"Yavuz bak hayatını benim gibi bir kadının seni sevmesini,güvenmesini bekleyerek geçirmemelisin." diyerek derin bir nefes verdi Bahar.
"Seveceğini bilsem sonsuza kadar beklerim. Ki bunu yapacağım beni sevmeni sağlayacağım." diyerek burukça gülümsedi...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Bahar'ın ağzından,
Aile yemeğimiz güzelce devam etmiş ve geç saatlere kadar sürmüştü. Ayların birikimi ile sohbet sohbeti açmış, herkes keyifli vakit geçirmişti. Yemeğin ardından çaylar içilmiş, tatlılar yenmişti.
Yemeğin bitmesiyle birlikte yorgunlukla kendimi odama atmış ve gece hakkında düşünmüştüm. Bu düğün, evlilik meselesi kafamı kurcalamıştı. Tüm akşam boyunca aklımdan çıkmamıştı.
Ben ve Yavuz aylardır bir ilişkiyi sürdürüyorduk. Ufak tartışmalar olsa da gayet güzel anlaşıyorduk. Zaten o tartışmalar ilişkinin tuzu biberi sayılırdı. Birbirimizi kırmadan, konuşarak sorunlara açıklık getirdiğimizde hiçbir sorun kalmıyordu.
Birbirimizin üstüne titriyor, kırmaktan korkuyorduk. Her şey yerli yerinde ve çok güzel gidiyordu. Böyle bir ilişkiyi evlilikle taçlandırmak gayet doğaldı.
Bundan aylar önce bana evliliği sorsalardı cevabım hayır olurdu ancak Yavuzla birlikte bu düşüncem uçup gitmişti. Onunla aynı evi paylaşmak, birlikte günü bitirip güne başlamak kulağa çok güzel geliyordu. Küçüklükten bu yana birbirimizi tanıdığımızdan bu süreci uzatmanın manası yoktu.
Aklıma takılan tek şey Yavuz'un da benim gibi hissedip hissetmemesiydi. Bu konu aramızda hiç açılmamıştı. Belki de geçirdiğimiz anlarda böyle bir şeyin kaygısına düşmediğimiz içindi. Ama yine de insan sorguluyordu. Evlilik teklifi iması yaptığımda göz bebeklerindeki pırıltı bunu istediği yönündeydi. Tabii bana göre.
Açıkçası çok abartılı bir evlilik teklifi istemiyordum. Benim için önemli olan o anın bizim için değeriydi.
Elimdeki kahve bardağından bir yudum alarak önümdeki hasta dosyasına tekrar göz gezdirdim. Düşüncelerimden ne okuduğumu unutmuştum.
Çınar aylar sonra benden nöbetine bakmamı rica etmişti ve bende kabul etmiştim. Benim gibi önemli bir işi olduğu belliydi nasıl reddedebilirdim ki?
Çalan kapıyla bakışlarımı kapıya çevirdim. Kapıyı açan hemşirenin telaşlı halini gördüğümde şaşırmadan edemedim. "Bahar hocam, acil hasta geliyormuş. Kalp krizinden şüpheleniliyor."
"Tamam, hemen gidelim."
Oturduğum yerden hızla kalkarak kapıya ilerledim. Hemşireyle birlikte acile doğru ilerlemeye başladım. Gelen hastayı kapıda karşıladıktan sonra gerekli tetkiklerin yapılmasıyla acil bir şekilde ameliyata girdim.
Uzun süren çabalar sonucunda hastamı kurtaramadığımda yaşadığım duyguyu anlatamazdım. Özellikle de bu kişi genç biriyse insan duygulanmadan duramıyordu. Kapıda umutla bekleyen yakınlarına ölüm haberini vermek beni parçalıyordu. Haberi verdiğimde bağıran, beni suçlayan hasta yakınlarını anlamaya çalışıyordum ancak bu beni daha çok yıpratıyordu.
