More than roomates ft. B-Brave

54

2 dagen voor de bruiloft...

Dioni's point of view.

Ik haal even diep adem en druk op de deurbel. Nog geen minuut later verschijnt de moeder van Annefleur in de deuropening. De verbazing is van haar gezicht te lezen. 'Wat kom jij hier doen? Annefleur is hier niet.' snauwt ze met een opgetrokken wenkbrauw. Ik zucht even. 'Ik weet dat je me niet mag.' begin ik en ze knikt. 'En ik mag jou ook zeker niet, maar ik doe dit voor Annefleur.' zeg ik en ze slaat haar armen over elkaar. 'Wat kom je doen dan?' vraagt ze en ik haal even diep adem. 'Ik kom je vragen om naar onze bruiloft te komen en als het nodig is ga ik op mijn knieën. Het betekend zoveel voor Annefleur.' zeg ik en ze kijkt me even aan. Ze schudt haar hoofd, 'Het maakt Annefleur geen bal uit of haar moeder er is.' verdedigt ze zichzelf. Ik haal even een hand door mijn haar, 'Dat is niet waar. Ze wilt echt dat je erbij bent. Elke dochter wilt haar moeder op haar bruiloft. Ik zeg niet dat je mij hoeft te accepteren, maar als je ook maar iets om haar geeft dan kom je.' zeg ik en dan loop ik naar mijn auto.

Mijn blik volgt Annefleur die gefrustreerd heen en weer loopt. 'Oh, hebben we de bloemen we-' ze kan haar zin niet afmaken, want ik zucht even overdreven. 'Lieverd, chill. Alles is geregeld.' probeer ik haar gerust te stellen. Annefleur is al zo'n drie uur aan het stressen. 'Wat als we iets vergeten zijn?' zucht ze en ik trek haar naast me op de bank. 'Je moet ontspannen, schatje. Denk aan wat anders, want je maakt jezelf gek.' zeg ik en ik veeg een pluk haar achter haar oor. Ze schudt haar hoofd, 'Ik wil gewoon dat alles perfect is.' fluistert ze. Ik weet dat ze met haar moeder in haar hoofd zit. Ik hoop echt dat haar moeder besluit te komen. 'Alles word perfect, lieverd. We hebben toch alles geregeld?' zeg ik en ze knikt. Ik druk een kus op haar wang, 'Relax. Zet het even uit je hoofd, vanaf morgenavond mag je stressen, oké?' zeg ik en ze knikt nog een keer, dan zucht ze. 'Maar hoe zet ik het uit mijn hoofd?' vraagt ze. Ik haal mijn schouders op, 'Dat weet ik niet, lieverd.' fluister ik en ik leun met mijn hoofd tegen die van haar. Ik vlecht mijn vingers om die van haar. Ze glimlacht breed, 'Ongelofelijk dat we over 2 dagen gewoon gaan trouwen.' zegt ze zachtjes. Ik grinnik en sluit mijn ogen even. 'Als je dat een jaar geleden had gezegd, dan had ik je voor gek verklaard.' mompel ik en ik hoor haar lachen. 'Wat heeft je van gedachten laten veranderen?' fluistert ze. Ik glimlach even, 'Jij. Mijn liefde voor jou. Onze toekomst samen.' antwoord ik en ik open mijn ogen. Annefleur kijkt me aan, 'Bedankt.' fluistert ze en ze pakt mijn gezicht vast. 'Waarvoor?' vraag ik en ze glimlacht. 'Dat je van gedachten bent verandert.' fluistert ze en ze drukt een kus op mijn lippen. Ze wilt zich terug trekken, maar ik leg mijn hand in haar nek en trek haar weer naar me toe, waardoor onze lippen verstrengelt blijven. Ik druk haar tegen de bank en ga boven haar hangen, zonder onze kus te onderbreken. Ik verplaats mijn lippen naar haar hals en Annefleur slaat haar armen mijn nek. Mijn handen glijden onder haar shirt en ze helpt me hem uit te trekken, wat een teken voor me is dat ze het goed vind. In een snelle beweging maak ik haar beha los en ik gooi hem aan de kant. Ik bekijk haar even en glimlach. 'Heb ik je al verteld hoe prachtig je bent?' fluister ik en ze bloost even. Ik vind het leuk dat ze zo verlegen blijft, ook al bedekt ze zichzelf niet meer. Ze is zichzelf gaan accepteren en dat vind ik een fijn idee.

Ik verstop mijn gezicht in Anne haar nek, om het felle zonlicht niet te hoeven zien. 'We moeten hier echt eens gordijnen ophangen.' brom ik. Dat hebben we nooit gedaan in de woonkamer, omdat er toch niemand naar binnen kan kijken op de vijfde verdieping. Annefleur lacht even, 'Het is niet dat we dit normaal hier doen.' lacht ze en ik druk een kus in haar hals. 'Geef maar toe, je bent wel afgeleidt.' zeg ik en ze knikt. Ik kijk op, zodat ik naar haar kan kijken. Ze ligt in mijn armen, met zoals gewoonlijk mijn shirt aan. Één been om mijn middel geslagen. Ik kreun even, 'Gosh, ik hou er van als je mijn shirt draagt. Ik zou je zo nog een keer kunnen doen.' mompel ik en ik trek haar dichter tegen me aan. Ze legt haar hoofd op mijn blote borst en ik haal mijn hand even door haar haar. 'Hoe kan het zijn dat onze momenten altijd magisch blijven?' vraagt ze zachtjes en ik glimlach. 'Dat komt omdat we het met liefde doen.' fluister ik en ik druk een kus op haar haar. Er klinkt een luid geluid en ik brom even, 'Jezus Anne, leer toch eens je telefoon niet zo hard te zetten.' mompel ik. Annefleur grinnikt, 'Wat fijn dat je je ook nog aan me kan ergeren.' zegt ze en ze pakt haar telefoon van de salontafel af. Ze mompelt wat en laat me het scherm zien. Romero belt haar. Waarom belt hij haar? Een steek van jaloezie gaat door me heen.