More than roomates ft. B-Brave

Extra story; 4

SHOULD I MAKE A SIDE BOOK ABOUT THIJS?

Pov Thijs

Ik staar in het donker naar het plafond. Naast me ligt Miles rustig te slapen. Hij is tegen me uitgevallen, vertelde me dat er niks aan de hand was en ik het los moest laten. Maar er is wel iets aan de hand. Ik rol me op mijn rug en ga recht op zitten. Ik sta op, aangezien ik er zeker van weet dat ik voorlopig toch niet in slaap zal vallen. Ik denk aan mijn opleiding. Later ga ik altijd met deze dingen in contact komen, maar nu komt het wel heel dichtbij. Ik loop de slaapkamer uit en ga zonder te twijfelen de slaapkamer van mijn ouders in. Ik moet mijn vader spreken, ook al lijk ik misschien wel een zes-jarig kind. 'Pap.' mompel ik. In het donker zie ik vrijwel niks. Ik schuif langs het bed en doe mijn best me niet te stoten. Dan schud ik mijn vader heen en weer. Ik schaam me zo erg, wat moet hij wel niet denken? Er klinkt gemompel uit zijn mond. 'Thijs?' mompelt hij dan en dan schiet hij overeind. 'Wat is er aan de hand?' vraagt hij angstig. Alsof er iets ergs gebeurt is. Ik zucht even, 'Ik moet met je praten.' fluister ik alleen. 

Mijn vader gaat aan de keukentafel zitten en kijkt me even aan, wanneer hij een slok van zijn koffie neemt. Ik ga naast hem zitten. 'Pa, hoe gedroeg jij je tegenover de buiten wereld. Toen je mishandeld werd?' vraag ik zachtjes. Hij kijkt me even aan en fronst. 'Het haalde bij mij het slechtste omhoog. Ik was een enorme eikel, maar ik denk dat iedereen daar anders mee om gaat.' antwoord hij en ik knik. Ik zucht even, 'Ik maak me zorgen om Miles.' zeg ik dan. Het lijkt alsof mijn vader er opeens beter voor gaat zitten. 'Wat dan?' vraagt hij. Ik wrijf even in mijn ogen. 'Nou, hij heeft opeens veel blauwe plekken en het is telkens wanneer hij bij zijn vader is langs geweest. Ik heb Miles er mee geconfronteerd, maar hij ontwijkt het onderwerp. Hij duwt me weg.' vertel ik. Mijn vader gaapt even en knikt. 'Het is logisch dat hij het ontwijkt. Hij schaamt zich er misschien voor. Je kan hem niet verplichten om te praten, maar je kan er wel voor hem zijn wanneer hij dat nodig heeft. Als je merkt dat het hem dwars zit, wees er voor hem. Zolang hij niks toegeeft kan je er niet veel tegen doen, want voor zoiets moet je harde bewijzen hebben.' verteld hij. Natuurlijk wilt Miles niet dat zijn vader in de bak terecht komt, maar anders blijft hij in gevaar. 'Denk je dat Miles er ooit over zal praten?' vraag ik bijna onverstaanbaar. Mijn vader glimlacht even, 'Jawel. Als jij er voor hem bent voelt het vertrouwd. Het komt wel. Gun die jongen wat tijd.' antwoord hij en hij legt zijn hand op mijn schouder. Ik vraag me af waarom het me niet eerder is opgevallen. Is het misschien pas net aan de gang? Van boven klinkt er geschreeuw en ik schrik. Mijn vader kijkt me even geschrokken aan, 'Miles.' fluister ik alleen en ik sprint te trap op, gevolgd door mijn vader. Wanneer ik de slaapkamer in ren, ligt Miles gewoon in bed. Hij rolt hevig heen en weer. 'Wat wil je van me?' schreeuwt hij. Zijn ogen zijn nog gesloten. Ik schud hem heen en weer, 'Miles, hé!' roep ik. Hij schiet overeind en hapt naar adem. Geschrokken rollen de tranen over zijn wangen en ik trek hem tegen me aan. Hij lijkt niet door te hebben wat er zojuist gebeurt is. 'Ik ben hier.' fluister ik in zijn oor. Wanneer ik mijn blik op de deur richt zie ik mijn vader staan. Maar nu zijn ook mijn moeder en zusje wakker. Mijn moeder kijkt bezorgt, en mijn zusje haar ogen staan angstig. En ik moet toegeven dat ik net zo bang ben; dit heb ik nog nooit meegemaakt. Miles is mijn kamergenoot. Er zit 's nachts alleen een muur tussen ons in. Als hij zo zou schreeuwen zou ik het gehoord hebben. 

Anderhalf uur later is de rust in het huis terug gekeerd. Miles ligt met zijn hoofd op mijn schoot naar het plafond te staren. Ik zit recht op in het bed en staar stilletjes naar zijn gezicht. Hij lijkt nogal beschaamd te zijn. Hij heeft het hele gezin wakker gemaakt vanwege een nachtmerrie. 'Normaal gebeurt dit niet.' fluistert hij. Hij weet dat ik naar hem kijk. Zijn blauwe ogen vullen zich met tranen. Ik haal mijn hand even door zijn haar, in de hoop hem gerust te kunnen stellen. 'Je hoeft het me niet te vertellen.' zeg ik zachtjes. Mijn blik valt op de doos met notitieboekjes van mijn vader, hoeveel verhalen zullen daar in staan? 'Het is maar twee keer gebeurt, echt waar.' mompelt Miles en hij sluit zijn ogen. Ik zak met mijn hand naar zijn wang en streel zijn kaak met mijn duim. 'Mijn moeder heeft mijn vader verlaten, voor een ander. Dat kreeg ik gister te horen. Of in ieder geval, dat is wat hij me tussen zijn slokken alcohol vertelde.' Miles is bijna niet te verstaan. 'Ik moet mezelf gewoon weer even oprapen. Dan komt het wel weer goed.' mompelt hij alleen. Ik wil hem vertellen dat dat niet waar is, en dat hij er juist over moet praten, maar zijn ogen blijven gesloten; dus besluit ik hem maar in slaap te laten vallen.