More than roomates ft. B-Brave

46

Pov Annefleur

Ik kijk even naar Dioni die nerveus naast me op het bed zit terwijl ik de brief openvouw. 'Weet je het zeker dat ik dit mag lezen?' vraag ik dan en hij knikt. 'Lees nou maar gewoon.' mompelt hij en hij wend zijn blik af.

Dioni,

Zie dit vooral niet als een liefdesbrief zoon, want het is alles behalve dat. Ik weet je mij niet ziet als je vader en ik weet ook niet of je dat ooit gedaan hebt, maar ik zie jou wel als mijn zoon. Een vreselijke mislukte zoon om eerlijk te zijn, want wat moet ik in godsnaam met jou? 

Jij zorgde ervoor dat ik in de bak terecht kwam, na al die jaren gezwegen te hebben over mijn daden. Ergens dacht ik dat ik je wel kon vertrouwen, dan was je tenminste nog ergens goed voor, maar nee je verraadde gewoon je eigen vader. Zo egoïstisch was je dan weer wel. 

En het mooie van alles? Zelf zou jij ook in de bak vast horen te zitten, maar nee je bent een heilig boontje he, zoon? Alles word jou maar gewoon weer gegeven. Je krijgt de kansen in je schoot geworpen. Want denk jij nou echt dat wat jij allemaal gedaan hebt wel kan dan? Meiden verkracht, gezwegen over een moord en dat is nog lang niet alles en dat weet jij net zo goed als ik. Ik geloof niet dat jij verandert ben. Jij zal nooit kunnen veranderen. Je blijft altijd die lul van een zoon waar ik en je moeder nooit wat aan hadden. 

Ik heb jou veel aangedaan als kind zijnde en je moeder ook. Dingen waar ik geen controle over had door de drank. Ik heb je moeder verkracht, recht voor jou ogen. Ik heb je verwondt, knock out geslagen, gesneden en verrot gescholden. Eigenlijk teveel om op te noemen. Toen had ik er geen controle over, maar nu wel. Nu heb ik overal de controle over en daar geniet ik van, want ik weet dat je zwak bent. Ik weet dat je niet naar de politie zult gaan, want ondanks alles ken ik je wel. 

En door jou verraad zal ik wraak nemen, totdat je opgeeft, want die dag komt. Ooit. Zoals ik al zei, zie dit niet als een liefdesbrief, maak er maar een wraakbrief van.

Je vader.

Wat geschokt staar ik naar het papier. 'Dioni.' fluister ik bijna onverstaanbaar. Ik kijk even naar Dioni die mijn blik nog altijd ontwijkt. 'Dit is letterlijk een dreigbrief van je vader. Je moet hier mee naar de politie gaan.' zeg ik en hij schudt zijn hoofd. 'Dat kan ik niet en dat weet hij.' antwoord hij en hij slaat zijn armen om zijn benen heen. 'Hij weet verdomme hoe zwak ik ben.' zucht hij. Ik snap dat hij het lastig vind, maar hij kan hem toch niet zomaar over zich heen laten lopen? Dat is ook nog eens niks voor Dioni. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder en sla mijn armen om hem heen. 'Waarom niet?' vraag ik zachtjes en ik voel hoe erg hij trilt. 'Omdat ik...' hij zucht even, 'Omdat ondanks alles hij wel een vader voor me is geweest.' fluistert hij. Dat zijn woorden die ik nooit verwacht had om te horen uit zijn mond, maar dan ook echt nooit. 'Hij was wel de enige vader die ik had toen ik klein was, ondanks alles.' zijn adem stokt even. Ik wrijf even over zijn rug, 'Dat is in orde, Di. Daar is niks mis mee.' fluister ik. Hij kijkt me even aan, 'Ik weet hoe schuldig ik me de vorige keer voelde toen hij in de cel terecht kwam.. Dat wil ik niet nog een keer voelen, Anne.' zegt hij zachtjes. Zijn ogen kijken me hulpeloos aan, alsof er geen enkele optie mogelijk is en dat haat ik, want ik weet dat ik zijn keuze moet accepteren. Moet ik dan maar toe kijken hoe Dioni kapot gaat vanbinnen en van buiten als zijn 'vader' hem klappen uitdeelt? Dat kan ik niet toestaan, dus dat betekend dat ik er zelf maar wat aan moet doen..