"Yavuz bak hayatını benim gibi bir kadının seni sevmesini,güvenmesini bekleyerek geçirmemelisin." diyerek derin bir nefes verdi Bahar.
"Seveceğini bilsem sonsuza kadar beklerim. Ki bunu yapacağım beni sevmeni sağlayacağım." diyerek burukça gülümsedi...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Bahar'ın ağzından,
Yavuzla birlikte hastanenin kafeteryasına gelmiş bir şeyler içiyorduk. Aramızdaki sorunu hallettikten sonra ben biraz daha çalışmıştım ve sonrasında birlikte buraya gelmeye karar vermiştik. Ben kahveleri almak için sıraya girdiğimde Yavuz benim her zaman oturduğum, dışarıya bakan masaya geçip oturmuştu.
"Bahar, nasılsın?" diye bir ses işittiğimde bakışlarımı konuşan Çınar'a çevirdim. "İyiyim, sen nasılsın?"
"İyiyim bende, kahve molası mı?" dediğinde başımı salladım. "Evet, nişanlım geldi. Onunla birlikte birer kahve içeceğiz." dediğimde şaşkınca bana baktı.
"Nişanlandın mı? Hiç haberim olmadı." dedi ve ekledi. "Çok tebrik ederim." diyerek elini bana doğru uzattı. Uzanarak elini tuttum ve tokalaştım. "Teşekkür ederim. Darısı senin başına." dedim gülerek.
Çınar ilk başta bana garip gelse de sonradan onun iyi biri olduğunu anlamıştım. Çok sık vakit geçirmesek bile arada karşılaşıp konuşuyorduk.
"Nerede? Bize daha çok var." dediğinde güldüm. Onun hakkında pek iyi şeyler söylenmiyordu. Ama hayatının aşkını bulunca işler hiç beklemediğin gibi değişiyordu.
"Öyle söyleme, insan hayatının aşkıyla karşılaşınca her şey çorap söküğü gibi ilerliyor." dediğimde konuştu. "Senin öyle mi oldu?"
Sorduğu soruyla birlikte bakışlarımı masada oturan Yavuz'a çevirdim. Bakışlarımız birbiriyle buluştuğunda gülümsedim ve bakışlarımı tekrar Çınar'a çevirdim. "Öyle oldu."
Sıranın bize gelmesiyle siparişlerimizi verdik. Çınar kahvesini alıp tekrar konuştu. "Ben çifte kumruları yalnız bırakayım. Sonra görüşürüz." dedi bana bakarak. Gülümseyerek kafamla onu onayladığım sırada tekrar konuştu. "Düğün davetiyesini bekliyorum."
"Tabii, göndereceğim." diyerek cevap verdim. Çınar yanımdan uzaklaşırken arkasından baktım. Başıyla Yavuz'a selam verdiğinde Yavuz'da ona cevap olarak başını aşağı eğip kaldırdı.
Kahvelerimizi alıp yanına doğru adımladım. Elimdeki kahveleri masaya bıraktıktan sonra Yavuz'un hemen karşısındaki yerime geçip oturdum. Kahve bardaklarından birini ona doğru itekleyerek kendi kahvemden bir yudum aldım.
Yavuzda kahvesinden bir yudum alıp konuştu. "Ne konuştunuz?" sorduğu soruyla bakışlarımı kahveden çekip ona çevirdim. Yavuzsa tekrar konuştu. "Yani, bir ara bana bakınca ne konuştuğunuzu merak ettim."
Yaptığı açıklamayla güldüm. "Önemli bir şey konuşmadık. Nişan için tebrik etti." dediğimde Yavuz başını salladı.
Çınar'ın niyeti iyi olsa da Yavuz onu kıskanmaya devam ediyordu. Bunu kendi dillendirmiyordu ama bakışlarından ben anlıyordum. Tabii bu kıskançlık rahatsız edecek düzeyde değildi. O yüzden sorun da yoktu.
