More than roomates ft. B-Brave

65

Pov Dioni

'Papa, hier is plek!' klinkt de stem van Thijs. Samen met Kaj staat hij al bij een bankje verderop, net in de zon. Ik glimlach en loop naar hun toe. Ik help Thijs om op het hoge bankje te zitten en ga dan naast hem zitten, met Kaj naast me. 

'Ik wouw dat ik alles van die jaren terug kon nemen.' fluistert hij. Ik voel een enorme brok in mijn keel. Ik heb zo veel te zeggen, maar er komt geen woord uit. 'Ik heb jou én je moeder zoveel pijn gedaan. Ik kan mijn excuses niet meer aan je moeder aanbieden, maar wel aan jou, Dioni.' ik hoor hem snikken, maar ik durf hem niet aan te kijken. 'Ik heb je zoveel aangedaan. Ik ben een klootzak.' ik verberg mijn gezicht in mijn handen, niet goed wetend wat ik hier mee moet. 'Ik begrijp volkomen als je me niet kan vergeven.' zucht hij. Er rolt een traan over mijn wang; al gauw gevolgd door meerdere. 'Ik was bang dat ik een kut vader zou worden.' snik ik. Ik weet niet waar het vandaan komt, maar ik weet wel dat ik het kwijt moet en hij... Hij luistert nu. 'Ik was zo fucking bang dat ik hetzelfde zou zijn.' snik ik. Ik hap naar adem wanneer ik zijn hand op mijn schouder voel. 'Ik ben bang dat ik hetzelfde ben, verdomme.' ik schud hevig mijn hoofd. 'Dioni, heb je je zoon ooit geslagen?' vraagt hij. Ik kijk hem met betraande ogen aan en schud mijn hoofd. 'Ben je van plan dat ooit te doen?' vraagt hij dan. Opnieuw schud ik mijn hoofd. 'Dan lijk je niks, maar dan ook echt niks op mij.' antwoord hij zachtjes. Ik kijk hem snikkend aan. 'Ik heb je pijn gedaan, Dioni. Je was hartstikke ongelukkig. Thijs toont niks meer dan gelukkig met je te zijn.' fluistert hij. Zijn blauwe ogen glunderen even naar me, alsof hij me wilt laten weten dat het wel goed komt, maar hoe vaak heb ik dat wel niet in mijn leven gehoord? Het ging eindelijk goed en toen verscheen hij weer. 

'Papa?' klinkt een stem en ik schrik op uit mijn gedachten. Gelijk verschijnt het gesmolten ijsje die ik in mijn hand heb voor mijn ogen. Mijn ogen zijn nat en Thijs kijkt me bang aan. Zijn mondje is blauw van het smurfen ijs. Ik veeg mijn tranen weg en kijk naast me, 'Thijs, waar is Kaj?' vraag ik verbaasd als ik zie dat hij verdwenen is. 'Servetjes halen. Papa, niet verdrietig zijn.' mompelt hij dan zachtjes. Ik kijk even naar hem en glimlach, maar nog voordat ik kan antwoorden komt Kaj terug met servetjes. Ik gooi mijn ijsje in de prullenbak, wetend dat ik die niet meer hoef. Ik ga al over mijn nek als ik eraan denk. Ik pak een servetje van Kaj aan en veeg Thijs zijn mond schoon. 'Wat heb je er weer een knoei boel van gemaakt, he.' grinnik ik. Thijs probeert te lachen, maar de angst is nog altijd in zijn oogjes te zien. Ik til hem op, 'Dus hoeveel kusjes gaan we mama geven als we thuis zijn?' vraag ik om hem af te leiden. Hij glimlacht, 'Heel, heel, heel veel!' antwoord hij enthousiast. Hij lijkt het spontaan vergeten te zijn, want hij telt tot aan de auto door over hoeveel kusjes hij kan geven. 'Verder kan ik niet tellen.' zegt hij als hij bij twintig is. Ik grinnik, 'Dat worden er dus twintig. Tien voor jou en tien voor mij.' verdeel ik het netjes. 'Elf voor mij. Negen voor jou.' verbetert hij me streng en ik steek mijn tong naar hem uit wanneer ik zijn gordel vast maak. 'Eigenwijze smurf.' zucht ik hoofdschuddend en hij giechelt. 

Wanneer ik zijn jas uittrekt rent Thijs enthousiast weg. 'Mama!' roept hij terwijl ik hem naar de woonkamer volg. Annefleur zit op de bank en kijkt op. Thijs ploft naast haar neer. 'Vandaag heb ik elf kusjes van papa gekregen.' verteld hij trots. Anne fronst, 'Oh, hoe heb je hem zo ver gekregen?' vraagt ze nieuwsgierig. Thijs kijkt even naar me, 'Zeuren.' geeft hij dan toe. Annefleur schiet in de lach en ik grijns even. 'Het werd irritant.' antwoord ik. Ik til Thijs van de bank, ga zitten en zet hem op mijn schoot. Ik druk een kus op Anne haar wang, maar al gauw duwt Thijs tegen mijn wang aan. 'Papa, ik eerst.' beveelt hij en ik kijk hem even aan. 'Oh, en nu wilt de boef nog eerst ook?' vraag ik en ik frons even. Hij knikt, maar ik schud mijn hoofd. 'Dan moet je sneller zijn.' antwoord ik. Hij klimt over op Anne haar schoot en drukt kleine kusjes op haar wang. Wanneer ik naar hem kijkt weet ik het zeker. Ik heb absoluut geen spijt van de beslissing om een gezinnetje te starten. Ik zou zelfs nog een kindje willen, want het is zo ontiegelijk mooi.