More than roomates ft. B-Brave

49

Who's ready voor de bruiloft van Dioni & Annefleur? Cuz I am! 

Pov Annefleur

Ik geef de brief aan de agent. 'Dit is de brief waar ik het over had.' zeg ik en hij knikt dankbaar. Ik werp even een blik op Dioni die ondertussen gehecht word door een ambulancemedewerker. Sinds dat ze die eikel hebben meegenomen heeft hij nog geen woord gezegd. Af en toe knikt hij of schudt hij zijn hoofd, maar verder kijkt hij alleen maar treurig voor zich uit. Zijn vader bekijkt hem aandachtig terwijl hij gehecht word en overvalt hem dertig keer met de vraag of het wel gaat. Ik had verwacht dat Dioni zich daaraan zou gaan irriteren, maar hij blijft alleen maar treurig voor zich uit staren. De ambulance broeder plakt een pleister over de hechtingen op zijn voorhoofd en ik ga naast Dioni op de bank zitten. 'Hij heeft geluk gehad, zijn kaak is niet gebroken.' verteld de ambulancebroeder en ik haal opgelucht adem. Tenminste goed nieuws. Ik heb achteraf helemaal geen spijt van dat ik naar de politie ben gegaan. Dit was het beste; of Dioni het daar mee eens is of niet. De ambulancebroeder geeft nog wat medicijnen en vertrekt dan. De agent maakt wat foto's van de chat van Dioni met zijn 'vader' als bewijs en vertrekt dan ook. We blijven met zijn drieën in stilte achter. Dioni staat op en vertrekt zonder iets te zeggen naar de slaapkamer. Zijn vader gaat zuchtend op de bank zitten, 'Maar goed dat we de politie ingeschakeld hebben.' zucht hij hoofdschuddend. Zijn vader heeft genoeg verhalen gehoord van de mishandelingen, maar nog nooit zelf zien gebeuren.

Na een tijdje met Dioni zijn vader gesproken hebben vertrekt ook hij en met de belofte vanavond nog even te bellen. Ik verzamel al mijn moed om de treurige Dioni onder ogen te komen en loop dan naar de slaapkamer. Dioni zit met opgetrokken benen op het bed en leunt met zijn kin op zijn knieën. Hij heeft nog altijd dezelfde treurige blik op zijn gezicht en zonder een moment te twijfelen ga ik naast hem zitten, wetend dat ondanks dat hij het niet wilt hij nu iemand nodig heeft. Ik ga op dezelfde manier als Dioni zitten en dan valt het me op dat hij me aandachtig bekijkt. 'Je hoeft niks te zeggen.' stel ik hem gerust en hij legt zijn hoofd tegen mijn schouder. 'Ik weet niet wat ik moet zeggen.' antwoord hij. Ik haal mijn hand even door zijn haar, 'Het is gewoon vreemd..' fluistert hij. Vreemd? Ik frons even en ik hoor hem zuchten. 'De dingen die mijn vader zei.. Zo heb ik nog nooit iemand horen praten over me en dat is vreemd.' verteld hij en ik knik. Dioni is niet gewend om steun te krijgen van zo'n belangrijk iemand. 'Dioni, je vader geeft zielsveel om je. Natuurlijk is hij bereidt zoiets voor je te doen.' maak ik hem duidelijk en hij knikt. Hij haalt zijn hoofd van mijn schouder en kijkt me even aan. 'Ik ben hem zo verdomd dankbaar, maar het enige wat ik deed is hem negeren.' zucht hij hoofdschuddend. Ik sla mijn armen om hem heen en trek hem tegen me aan, 'Het is in orde, Di. Echt waar.' sus ik. Hij legt zijn hoofd tegen mijn borst, 'Bedankt dat je datgene hebt gedaan wat ik niet kon.' fluistert hij en ik haal mijn hand door zijn haar. 'Alles voor jou, dat weet je.' antwoord ik. Ik kan opgelucht ademhalen, wetend dat hij niet boos is omdat ik de politie heb gehaald.