Wattpad'de ki bütün Dramione'leri okudun ama başka bulamadın mı?
Maalesef bende bulamadım. Bende kendi hikayemi yazmaya karar verdim.
Wattpad' de ki en iyi Dramione'leri okudum ve hepsi bana ilham verdi.
Umarım benim hikayem de size ilham verir.
...
Lavender ile salona girdiğimizde onu hemen Harry'nin masasına yönelttim. Her yer çok güzel görünüyordu, yarasalar hariç. Onlar bana ikinci senemde Harry ile girdiğimiz yasak rmandki ağaçlardan sarkan büyük örümcekleri anımsatıyordu. Sonra Lavender'ın sesini duydum. ''Şu salondan çıkan Parkinson'mı?'' Hızla ona dönüp ''Nerede?'' diye sorduğumda şaşkınca bana bakıyordu. ''Şimdi kapıdan çıktı.'' dediğinde hemen kapıya doğru koşmaya başladım. Şatonun çıkışına kadar koştum ama ortalıkta kimse yoktu. Gözümle bahçeyi taradığımda beyaz giyiml birini fark ettim. O tarafa doğru ilerlediğimde ona yaklaştığımı fark etmişti. Islak gözlerini elinin tersi ile silip hızla ayağa kalktı.
''Ne var Weasley? Niye burdasın?'' Sesi çok sertti. Sinirlendiği her halinden belliydi. Acaba neye bu kadar sinirlenmişti? ''Sen iyi misin Pansy?'' ''Değilim! İyi falan değilim! Git buradan Weasley! Beni yalnız bırak!'' Cidden neye sinirlendiğini merak ediyordum. Sonra aklıma birşey geldi. Bu sefer ben sinirlenmeye başlamıştım. ''O mu sinirlendirdi seni, o mu üzdü? Zabini mi?'' Hızla bana yaklaşıp öfkeyle kararan gözlerini gözlerime kenetledi. ''Sen aptalın tekisin Weasley! Beni o değil sen sinirlendirdin! Ağlamamın tek sebebi sensin! İlk defa birinin sözleri ve yaptıkları beni ağlatıyor!'' dedi ve daha şiddetli ağlamaya başladı. Ben ona bir şey yapmamıştım ki. En azından bilerek. Dayanamayıp bir adım yaklaştım. Ona sarılmak istiyordum ama yapamadım. O karşımda böyle ağlarken bir şey yapamamak canımı acıtıyordu. Sinirden saçımı çekiştirmeye başladım. Tüm ökemi saçlarımdan çıkarmak istercesine çekiştirdim.
''Ağlama. Lütfen ağlama Pansy. Lütfen.'' ''Beni sen ağlatıyorsun!'' Dayanamayıp bağırmaya başladım. ''Ben sana ne yaptım? Beni bırakıp, benden uzaklaşan sensin! Ben sana senden hoşlandığımı söyledikten sonra hem de!'' Yaşlı gözlerle bana bakıyordu. ''Senden uzaklaştım çünkü, çünkü...'' ''Ne? Çünkü ne? Bana bir sebep göster. Seni kollarıma alıp sarılmam için bir sebep. Benden hoşlandığını söylemiştin. Ne değişti, aklını ne karıştırdı da benden uzaklaştın?'' Bu sefer gerilemeye başladı. Yüzünü öne eğmiş, yüzüme bakmıyordu. ''Sana-sana bunu söyleyemem.'' dedi ve şatoya doğru koşmaya başladı. Bense yere çöküp gölü seyretmeye başladım. Bana söyleyemediği şey neydi?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Draco'nun Ağızından
Evet, oluyordu işte. Üçüncü sınıftan bu yana hoşlandığım, 'bulanık' diyerek kendimden uzaklaştırmaya çalıştığım Hermione Granger beni öpüyordu. Şaşkınlığımı üzerimden atıp öpücüğüne karşılık vermeye başladım. Burnumu dolduran bal kokusu beni deli ediyordu. Sonra aklıma gelen düşünceyle hemen geri çekildim. Sabah uyandığında ondan faydalandığımı düşünebilirdi ve ben böyle bir şey olmasını istemiyordum. ''Dinlenmelisin Hermione.'' dediğimde gülümsüyordu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
