More than roomates ft. B-Brave

61

Pov Dioni

Ik kijk naar Annefleur die net de theedoek ophangt. Ik spoel de gootsteen schoon, 'We moeten echt een vaatwasser aanschaffen.' zucht ik en ze grijnst even. 'Dat ben ik met je eens.' antwoord ze. Ze leunt tegen het aanrecht aan, 'Hoe voel je je?' vraag ik en ze rolt met haar ogen. 'Ik voel me goed, net zoals tien minuten geleden.' antwoord ze en ik grinnik. 'Sorry.' mompel ik en ik geef haar een kus. Ik kijk even op mijn horloge, 'Ik ga snel langs me vader, dan ben ik op tijd terug voor onze film marathon.' zeg ik en ik grinnik even. Anne glimlacht en knikt. Ik haal mijn jas van de kapstok en ze loopt naar me toe. 'Wees voorzichtig.' fluistert Annefleur en ze drukt een kus op mijn kaak. Ik frons even, 'Ik ben maar heel even weg, Anne.' antwoord ik zachtjes, wetend dat ze zulke dingen normaal niet zegt. Ze knikt. 'D-Dat weet ik.' mompelt ze en ze wend haar blik af. Ik pak haar gezicht vast en streel met mijn duim over haar wang, 'Lieverd, wat zit je dwars?' vraag ik. Ze haalt haar schouders op, 'Ik denk dat we gewoon op moeten letten voor het volgende wat ons leven gaat proberen te verpesten.' antwoord ze zachtjes. Ik schrik een beetje van haar woorden, dus zet ik een stap achteruit. 'Wat bedoel je?' vraag ik en ik bekijk haar angstige gezicht. 'Dioni, na het één gebeurt het ander. Zie je dat niet in?' Anne haar stem klinkt verslagen, alsof ze het elk moment op kan geven. Ik draai me om, omdat ik me geen houding weet te geven. Ik staar een tijdje naar de deur, niet goed wetend wat ik daar op moet zeggen, omdat ze volledig gelijk heeft. 'Ik weet niet waarom en ik weet ook niet hoelang we het nog volhouden.' nu klinkt haar stem wanhopig. Ze smeekt me om een oplossing, maar die heb ik niet. Die is er niet. Ik hap even naar adem en bal mijn vuisten. 'Waarom kunnen wij niet gelukkig zijn?' fluistert ze nu. Ik schud mijn hoofd. Ik wouw dat het niet waar was, maar dat is het wel. Elke keer is er wat en ik ben kapot, net als Annefleur. Het is alsof we dat feit maar willen wegduwen, maar dat kan helemaal niet. Alles en iedereen moet ons hebben. Ik voel de tranen in mijn ogen prikken en ik schud opnieuw mijn hoofd, terwijl ik me weer terugdraai. Met betraande ogen kijk ik in Annefleur haar blauwe ogen, die zich ook hebben gevuld met tranen. Ik bijt even op mijn lip en haal dan diep adem. Wat ik me besef voelt als een klap in mijn gezicht. Ik weet niet wat ik ervan moet vinden, maar het is wel zo. Wij twee. Wij twee zijn zo verdomd gebroken, allebei. Ik denk dat iedereen wel een beetje gebroken is, maar wij zijn echt fucked. Anne werpt een bemoedigende blik toe door haar tranen heen. Ik ben de eerste die mijn mond opent en wat zegt, 'Misschien was het nodig dat onze verledens zo verdomd gebroken zijn.' fluister ik zachtjes en Annefleur trekt een wenkbrauw op. 'Zodat wanneer we elkaar zouden ontmoeten, we perfect zouden passen, zodat niks ons ooit nog zou kunnen breken.' maak ik mijn zin af. Ze krijgen ons niet kapot, niemand niet.