"Yavuz bak hayatını benim gibi bir kadının seni sevmesini,güvenmesini bekleyerek geçirmemelisin." diyerek derin bir nefes verdi Bahar.
"Seveceğini bilsem sonsuza kadar beklerim. Ki bunu yapacağım beni sevmeni sağlayacağım." diyerek burukça gülümsedi...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Bahar'ın ağzından,
Annemin yanından çıktığım gibi arabamı Kutlu Holding'e sürmüştüm. Arabamı park ettikten sonra arabadan inmiştim. Ağır adımlarla şirkete girdikten sonra babamın en üst katta olan odasına gitmek için asansöre ilerledim. Gideceğim katın numarasına bastıktan sonra aynaya dönerek kendime baktım.
Çöken yüzüm, koyulaşan göz altlarım ve daha birçok şey çok sevgili nişanlımın hediyesiydi bana. Yanlış anlaşılmasın eve kapatıp gece gündüz ağlamamıştım tabii ancak kendimi işime vermiştim düşünmemek için. Günlerce nöbetlerde kalıp kendimi eğlemeye çalışmıştım.
Onu sevmiştim, güvenmiştim. Onun için sevdiklerimden vazgeçip Amerika'ya yerleşmiştim. Ancak sonuç tam bir hüsrandı. Asansörün sesiyle irkilip kendime geldim ve asansörden inerek koridorda ilerledim.
Babamın odasının hemen dışında olan sekreterinin olmayışıyla kaşlarım çatılsa da kapıyı tıklatıp komut bekledim ancak gelmedi. Kapıyı açtığımda içerinin boş olduğunu gördüm ve girdim. Adımlarımı koltuğa doğru attım ve tam masanın başında durdum.
Babamın çalıştığı masanın üzerindeki çerçeveye bakarak iç geçirdim. Ben, annem ve babam üçümüzün mutlu olduğu resimlerden biriydi bu. Ben yıllar önce Amerika'ya gitmeden çekilmişti. Şimdi fark ediyorum da ben ülkemden gitmeden ailecek ne çok mutluyduk.
Babamı beklemek için boş olan koltuğun birine sırtım kapıya dönük bir şekilde oturdum. Geçen dakikaların ardından babamın ve sesine aşina olduğum birinin sesini duydum. Kapı açıldığında ayağa kalkarak bakışlarımı kapıya çevirdim.
Kapıda gördüğüm üç kişiyle yüzümde oluşan bariz bir şaşkınlıkla konuştum. "Umarım rahatsız etmiyorumdur babacım."
Gözlerim mavileri bulurken onunda dikkatle bana baktığını fark ettim. Renkli gözlü olduğundan göz bebeklerindeki büyüme bariz belli olurken küçük bir tebessüm ettim. Baktığım bu adam çocukluk arkadaşım, en yakın dostumdu bir zamanlar.
"Ne rahatsızlığı canım kızım, çok özledim seni." diyen babamın sesiyle bakışlarımı mavilerden çektim. Babama sıkı sıkı sarılırken gözlerimi kapadım. "Bende seni çok özledim."
Ardından ayrılarak tam arkamızda bizi seyreden Hamit amca ve Yavuz'a doğru baktım. "Sizin toplantınız vardı galiba, böldüm kusura bakmayın." dedim mahcupça.
Hamit amca kafasını olumsuz anlamda sallayıp beni reddetti. "Ne rahatsızlığı güzel kızım, hoş geldin."
Hamit amca kollarını bana dolarken bende onu geri çevirmedim. Zira ben onların ellerinde büyümüş sayılırdım. "Hoş buldum."
Hamit amcadan ayrıldıktan sonra bakışlarım tekrar Yavuz'a döndü. Yıllar olmuştu onu görmeyeli, onunla konuşup sohbet etmeyeli. Benim suçumdu bu. Onu kendimden uzaklaştıran bendim.
