More than roomates ft. B-Brave

38

Pov Dioni

Vandaag is het dag drie zonder Annefleur. De derde dag die ik zal leven met pijn en angst. De leegte die er elke seconde van de dag is. Mijn vader komt de kamer ingelopen, 'Dioni, je kan hier toch niet zo blijven zitten?' vraagt hij en ik kijk even de kamer rond, Thijs zijn kamer. Ik haal mijn schouders op, 'Waarom niet?' vraag ik en hij gaat naast me op de grond zitten. Ik ben het nog steeds niet gewend dat er iemand is waar ik op terug kan vallen. Iemand die altijd bezorgt zou zijn. Mijn vader is die persoon en hij doet zijn best. Ik weet niet hoe hij het vol houdt met mij, maar op één of andere manier lukt het hem. 'Je hebt een baan, Dioni. Binnenkort een muziek carrière.' begint hij en ik knik. Ik heb eigenlijk een prima leventje zou je zeggen. 'Ik mis haar.' fluister ik bijna onverstaanbaar. Mijn vader slaat een arm om me heen, 'Dat weet ik zoon, dat weet ik.' zucht hij en ik leg mijn hoofd tegen zijn schouder. 'Maar wat als ze straks contact met je opzoekt en ze verteld dat ze besloten heeft dat het niet gaat werken tussen jullie, dan moet je ook door kunnen met je leven.' ik knik, daar heeft hij zeker gelijk in. 'Zonder haar maakt het me allemaal niks uit. Ik leef voor haar.' antwoord ik hoofdschuddend. Annefleur is zo een beetje mijn wereld geworden, mijn leven. Alles draait om haar. Overal waar ik kijk zie ik haar; of ik het nou wil of niet. 'Wat als we samen iets gaan doen? Mannen onder elkaar. Wat afleiding kan geen kwaad.' stelt mijn vader voor en ik knik. Waar denkt hij aan? 'Wat doe je altijd met je vrienden?' vraagt hij, wat me al genoeg zegt. Hij heeft absoluut geen flauw idee wat we kunnen doen. Ik haal mijn schouders op, 'We hangen meestal wat bij Samuel thuis of drinken een biertje in de kroeg. Soms doen we juist iets heel geks.' vertel ik hem. Mijn vader staat op, 'Je hebt een half uur om je klaar te maken. We gaan samen een biertje drinken.' zegt hij met een trots gezicht. Ik grinnik zachtjes. Denkt hij dat ik een meisje ben dat ik zolang de tijd nodig heb? Mijn vader loopt de kamer uit en ik sta op. Ik kijk even de kamer rond, alles hier is van Thijs. Alles doet me denken aan Thijs. Ik ben hier eigenlijk niet meer geweest.. sinds.. Sinds dat ik in shock was en begon te schreeuwen als een klein kind. Ik weet wel dat alles nog precies hetzelfde ligt zoals Thijs het heeft achter gelaten. 

Pov Annefleur

Vandaag is het dag drie zonder Dioni. De derde dag die ik zal leven met twijfels en verdriet. Ik weet hartstikke zeker dat ik hem mis. Ik mis zijn luide lach als hij lacht om alle domme dingen die ik zeg. Zijn grijns als hij me in verlegenheid brengt.. Zijn armen om me heen. De manier waarop hij praat, waardoor hij me altijd weet te kalmeren. Het meeste mis ik de veiligheid en de liefde die Dioni veroorzaakt als hij bij me is. Ik loop naar de keuken en vul een glas met water, denkend aan hoe Dioni normaal dan gelijk wat te zeggen heeft. Je moet de kraan eerst de koude kant opdraaien, anders heb je lauw water, zei hij altijd met een zeurende stem terwijl er dan een kleine sneaky glimlach op zijn gezicht verschijnt. Ik neem een slok van het water. Toch heeft hij altijd gelijk. Ik gooi het glas gelijk weer leeg. Ik zei het toch idioot, spookt zijn stem door mijn gedachten. Ik word absoluut gek van mezelf. Waarom ik hem en mezelf dit in godsnaam aan? Omdat ik tijd nodig heb? Ik heb helemaal geen tijd nodig, maar hem. Ik heb hém nodig. Hoe zou het met hem gaan? Ik pak mijn telefoon en besluit hem toch maar gewoon te bellen. Ik breng mijn telefoon naar mijn oor, maar krijg na een tijdje zijn voicemail. Het gaat vast prima met hem...