More than roomates ft. B-Brave

42

Pov Annefleur

Ik blader geïnteresseerd door het notitieboekje. Ik hou ervan om alles over Dioni zijn gevoelens te weten te komen. Zijn gedachten zijn puur. Ze zijn prachtig. Hij omschrijft alles zo mooi. Hoe vertel je jezelf als je niet kan ademen om te ademen? Ik weet dat dit over zijn paniekaanvallen gaat. Ik weet dat als hij alleen is sneller in paniek raakt. Ik lees verder, Betekend dat eigenlijk dat je een angst voor jezelf hebt? 'Boe!' klinkt een stem en ik voel twee handen op mijn schouders. Ik geef een gil en spring op, waardoor Dioni zijn grijns in mijn beeld verschijnt. 'Jezus, Di!' roep ik en hij schiet in de lach. Ik geef hem een duw, waardoor hij op het bed valt. 'Ik wist dat je daarin zat te lezen.' zegt hij en hij schudt lachend zijn hoofd. Ik grinnik en ga weer op het bed zitten. 'Sorry, maar ik kan er gewoon niks aandoen. Ik hou van je gedachten.' zeg ik en ik haal mijn schouders op. Dioni doet alsof hij beledigt is en slaat zijn armen over elkaar, 'Mijn gedachten, he?' vraagt hij fronsend en ik grinnik opnieuw. Ik sla mijn armen om zijn middel en druk een kus op zijn kaak, 'Hm, ja je gedachten.' antwoord ik en hij rolt met zijn ogen, maar hij perst zijn lippen op elkaar om niet in de lach te schieten. 'Zo ontzettend lief, joh.' antwoord hij nadat hij zeker weet niet in de lach te schieten. Ik geef hem een kus, 'Ik hou van elk deel van jou.' zeg ik en hij grinnikt. 'Ja, dat moet ook wel, want voorlopig zit je nog met me opgescheept.' zegt hij en ik schiet in de lach. 'Voorlopig?' vraag ik lachend en hij slaat zijn armen om me heen. 'Voor altijd.' mompelt hij en hij drukt een kus op mijn wang als de deurbel gaat. Dioni staat op, 'Dat is Samuel. We gaan naar de kroeg.' zegt hij en hij loopt de slaapkamer uit. Ik wil hem vertellen niet stomdronken te worden, maar één je moet niet tussen de jongens en het woord 'kroeg' inkomen en twee, het is Dioni, dus dat doet hij toch wel.

Ik open mijn ogen als ik een harde knal hoor, 'Jezus, Dioni!' klinkt een luide stem en ik stap uit het bed. Ik loop de woonkamer in, waar ik Samuel met een keihard lachende Dioni aantref, die op de grond ligt. Ik frons even, 'Wat heb je met hem gedaan?' vraag ik en Samuel grinnikt even. 'Dit heeft hij volledig zelf gedaan.' antwoord hij en hij trekt Dioni overeind. Nu valt het me pas op dat hij een wond op zijn voorhoofd heeft. 'En daarmee?' vraag ik wijzend naar de wond. Samuel zucht even, 'Dat joch heeft weer eens iemand een klap gegeven, maar deze was sterker dan hem.' zegt hij en hij grijnst even. Het valt me op dat Samuel ook niet nuchter is gebleven, dus hoe zijn ze in godsnaam hier gekomen? 'Hoe zijn jullie hier gekomen?' vraag ik. Zeg alsjeblieft niet dat Samuel heeft gereden. 'We zijn komen lopen.' lacht Samuel en ik kijk naar Dioni die bijna omvalt. 'Met hém?' vraag ik en Samuel knikt. 'Heb hem moeten dragen.' grinnikt hij en ik wijs naar de bank. 'Blijf maar hier slapen.' zeg ik en hij knikt. No way dat ik Samuel nu naar huis laat rijden. Dioni slaat zijn armen om me heen, 'Hey, Anne.' grinnikt hij en hij drukt een kus op mijn wang. Oh fijn, Dioni is weer in zijn typische speelse dronken bui; die kennen we al. Ik duw hem richting de slaapkamer, 'Slaap lekker, Samuel.' zeg ik nog voordat ik de lachende Dioni de slaapkamer mee in neem. 'Anne, lieverd.' mompelt Dioni en hij trapt zijn schoenen uit, waardoor hij bijna voorover valt. Hij gaat op de rand van het bed zitten en trekt zijn shirt uit. Ik doe het lampje op het nachtkastje aan, zodat ik hem beter kan zien. Voor ik het echter door heb trekt Dioni me op het bed. 'Ik heb je gemist.' grinnikt hij en hij drukt zijn gezicht in mijn nek. Ik zucht even, wetend dat dit een hele lang nacht gaat worden... Ik sta op en leg hem onder de dekens, 'Probeer wat te slapen, Dioni.' zeg ik en hij begint opnieuw te lachen. 'Goed, aangezien je dat toch niet gaat doen.. Waarom vertel je me niet wie je geslagen hebt?' vraag ik nieuwsgierig. Zijn luide lach vult de kamer en hij komt niet meer bij. Ik heb geen idee wat er zo grappig is, maar ergens geniet ik wel van zijn lach. 'Het was mijn vader.' lacht hij en ik kijk hem wat geschrokken aan. 'Welke van de twee?' vraag ik fronsend. Laat het alsjeblieft niet zijn echte vader zijn. 'Die ander. Die eikel.' lacht hij en opgelucht haal ik adem. 'Waarom heb je hem geslagen?' vraag ik dan. Hij haalt zijn schouders op, 'Ik verveelde me en hij was daar.' antwoord hij en hij word langzamer wat rustiger. Ik schud mijn hoofd, eigenlijk is Dioni de grootste idioot die ik ooit ontmoet heb. Ik wil mijn mond open doen om nog wat te zeggen als ik merk dat hij in slaap is gevallen; of daar ga ik tenminste van uit. Zijn ogen zijn gesloten en hij heeft zijn gezicht verstopt in het kussen. Toch niet zo'n lange nacht als dat ik had gedacht.

Pov Dioni

Ik word wakker van het licht wat door de gordijnen schijnt. 'Verdomme.' brom ik en ik trek mijn kussen over mijn hoofd heen. Ik heb een enorme koppijn, maar dat is volledig mijn eigen schuld. 'Katertje?' klinkt een stem en ik kijk op. Samuel staat naast het bed en ik kijk hem geïrriteerd aan. Ten eerste, wat doet hij hier en ten tweede, waarom is hij in godsnaam al wakker? Ik pak mijn telefoon van het nachtkastje en kijk naar de tijd. Twee uur, oké, daarom dus. Ik ga recht op zitten, 'Waarom heb jij geen kater?' brom ik en sta op. Ik verwissel mijn jeans van gisteravond met een joggingbroek. 'Ik heb een aardige koppijn, maar ik was er niet zo erg aan toe als jij.' grinnikt hij en ik gaap even. Ik kan me vrij weinig herinneren van gisteravond. 'Lucky you.' brom ik en ik loop de slaapkamer uit met Samuel op mijn hielen. Ik kijk rond en raak een beetje in paniek, 'Waar is Anne?' vraag ik en ik kijk Samuel aan. 'Boodschappen doen.' antwoord hij en ik knik. Ik loop naar de keuken en draai de kraan open, die ik natuurlijk eerst koud draai. Iets wat Annefleur ook eens zou moeten leren. Ik vul een glas met water als de deurbel gaat. 'Welke mongool moet nu weer eens iets van me?' brom ik en met het glas nog in mijn handen loop ik naar de deur. Ik neem een slok van mijn water en open de voordeur. Het gezicht van mijn 'vader' verschijnt voor me en zonder er echter een seconde over na te denken spuug ik mijn water terug in het glas, wat ik eigenlijk in zijn gezicht had moeten doen. 'Wat doe jij hier?' brom ik kwaad. Hij kijkt mij net zo kwaad aan, 'Dacht je nou echt dat je er zo makkelijk vanaf kwam na gisteravond?' vraagt hij en ik frons even. Voor ik het echter door heb duwt hij me aan de kant en loopt het appartement in. 'Gisteravond?' vraag ik en hij knikt. Ik probeer me te bedenken wat er gisteravond is gebeurt, maar er komt niks omhoog. Ik kijk hem even aan, 'Kan iemand me hierover inlichten?' vraag ik en ik werp even een blik op Samuel, die zijn schouders ophaalt. Wat voor een domme, idiote en slechte grap heb ik nu weer uitgehaald?