More than roomates ft. B-Brave

41

Pov Dioni

Ik draai de sleutel om en open de deur. Het kantoor van mijn vader is donker, aangezien de gordijnen dicht zitten. Ik loop naar het raam en open de gordijnen. Een bom stof komt er vanaf, 'Wauw, hoelang is hij hier al niet meer geweest?' mompelt Kaj die wat stof van een notitieboek veegt. Ik kijk even rond, 'Hij zal die beelden hier neer hebben gelegd en daarna weer zijn weggegaan.' antwoord ik en ik begin alles te doorzoeken totdat ik Kaj zijn stem opnieuw hoor, 'Zet de computer aan.' klinkt zijn stem en ik kijk op. Hij heeft een usb in zijn handen en ik pak hem aan. Ik loop naar het bureau en zet de computer aan. 'Wat een oud ding.' mompelt Kaj als het tien minuten duurt voordat hij is opgestart. Ik stop de usb erin en ik draai me naar Kaj. 'Wat?' vraagt hij fronsend. 'Draai je om. Ik wil niet dat je dit ziet.' zeg ik en hij opent zijn mond om wat te zeggen, maar draait zich dan toch om. Ik ga langs de videos en het zijn ze inderdaad. Ik haal de usb eruit en zet de computer uit. 'Wacht, ga je ze niet verwijderen?' vraagt Kaj en hij draait zich om. 'Jawel, maar voor Annefleur haar ogen. Ik wil dat ze zeker weet dat het weg is.' antwoord ik en we lopen het kantoor uit. De gang staat intussen vol met dozen. 'Gevonden wat je moest hebben?' klinkt een stem en ik kijk op. Mijn 'vader' staat met een doos in zijn handen in de deuropening. De kofferbak van zijn auto staat open en blijkbaar is hij echt van plan om weg te gaan. Ik stop de usb in mijn broekzak en sla mijn armen over elkaar. 'Dus je gaat er eindelijk vandoor?' vraag ik. Hij zet de doos neer en zet zijn handen in zij, 'Blij?' vraagt hij kwaad en ik knik. 'Zielsgelukkig.' antwoord ik en ik wil langs hem heen naar buiten lopen, maar hij duwt me tegen de deurpost. Ik weet dat ik me los zou moeten trekken en weg zou moeten lopen, maar ik blijf eigenwijs staan, klaar om hem uit te dagen. 'Waar ga je eigenlijk heen als je niks meer hebt? Geen familie. Geen baan. Goh, dat moet vervelend zijn.' mompel ik en hij kijkt me kwaad aan. Kaj kijkt van de één naar de ander, 'Dioni, alsjeblieft..' zucht hij en ik schud mijn hoofd. 'Nee, ik ben oprecht benieuwd waar hij heen gaat. Waar kan ik mijn allerliefste vader opzoeken?' vraag ik. Het is alsof zijn ogen me doorboren. Als blikken konden doden dan had ik al op de grond gelegen. Ik grinnik zachtjes, 'Oh ja, dat is waar ook. Je bent helemaal niet mijn vader, gek is dat he?' nu wend hij zijn blik af. Ik duw Kaj naar buiten. Ik laat hem dus echt niet achter hier. 'Had ik dat maar eerder geweten, dat had ons heel veel tijd gekost, papa.' zeg ik. Ik heb geen idee waarom hij me nog niet verrot heeft geslagen, maar ergens lijkt hij geraakt. Ik open mijn auto en duw Kaj erin. 'Gast!' hij kijkt me een beetje geïrriteerd aan. Ik stap in en start mijn auto, 'Je gaat pas naar huis als al zijn spullen weg zijn.' antwoord ik alleen.

Ik pak Annefleur haar hand vast, 'Gaat het?' vraag ik en ze knikt. Met mijn vrije hand druk ik op enter en de bestanden zijn verwijdert. Ik blijf een tijdje naar het scherm van mijn laptop kijken en ook Anne blijft even stil. Na een tijdje druk ik een kus op haar hand en draai ik me naar haar toe. 'Dat was het.' zeg ik en een kleine glimlach vormt haar gezicht. 'Dank je wel.' fluistert ze en ik trek haar tegen me aan. Kaj kijkt met een geïrriteerd gezicht voor zich uit, 'Mag ik nu gaan?' vraagt hij en ik kijk op mijn telefoon. Het is ondertussen al drie uur later en ik verwacht dat de spullen van mijn 'vader' nu wel weg zijn. Ik knik, 'Hij zal nu wel weg zijn.' antwoord ik en Kaj zucht even. 'Thank god.' mompelt hij en hij springt op. Ik frons even, 'Zo erg zijn wij toch niet?' vraag ik en Kaj rolt met zijn ogen. 'Nee, maar jullie klefheid wel.' antwoord hij. Soms, heel soms vraag ik me weleens af of Kaj nog steeds verliefd is op Annefleur. De manier waarop hij naar haar kijkt zegt van wel, maar zijn gedrag zegt weer van niet. Misschien moet ik het hem eens vragen...