More than roomates ft. B-Brave

68

Pov Annefleur

Thijs kijkt me even aan, 'Komt papa me nog een kus geven?' vraagt hij zachtjes en hij trekt zijn favoriete dinosaurus knuffel tegen zich aan. Ik glimlach even en knik. 'Natuurlijk, lieverd.' antwoord ik en ik druk een kus op zijn wang. 'Slaap lekker, mama.' zegt hij wanneer ik het nachtlampje in het stopcontact steek. 'Welterusten.' antwoord ik zacht en ik loop de kamer uit. Dioni staat in de gang tegen te muur aangeleund. Sinds Thijs uit het ziekenhuis is merk ik dat hij afstand neemt. 'Hoe gaat het met hem?' fluistert hij bijna onverstaanbaar. Zijn gezicht staat angstig. Ik weet dat hij bang is, omdat hij zichzelf veel te veel de schuld geeft. 'Het gaat prima met hem, maar ik denk dat hij zijn vader heel erg mist.' antwoord ik eerlijk en hij knikt. 'Ik ben bang.' geeft hij toe. Ik glimlach, 'Lieverd, je bent de afgelopen zes jaar alleen maar een geweldige vader voor hem geweest. Zelfs in de moeilijke tijden. Geef jezelf hier nou niet zoveel de schuld van.' zeg ik en ik leg mijn hand op zijn wang. 

6 jaar geleden...

Dioni kijkt me geschrokken aan. Ik weet dat ik dat nooit had mogen zeggen. 'W-Wat?' stottert hij alleen. 'Het spijt me, dat had ik niet mogen zeggen.' zucht ik hoofdschuddend. Ik wil mijn hand op zijn wang leggen, maar hij zet snel een stap bij me vandaan. 'Je zei dat echt?' vraagt hij dan. Ik zie de tranen in zijn ogen prikken. Hij haalt gefrustreerd een hand door zijn haar. 'Je mag me overal voor uit maken, maar daarvoor?' sist hij zachtjes. Ik slik even. 'Di, het spijt me. Met al die hormonen hou ik daar gewoon geen rekening mee. Shit.' zucht ik. De tranen in zijn ogen lijken te veranderen in woede. 'Geef die fucking hormonen hier niet de schuld van, Anne!' roept hij kwaad. Voor ik het echter door heb loopt hij de woonkamer uit, nog geen minuut later hoor ik de voordeur met een knal dicht vallen. Ik weet dat zijn woede terecht is. Ik had nooit mogen dreigen met de eikel die zijn leven verpestte. 

Dioni kijkt me even aan, 'Ik moet naar hem toe.' fluistert hij. Ik knik, 'Hij geeft jou nergens de schuld van, dat doe jij alleen. Hij wilt je zien.' zeg ik. Hij drukt een kus op mijn wang en loopt dan langs me heen Thijs zijn slaapkamer in. Ik hoor de enthousiaste stem van Thijs, gevolgd door die van Dioni. Ik leun tegen de muur aan en glimlach even; wetend dat het wel goed komt met Dioni. 

Ik kijk naar die Dioni die nerveus met zijn vingers op het aanrechtblad tikt. 'Soms.. Dan ben ik bang.' fluistert hij, bijna onverstaanbaar. 'Bang dat we hier te vroeg aan zijn begonnen.' mompelt hij hoofdschuddend, en dan durft hij me eindelijk aan te kijken. Zijn bruine ogen stralen angst uit. Ik weet wat hij denkt, omdat ik hem ondertussen zo enorm goed ken. Hij is bang, omdat hij nog niet hersteld is van alles. Met mij gaat het een stuk beter, maar Dioni is amper een stap vooruit gekomen. 'Dioni, lieverd.' zucht ik en ik ga tegenover hem staan. Ik pak zijn handen vast, die enorm erg trillen. 'Wij kunnen dit. Jij ook, echt waar.' fluister ik. Zijn blik is strak gericht op mijn buik, die ondertussen al enorm gegroeid is de afgelopen maanden. Nog maar één maand en dan is het kleine jongetje hier... Hij trekt zijn handen los en legt ze op mijn buik, 'Dat weet ik.' fluistert hij dan alleen.