More than roomates ft. B-Brave

76

Pov Dioni

Ik neem een slok van mijn koffie, en kijk even naar Evie, die aan de tafel zit te tekenen. Haar tongt hangt geconcentreerd uit haar mond en ik grinnik even. Dan richt ik mijn blik op Annefleur. Ze kijkt op van haar boek en glimlacht. 'Wat loop je te staren?' vraagt ze en ik grijns even. Dan schud ik mijn hoofd, 'Niet belangrijk.' antwoord ik. Behalve het feit dat ik een pracht gezin heb. De achterdeur gaat open en Thijs komt binnengelopen. Ik verwacht niet dat hij me zal vertellen over zijn schooldag, want dat doet hij nooit. Meestal loopt hij door naar boven, maar nu zet hij zijn tas op de grond en komt de keuken in. Zijn ogen glunderen en ik frons even, 'Wat heb jij uitgespookt?' vraag ik alsof het gesprek van gisteravond niet heeft plaats gevonden. Dan kijk ik even naar Evie, maar die tekent rustig door. 'Ik weet wat ik wil studeren.' zegt hij zachtjes. Even denk ik dat hij een grapje maakt, maar hij blijft glunderen. Hij trekt zijn jas uit en hangt die over de stoel naast Evie. Annefleur kijkt net zo verbaasd als ik. Hoe weet hij dit opeens? Ik neem nog een slok van mijn koffie en zet de mok dan op tafel. 'Vertel.' glimlach ik alleen. Hij glimlacht even en begint dan te ratelen. 'Ik wil doorstuderen. Niet een praktijkopleiding doen. Voor het eerst in mijn leven heb ik iets waarvoor ik wel wil stil zitten. Uiteindelijk wil ik door naar de universiteit. Dezelfde als die van jou en mama en dan..' hij stopt even en hapt naar adem, alsof hij is uitgeput.. 'Ik weet nog niet precies hoe of wat, maar ik denk een studie gericht op kinderpsychologie. Pap, ik wil kinderen helpen die in dezelfde soort situaties zitten als dat jij vroeger zat. En het maakt me niet uit hoe. Ik wil helpen. Gewoon helpen.' het laatste komt er zachtjes uit. Als ik opzij kijk zie ik dat Annefleur moeite moet doen om niet in tranen uit te barsten. Ik sta op en loop om de tafel heen, naar mijn zoon. Dan leun ik tegen de tafel. 'Weet je dit zeker, Thijs?' vraag ik zachtjes. Ik wil niet dat hij spijt krijgt. Thijs is tenslotte geen stil zitter en hij hoeft dit niet voor mij te doen. Alleen voor zichzelf. 'Ik weet het heel zeker. Ik heb het zelfs al met mijn mentor besproken en een paar vooropleidingen uitgezocht op verschillende scholen.' vertelt hij trots. Dit is het moment waarop ik het zeker weet. Ik heb mijn zoon goed opgevoed, zelfs door af en toe te falen. Ik heb mijn best gedaan en het heeft verdomd goed uitgepakt. Ik sla mijn armen over elkaar en knik, 'Als dit is wat je wilt, Thijs. En als je dit zeker weet dan sta ik volledig achter je.' beantwoord ik zijn afwachtende blik. 'En ik kan niets anders dan zeggen hoe trots ik op je ben, of je dit nou wilt of niet. Alles wat ik je verteld heb, heb je heel goed opgepakt en ik ben zo trots dat ik er vrijwel geen woorden voor heb. Je bent de betere versie van mij.' fluister ik en de tranen prikken in mijn ogen. Thijs glimlacht even. 'Maar, je moet ook weten dat je dit voor jezelf moet doen en niet voor mij. Het is jouw toekomst.' zeg ik dan op een strengere toon en hij grinnikt even. 'Ik weet het hartstikke zeker. En ik doe het niet alleen voor ons, maar ook voor al die kinderen.' antwoord hij en ik knik. 'Zo mag ik het horen.' antwoord ik. 

Dus in plaats van dit het einde te maken, neem ik jullie in de volgende hoofdstukken nog even mee door Thijs zijn leven. Joeeehoeee! (kon stiekem gewoon geen afscheid nemen) (maar echt) (ghehe)