More than roomates ft. B-Brave

57

Dioni's point of view.

Aan moeten horen dat je verloofde je niet vertrouwd doet pijn, zoveel pijn. Mijn vader kijkt me even aan, 'Maak je niet zo'n zorgen. Anne is gewoon nerveus.' zegt hij en ik neem een slok van mijn whiskey. Ik schud mijn hoofd, 'Ze vertrouwd me nog steeds niet, pap. Ik dacht van wel, maar ik zat fout.' zucht ik. Hij legt een hand op mijn schouder. 'Het komt goed, jongen. Echt.' zegt hij en ik knik. Ik drink het glas whiskey leeg en zet het aan de kant. Ik sta op, 'Ik heb nog een borrel nodig. Ook wat?' vraag ik en mijn vader houdt zijn lege bierglas omhoog. Ik knik en loop de kamer uit. Eenmaal bij de bar aangekomen bestel ik nog een whiskey en een biertje voor mijn vader. 'Dioni.' klinkt een stem en ik draai me om. Annefleur staat voor me. 'Mijn moeder is hier.' fluistert ze en ik glimlach. 'Dankzij jou. Bedankt, Dioni. Het spijt me. Alles werd me gewoon teveel. Ik vertrouw je echt wel, anders zou ik niet met je trouwen. Tenminste, als je dat nog wilt.' ratelt ze en ik glimlach even. Ze praat altijd snel als ze nerveus is. Ik ga op een barkruk zitten, 'Anne, vertrouw je me?' vraag ik haar en ze knikt. 'Natuurlijk.' fluistert ze en ze gaat op de kruk naast me zitten. Ik knik en zucht even, 'Ik wil niks liever dan met je trouwen, Anne. Dat weet je.' fluister ik en ze glimlacht. Ik pak haar hand vast, 'Als je me vertrouwd..' begin ik en ze knikt hevig. 'Natuurlijk, idioot.' grinnikt ze en ik geef haar een kus. 

De dag van de bruiloft...

Mijn vader kijkt me aan en ik zie de tranen in zijn ogen prikken. 'Pap.' zucht ik en hij grinnikt. 'Kom hier, jongen.' mompelt hij en hij trekt me in een omhelzing. Ik verstop mijn gezicht in zijn nek. 'Ik ben zo trots op je. Dat ben ik altijd al geweest, maar nu voelt het alsof ik niet trotser kan zijn.' zegt hij en ik hoor hem snikken. 'Hou op.' mompel ik lachend en de tranen prikken in mijn ogen. Hij laat me weer los en kijkt me even aan, 'Ik meen het.' zegt hij en ik glimlach terwijl ik mijn tranen weg veeg. 'Dank je wel.' fluister ik. Mijn vader wijst naar mijn stropdas. 'En nu ga ik je voor eens en altijd leren hoe je een stropdas knoopt, zoals een vader zijn zoon dat hoort te leren.' zegt hij en ik schiet in de lach. 'Eindelijk, wel een beetje laat hoor.' zeg ik eerlijk. 

Nerveus wiebel ik heen en weer en Kaj legt zijn hand op mijn schouder. 'Rustig.' grinnikt hij en ik kijk hem even aan. 'Volgens mij ben ik nog nooit zo zenuwachtig geweest.' mompel ik. Ik kijk op en zie mijn vader op de eerste rij zitten. Aan de andere kant zit de moeder van Annefleur, die ondanks alles toch een glimlach op haar gezicht heeft. Iedereen staat op als mijn kleine nichtje met een mandje door het gangpad loopt; ze gooit vrolijk bloemenblaadjes op de grond. De laatste keer dat ik haar zag was op de begrafenis van mijn moeder. Ze zwaait vrolijk naar me en ik zwaai terug, met een brede glimlach op mijn gezicht. Als ik op kijk zie ik Annefleur aankomen en de glimlach op mijn gezicht word alleen maar breder. Ik voel de tranen in mijn ogen prikken. Ik mag mezelf absoluut de gelukkigste jongen op aarde noemen.