More than roomates ft. B-Brave

63

We zijn bijna bij het einde van Roommates guys, hoor je me huilen

Pov Dioni

'Ik ben onderweg, maar voorlopig ben ik er nog niet.' klinkt de stem van mijn vader door de telefoon. Ik zucht even, 'Pap, er is niemand voor haar.' antwoord ik. Ik hoor Jasmine opnieuw schreeuwen. 'Jij bent er, Dioni. Alsjeblieft.' klinkt mijn vader zijn stem. Ik sluit mijn ogen even. 'Je bent tenslotte de peetvader.' zegt hij dan en ik knik, ook al kan hij dat niet zien. 'Goed. Ik doe mijn best.' antwoord ik zachtjes. Ik rond het gesprek af en hang dan op. Ik kijk even naar de deur, waar Jasmine zich achter bevind. Ik haal even diep adem en loop opnieuw naar binnen. Gelijk vult het geschreeuw opnieuw mijn oren. Ik weet dat ik me moet herpakken, want Jasmine heeft me nu nodig. Wat ik er van vind maakt geen reet meer uit. Mijn vader heeft zoveel voor me gedaan en als ik dit voor hem terug kan doen dan doe ik dat. De verloskundige kijkt me aan, 'Ze heeft volledige ontsluiting. Het moet nu gebeuren.' zegt ze en ik slik even, dan knik ik. Ik loop naar Jasmine toe en voor ik echter tegen kan stribbelen grijpt ze mijn hand vast, 'Hoe ver is Joey?' vraagt ze angstig. Ik kijk haar even aan en zucht, 'Sorry, hij gaat het niet redden, maar ik blijf bij je.' vertel ik haar. Ik verwacht niet dat ze daar bepaald blij van word, maar toch glimlacht ze naar me. Ik trek met mijn vrije hand de stoel naar me toe en ga zitten, terwijl Jasmine in mijn hand knijpt. Het gebeurt vliegensvlug en ik krijg er vrij weinig van mee. Het enige waar ik me op focus is de scheldende Jasmine en hoe deze keer erger is dan met Thijs. Dat raakt me even, maar ik weet me snel te herpakken. Thijs zou blij met dit kindje zijn, dat moet ik maar geloven ook al wil ik dat misschien niet. Eigenlijk wil ik dat absoluut niet, want hoe kan ik Thijs nou vergeten? Ik wil hem niet vergeten, maar aan hem denken doet ook te veel pijn. Annefleur had helemaal gelijk; wij twee zijn gebroken. Ik schrik op uit mijn gedachten wanneer ik luid gekrijs hoor. Ik kijk op en zie hoe de verloskundige een klein kindje in haar armen schoonveegt. Ik hap even naar adem en ik zie dat de tranen over Jasmine haar gezicht rollen.  

Als ik de deur achter me sluit weet ik het zeker. Ik heb me al die tijd vergist. Ik wil dit wel en ik wil dit met Annefleur. 'Dioni.' klinkt een stem en ik kijk op. Annefleur zit in de wachtkamer. Gelijk staat ze op en loopt naar me toe, 'Is het kindje in orde? En Jasmine?' vraagt ze nieuwsgierig en ik knik. Ik weet niet meer wat ik moet zeggen. Ik heb geen woorden. Ik voel de tranen in mijn ogen prikken en ik schud even mijn hoofd, 'Het is een meisje. Een prachtig meisje.' snik ik zachtjes. Anne kijkt me fronsend aan, 'Jezus, Di.' zucht ze en ze trekt me in haar armen. Ik weet niet waarom ik hier zo geraakt door ben, maar het is gewoon zo prachtig. Ik weet dat ik dit wil. Dit mogen Annefleur en ik absoluut niet missen.