnen. Hij werpt een kwade blik op mijn vader, 'Wat doet hij hier?'  vraagt hij op een kwade toon en ik slik even terwijl ik bevroren tegen de muur aan sta. 'Je gaat toch niet serieus menen dat jullie zo'n vieze vader-zoon band hebben?' vraagt hij en hij kijkt me dreigend aan. Ik slik even, hoe ga ik hem in godsnaam weg krijgen?