More than roomates ft. B-Brave

44

Pov Annefleur

Ik zet mijn koffiebeker in het koffieapparaat en zet hem aan. 'Ook zo'n erge neiging naar koffie op de vroege ochtend?' klinkt een stem en ik draai me om. Er staat een jongen voor me die ik nog nooit heb gezien. Hij moet vast een nieuwe werknemer zijn. Ik grinnik even en knik, 'Zeker weten.' antwoord ik en hij steekt zijn hand uit. Het valt me op dat hij een paar tattoo's heeft. 'Ik ben Romero.' zegt hij en ik schud zijn hand. 'Annefleur.' stel ik mezelf voor en ik haal mijn koffiebeker onder het apparaat vandaan. 'Nieuw hier?' vraag ik nieuwsgierig terwijl ik wat suiker in mijn koffie doe. Hij knikt terwijl hij koffiezet, 'Tweede dag vandaag.' antwoord hij en ik knik. 'Spannend.' zeg ik en hij giet wat melk in zijn koffie. 'Valt wel mee. Iedereen is hier erg aardig.' glimlacht hij. Nu wel ja, denk ik, maar ik hou mijn mond. 

Ik loop het appartement in en hang mijn jas op. Dioni ligt languit op de bank met zijn telefoon aan zijn oor, 'Nee, bij hoofdstuk tien.' zegt hij en hij rolt met zijn ogen. 'Is goed, ik zal er naar kijken. Ik zie je morgen.' zegt hij en dan hangt hij zuchtend op. Ik ga op de rand van de bank zitten, 'Werk?' vraag ik en hij knikt. Hij slaat zijn armen om mijn middel. 'Daan krijgt het manuscript niet af.' grinnikt hij en hij trekt me op zich. Ik leg mijn hoofd op zijn borst, 'Wat een idioot.' antwoord ik. Dioni haalt zijn hand door mijn haar, 'Hoe was jouw werk?' vraagt hij en hij drukt een kus op mijn hoofd. Ik sluit mijn ogen even, 'Er was een nieuwe guy, met allemaal tattoo's.' vertel ik hem en hij grinnikt. 'Waren ze net zo mooi als die van mij?' vraagt hij en ik til mijn hoofd op zodat ik hem kan aankijken. Hij grijnst even en ik schud mijn hoofd, 'Nee, het waren kleur tattoo's.' antwoord ik en Dioni maakt een kots geluid. 'Dat vind ik nou echt verschrikkelijk.' lacht hij hoofdschuddend. Ik weet dat Dioni meer van de zwarte tattoo's is. Ik vind het zelf eigenlijk ook helemaal niet mooi; een tattoo met bijvoorbeeld vel groen erin. Ik geef hem een kus, 'Je bent een idioot.' grinnik en hij wiebelt even met zijn wenkbrauw. 'Wel de idioot waarmee je trouwt.' antwoord hij, daar heeft hij een punt. Het is ongeveer nog maar vier weken tot de bruiloft, aangezien we hem verplaatst hebben. Morgen ga ik jurken bekijken met Evie, een collega van me. Iets wat ik eigenlijk met mijn moeder zou willen doen, maar ik weet niet eens of ze wel komt opdagen. Net zoals dat mijn vader me niet weg geeft, maar mijn opa. Het zijn die kleine dingen die pijn doen. Ik kan vrijwel nog steeds niet geloven dat Dioni echt wilt trouwen. 'Heb je al een getuige gekozen?' vraag ik dan en Dioni zucht even. 'Ja, maar het was lastig.' antwoord hij. Ik ga recht op zitten, met aan elke kant van Dioni zijn lichaam een been en bekijk hem even. 'Ik heb toch gekozen voor Kaj, omdat hij er al vanaf het begin is.. Ondanks alles.' hij glimlacht zwakjes en ik knik. 'Ik denk dat je een goede keuze hebt gemaakt.' antwoord ik. 

Pov Dioni

Kaj ploft op de bank neer, 'Waarom moest ik komen?' vraagt hij nieuwsgierig. 'Ik wil je iets vragen.' zeg ik en hij knikt. Ik blijf even staan, 'Zoals je weet hebben Anne en ik de bruiloft verplaatst.' begin ik en opnieuw knikt hij. 'Hé, man. Ik hoef niet het hele koetjes en kalfjes verhaal. Ask me.' zegt hij en hij rolt met zijn ogen. Ik grinnik even en knik, 'Wil je mijn getuige zijn?' vraag ik en Kaj zijn mond valt open. 'Meen je dat? Je wilt mij als je getuige?' vraagt hij en ik glimlach. 'Ja, dat wil ik.' antwoord ik en voor ik het echter door heb vliegt hij me om de hals. 'Natuurlijk wil ik dat, idioot!' roept hij enthousiast en ik duw hem zachtjes van me af. 'Nog steeds niet de knuffelman.' help ik hem herinneren. 'Sorry, iets te enthousiast.' lacht hij en hij gaat weer zitten. Ik ga naast hem zitten, 'Dus, het is al bijna zover man.' mompelt hij en ik knik. Hij schudt zijn hoofd, 'Ongelofelijk. Een half jaar geleden stond je nog met het vaste idee om nooit te trouwen.' zegt hij en ik rol met mijn ogen. Dat blijf ik maar horen. 'Wat is er gebeurt?' vraagt hij nieuwsgierig en ik weet vrijwel zeker dat hij me nu aankijkt. Ik draai mijn hoofd en inderdaad, zijn blik is strak op mij gericht. Ik haal mijn schouders op, 'Met Anne is alles anders.' fluister ik en ik glimlach even als ik aan haar denk, zoals altijd eigenlijk. Kaj slaat zijn armen over elkaar, 'Hé, Dioni.. Moeten we het niets eens hebben over wat er van de week is gebeurt..' begint hij en ik kijk hem even aan. 'Waar heb je het over?' vraag ik zachtjes, al weet ik dat maar al te goed. 'Nou.. Voordat Annefleur binnen kwam terwijl je vader en jij..' hij stopt met praten en ik schud mijn hoofd. 'Hoe weet jij dat?' vraag ik en hij wend zijn blik af, 'Samuel heeft alles verteld.' antwoord hij dan en ik slik even. 'Daar wil ik het niet over hebben, Kaj.' zucht ik. Hij draait zijn hoofd weg, 'Maar je zult het er ooit over moeten hebben.' antwoord hij en ik sta op. 'Nee, dat hoef ik niet. Die man heeft me al genoeg gesloopt.' antwoord ik en ik vul een glas met water. Ik weet gewoon dat Samuel Kaj ernaar toe gedwongen heeft om met me te gaan praten, aangezien Kaj een betere prater is dan Samuel. 'En aan zijn woorden is hij niet van plan daarmee te stoppen. Denk je niet dat het verstandig is om de politie te bellen?' stelt hij voor en ik kijk hem kwaad aan. 'Nee, Kaj.' antwoord ik en ik neem een slok van mijn water. Ik merk dat mijn hand trilt en ik bijt even op de binnenkant van mijn wang. 'Maar Dioni, dit is belachelijk. Hij gaat niet stoppen en dat heeft hij toegegeven. Je weet zelf ook hoe je er aan toe was.' zegt Kaj en ik sla met mijn vuist op het aanrecht. 'Hou er over op, Kaj. Hij stopt wel.' sis ik en ik pak opnieuw mijn glas vast. Ik hoor Kaj zuchten, 'Maatje, je kan zo niet langer doorgaan. Alles maar ontkennen, hem zomaar op je af laten komen.' zegt hij en ik gooi het glas tegen de muur aan. 'Hou je kop!' schreeuw ik en ik draai me kwaad om. Kaj zit gelijk recht overeind en zijn ogen kijken me een beetje angstig aan. Mijn ogen kijken hem dreigend aan, 'Wat wil je dat ik doe, Kaj? Dat ik ervoor zorg dat hij weer in de fucking cel beland? Want dat kan ik verdomme niet!' roep ik en hij knikt, maar houdt zijn mond. 'Ga alsjeblieft weg.' brom ik en hij staat op, niet voorbereid om met me in protest te gaan. 'Denk er over na.' zegt hij zachtjes voordat hij het appartement uitloopt. Ik pak het aanrecht vast en hap even naar adem. Ik voel de aanval al ver van te voren aankomen en ik kan het niet tegenhouden... Ik zal alles van je jeugd ophalen. Het zal je slopen en dat, dat mijn zoon is je vreselijke wraak, klinkt de stem door mijn hoofd. Ik weet heus wel dat hij niet zal stoppen totdat hij tevreden is, maar ik kan niet opnieuw aangifte doen.. Dat kan ik gewoon niet..