More than roomates ft. B-Brave

Extra story; 2

Can't stop writing. What can I say? I just love Miles.

Pov Dioni

Ik kijk trots naar mijn zoon, wanneer hij verteld hoe zijn laatste jaar op de universiteit verloopt. Hoe hij leert om met kinderen om te gaan en ze zo goed mogelijk te helpen. Hij leert iemand te zijn die ik vroeger nodig had. 'En, hoe gaat het met je vrienden?' Annefleur glimlacht. Ze weet dat Thijs erg op zichzelf is, maar sinds hij heeft verteld over zijn groepje vrienden hoort ze graag over hun. Thijs glimlacht wat nerveus. 'Je had ze best mee mogen nemen, he.' zeg ik dan en nu lijkt hij nog nerveuzer te worden. Heeft hij foute vrienden? Hij frunnikt wat aan zijn nagels. 'Er komt vanavond iemand.' begint hij dan. 'En als het mag, dan komt hij hier eten.' het kost hem moeite om te glimlachen. 'Natuurlijk mag dat.' Annefleur glimlacht even en kijkt dan haar zoon aan. 'Zijn naam is Miles.. En,' er valt nog een stilte, 'hij is mijn vriend. Vriendje.' fluistert Thijs dan. Ik frons even en er valt een ongemakkelijke stilte. Ik heb er niks tegen dat mijn zoon homo is. Als hij gelukkig is, dan ben ik dat ook. 'Sinds wanneer ben jij homo?' klinkt het dan vanuit de keuken. Evie verschijnt in de deuropening. Ik merk aan Thijs dat hij het moeilijk heeft en de domme opmerkingen van zijn zus helpen hem niet echt. Ik stuur haar een waarschuwende blik. 'Ik kan niet wachten om hem te ontmoeten.' zegt Annefleur dan. Ik zie aan haar dat ze oprecht gelukkig is dat hij iemand gevonden heeft om wie hij geeft. Ik knik, 'Zoals altijd sta ik nog volledig achter je. Ik ben benieuwd naar hem.' ik glimlach en Thijs haalt opgelucht adem. 'Dus jullie zijn niet teleurgesteld in me?' vraagt hij zachtjes. 'Thijs je bent nu vijfentwintig. Je weet zelf wel wie er wel of niet goed voor je is en tenslotte heb je alle recht om jezelf te zijn.' glimlacht Anne. Ik sla een arm om haar heen. 'We zijn trots op de jongen die je bent en op welk geslacht je valt verandert daar echt niks aan.' maak ik haar verhaal af. 

Pov Thijs

Nerveus kijk ik naar de klok. Tien voor vier. De visite is net weg en Miles kan hier ieder moment zijn. Ik denk dat ik nog nooit zo nerveus ben geweest. Mijn ouders staan in de keuken, en mijn vader geeft mijn moeder een kus. Hun kussen zien er nog steeds liefdevol uit. Ze houden van elkaar en ze zijn daar nooit mee gestopt. Ik vraag me af of het zo ook zal aflopen met Miles en mij, maar dan besef ik me dat ik hem überhaupt nog niet heb verteld dat ik van hem hou. Waarschijnlijk omdat ik een schijtluis ben. Evie zit in de stoel met haar oortjes in, en ze kijkt even naar me. Dan haalt ze de oortjes uit haar oren. 'Jezus, gek. Ik schaam me echt niet voor je hoor. Ik ben blij dat je gelukkig bent.' zegt ze, alsof ik al die tijd heb gewacht dat ze iets positiefs zou zeggen, maar we weten beide dat ik dat ook echt gedaan heb. Dus glimlach ik. De deurbel gaat en ik schiet overeind. Mijn vader glimlacht even naar me, wat hij waarschijnlijk geruststellend bedoelt. Ik voel me net weer een vijftienjarige jongen die zijn vriendinnetje voor stelt aan zijn ouders. Ik probeer niet naar de voordeur te rennen, maar zodra ik in de gang ben merk ik toch dat ik ren. Ik open de voordeur en Miles zijn knappe gezicht verschijnt voor me. Hij glimlacht wanneer hij me ziet, zoals hij altijd doet. Ik glimlach ook en trek hem naar binnen. 'Hey.' glimlach ik en hij geeft me een kus. Ik heb hem vanmiddag al gebeld, om te vertellen dat mijn ouders echt goed reageerde. Hij hangt zijn jas op en ik wenk dat hij me moet volgen. Met Miles achter me aan loop ik naar de woonkamer, waar mijn ouders ondertussen op de bank zitten. Mijn vader heeft een arm om mijn moeder geslagen en hij glimlacht naar haar. Soms vraag ik me af of hij nog meer van iets of iemand kan houden. Waarschijnlijk niet. Miles stapt achter me vandaan en gelijk kijken ze op. Miles geeft hun netjes een hand en stelt zich voor als een echt gentleman. Wanneer hij Evie een hand geeft kijkt ze me even aan. 'Je had me wel even mogen vertellen dat je ook nog eens een knap vriendje hebt.' mompelt ze net iets te hard en Miles grijnst. Wat beschaamd laat ze zijn hand los. 

Na het eten zitten we nog even aan tafel. Miles helpt mijn moeder met het afruimen, zonder dat ze hem iets gevraagd heeft. Hij had gelijk. Hij is zeker goed met ouders. Mijn ouders en zelfs mijn zusje zijn helemaal om. 'Thijs.' begint mijn vader. Ik kijk hem even aan. 'Ik heb iets, wat je misschien wel wilt hebben.' zegt hij dan en hij staat op. 'Kom even mee.' ik volg mijn vader naar boven, naar de slaapkamer van mijn ouders. Hij haalt een doos uit zijn kledingkast en opent die. Er zitten verschillende boekjes in, 'Wat zijn dat?' vraag ik nieuwsgierig. Mijn vader glimlacht, 'Mijn verhalen. Dit is alles wat ik schreef. Zie het maar als een soort dagboeken.' antwoord hij en ik haal er een notitieboekje uit. Er staat een drie in de binnenkant geschreven. 'Dat is het derde boekje.' legt hij uit als ik verbaasd naar het getal kijk. 'Mag ik het lezen?' vraag ik en mijn vader knikt.

Hoe vertel je iemand die niet kan ademen om gewoon rustig te ademen? Elke fucking paniekaanval is gewoon te veel. Hoe lang nog voordat ik geen lucht meer krijg? De enige die me op dit moment staande houdt is Anne. Anne maakt mij sterk. Ik ben een beter persoon door haar, maar word ik ooit nog mezelf? Eerlijk gezegd heb ik geen ''mezelf''.  Als kind was ik anders. Als tiener was ik verschrikkelijk. Als studenten was ik de ergste jongen die een meisje tegen kon komen en nu ben ik weer anders. Maar ik weet wel dat ik zo wil zijn. Ik voel me compleet. Ik voel me goed. Oké, naast alle paniekaanvallen.. Naast alle pijn en angsten. Ik durf niet alleen te zijn; zo ver is het gekomen. Mijn zelfmoordpoging met de kalmeringspillen is uit de hand gelopen en ik moet er alles aan doen om mezelf te herstellen. Makkelijker gezegd dan gedaan. Ik weet wel dat ik Annefleur heb laten schrikken. Ze is bang. Ik doe haar pijn, maar god... Ik wil haar geen pijn doen. Ik heb nog nooit zoveel liefde voor iemand gehad.