More than roomates ft. B-Brave

39

Pov Dioni

Mijn vader en ik zijn net terug van de kroeg en tot mijn verbazing was het nog best gezellig. Het waren twee uur vol met lachen, zonder elke minuut mijn telefoon te checken. Ik loop naar boven en haal mijn telefoon uit mijn zak. Mijn hart maakt een sprongetje als ik zie dat Annefleur heeft gebeld. Natuurlijk, ik kijk heel even niet op mijn telefoon en dan belt ze... Ik loop Thijs zijn kamer in en bel haar terug. 'Dioni?' klinkt haar stem na een tijdje en ik slik even. 'Anne?' fluister ik. Het blijft even stil. 'Sorry als ik je stoor.' begint ze. Ik schud mijn hoofd, maar besef me dan dat ze dat niet kan zien. 'Nee, jij stoort nooit. Wat is er?' vraag ik vlug. Ik hoor haar wat stotteren totdat ze uiteindelijk hele zinnen begint te spreken. 'Sorry voor het lange wachten. Kun je hier heen komen?' klinkt haar stem en een glimlacht verschijnt op mijn gezicht. 'Natuurlijk, ik kom eraan.' antwoord ik en ik hang op. Ze wilt me zien. Wacht, is dit goed of slecht? Zo snel als ik kan loop ik naar beneden en meld ik me af bij mijn vader. 

Ik staar even naar de deur, niet goed wetend wat ik moet doen. Wat tref ik daarbinnen straks aan? Het einde van onze relatie of het begin van een nieuwe kans? Ik leg mijn hand op de deurklink. Gewoon doen Dioni, zegt de stem in mijn hoofd en ik open de deur. Annefleur staat in het midden van de kamer en ik weet vrijwel zeker dat ze de hele tijd heeft lopen ijsberen sinds dat ze mij gebeld heeft. Zo goed ken ik haar ondertussen wel. 'Anne, is alles in orde?' vraag ik en ze draait zich wat geschrokken om. Blijkbaar hoorde ze me niet binnenkomen. Voor ik het echter door heb begint ze te snikken en ze vliegt me om de hals, 'G-Ga alsjeblieft n-niet meer weg.' snikt ze luid. Wat geschrokken en verbaasd tegelijk sla ik mijn armen om haar heen. Ik had elke reactie verwacht, maar niet deze. 'Hé, rustig maar. Ik ben hier.' sus ik en ik haal mijn hand door haar haar. 'H-Het spijt me zo, Di.' snikt ze. Ik heb geen idee waarom ze zo in paniek is. Ik trek haar naar de bank en ga zitten. Ik trek haar op mijn schoot, 'Rustig schat. Wat is er aan de hand? Heeft iemand iets gedaan? Moet ik iemand voor zijn bek slaan?' vraag ik. Ze schudt haar hoofd en veegt haar tranen weg, 'Ik was z-zo dom om je w-weg te sturen.' fluistert ze.  Ik veeg haar tranen weg, 'Anne, het is in orde. Neem jezelf dat nou niet kwalijk.' zeg ik en ze legt haar hoofd tegen mijn borst. 'Ik wil je bij me hebben, Dioni.' zucht ze en ik haal mijn hand door haar haar. 'Ik ga niet zomaar weg, lieverd.' fluister ik opgelucht. 

Annefleur wijst naar het tijdschrift, 'Dat zijn ze.' zegt ze en ik sla een arm om haar heen. 'Die zijn perfect.' antwoord ik en ik omcirkel de bloemen. We zijn al de hele ochtend bezig om wat dingen voor onze bruiloft te regelen. Bijna alles is geregeld, behalve de locatie en de uitnodigingen. 'Dioni.' begint Anne en ik kijk haar even aan. 'Het duurt veel te lang. Ik wil niet zo lang wachten.' glimlacht ze en een glimlach verschijnt op mijn gezicht. 'Je hebt gelijk. Laten we een andere datum kiezen.' antwoord ik. Ze staat op en loopt de keuken in. Ik loop achter haar een en ze pakt een glas uit het kastje. Ze draait de kraan open, 'Je moet de kraan eerst de koude kant opdraaien anders heb je lauw water.' waarschuw ik haar, zoals altijd. Toch vult ze het glas en neemt een slok. Ze trek een vies gezicht en gooit het glas leeg. Ik moet moeite doen om mijn lach in te houden, 'Ik zei het toch, idioot.' zeg ik hoofdschuddend. Ze kijkt me even aan, 'Je moet eens weten hoe blij ik ben om je dat te horen zeggen.' lacht ze en ze slaat haar armen om me heen.