"Yavuz bak hayatını benim gibi bir kadının seni sevmesini,güvenmesini bekleyerek geçirmemelisin." diyerek derin bir nefes verdi Bahar.
"Seveceğini bilsem sonsuza kadar beklerim. Ki bunu yapacağım beni sevmeni sağlayacağım." diyerek burukça gülümsedi...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Bahar'ın ağzından,
İşittiğim sözler karşısında beynimden vurulmuşa dönmüştüm. Duyduğum şeyler beynimde yankı yaparken kapıyı çalmak için kaldırdığım elim havada asılı kaldı. Ne düşüneceğimi, ne yapacağımı bilememiştim.
Yavuz yıllardır beni seviyordu, bana aşıktı. Hiçbir zaman bunu anlamamıştım. Yıllardır bana karşı duygular besliyordu ama bunu hiç dillendirmemişti. Ya da ben hiç anlamak istememiştim.
Buğra'yı ona anlattığım gece içmiş ve sarhoş olmuştu. Bunun içindi. Sevdiği kadının başka bir erkeği anlatması onu kırıp geçmişti. Taşlar şimdi yerine oturuyordu yavaş yavaş.
Peki benim duygularım nasıldı?
Yavuz'dan yavaş yavaş hoşlanmaya başladığımı, ona çekildiğimi biliyordum. Ama yeni bir ilişki için hazır değildim. Aşk karın doyurmuyordu. Güvensizlik her şeyi ezip geçiyordu. Ben bugünden sonra daha da yıpranmıştım. Bir ilişkiye nasıl başlayacaktım ki?
Kapıdan uzaklaşmak istedim hatta buradan gitmek ama çok dikkat çekerdi bu. Gidemezdim. Kapıyı tıklatarak içeri girdim.
"Bahar, iyi misin sen. Betin benzin atmış." diye yanıma adımlayan Fethiyle sahte bir şekilde gülümsedim. "İyiyim sorun yok."
"Bahar fena kovdu ama adamı." diye güldü Mücahit. Ona karşılık sadece gülümsedim. İçimden başka türlüsü gelmiyordu.
Herkesin bundan haberi vardı ve ben yıllardır bunu fark etmemiştim aptal gibi. Şimdi yanlarında durmaya utanıyordum.
Yavuz'un bakışlarını üzerimde hissettiğimde ona baktım ve konuştum. "Dudağın için merhem ismini sana mesaj gönderirim."
Yavuz tamam manasında kafasını sallayıp yüzümü incelemeye devam etti. Ne olduğunu anlamaya çalışıyordu biliyorum. Bir iki dakika içinde ne olduğunu sorguluyordu. Bakışlarımı kaçırıp tekrar konuştum. "Ben içeri girsem iyi olur, yokluğum fark edilmesin."
"Tamam, bizde geliriz birazdan." diye beni onayladı Ateş. Başka bir şey söylemeden odadan çıktım.
Odadan çıkmamla birlikte bizim olduğumuz odaya doğru gelen Eylem ve Nazlı ile karşılaştım. Meraklı bir biçimde bana bakıyorlardı.
"Bahar, ne olmuş öyle. Sen iyi misin?"
"İyiyim kızlar. Sonra konuşalım olur mu?" dediğimde beni onayladılar. Onlardan ayrılıp salona doğru ilerledim ve içeri girdim.
Masaya doğru gittiğimde babamın ve Hamit amcanın olmadığını gördüm. Annem ve Gülümser teyzeyse yanlarındaki birkaç kadınla konuşuyordu. Gülümser teyze geldiğimi görüp yanıma doğru gelmeye başladı.
"İyi misin güzel kızım?" diyerek kolumdan tuttu ve oturmam için masaya ilerletti. "İyiyim." diye mırıldandım. Canım hiç konuşmak istemiyordu.
