"Yavuz bak hayatını benim gibi bir kadının seni sevmesini,güvenmesini bekleyerek geçirmemelisin." diyerek derin bir nefes verdi Bahar.
"Seveceğini bilsem sonsuza kadar beklerim. Ki bunu yapacağım beni sevmeni sağlayacağım." diyerek burukça gülümsedi...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Bahar'ın ağzından,
Yavuz'un ardından bakmaya devam ederken derin bir nefes verdim. Gözlerindeki kırgınlık, hayal kırıklığı yıkmıştı beni. Onun bana aşkla bakan gözlerine; sıcacık, merhametle çıkan sesine o kadar alışıktım ki bakışları, o soğuk sesi içimde bir şeyleri yıkmıştı.
"Bahar?" diye bana doğru seslenen Eylem'in sesini duyduğumda irkildim. Adım sesleri yanıma ulaştığında bakışlarımı kapıdan çektim.
Eylemle gözlerimiz buluştuğunda yüzüm nasıl gözüküyorsa kaşlarını çattı. "Bahar, sen iyi misin? Yüzün bembeyaz olmuş."
Ben daha cevap vermeden biraz önce benim baktığım yere -kapıya- baktı ve tekrar konuştu. "Yavuz nerede? Senin yanına gelecek sanmıştım."
"Yavuz, dışarıda." dediğimde Eylem tekrar bana baktı. "Siz kavga mı ettiniz?"
Kafamı olumlu anlamda salladım ve gözlerimin dolmasıyla başımı yere doğru eğdim. O kadar pişmandım ki. Ne yapacağımı, düşüneceğimi bilmiyordum.
Eylem elleriyle kolumu sıvazladığında başımı kaldırdım. Gözyaşlarımı engellemek için elimi yüzüme doğru sallayarak havalandırmaya çalıştım. "Nazlı'nın en mutu gününü mahvetmeyeceğim. Sonra konuşalım."
Söylediğim şeyle Eylem beni onayladı. "Tamam, istersen sen bir elini yüzünü yıka." dediğinde başımı sallayarak onu onayladım.
Adımlarımı lavaboya doğru atarak içeri girdim ve yüzümü inceledim. Ellerimi ıslatarak boynuma sürdüm ve biraz ferahlamaya çalıştım. Lavabodan çıktıktan sonra Eylemle birlikte salona girdik.
Tüm keyfim kaçmıştı. O yüzden masaya ilerlemeye başladım. Masada oturan ailemi gördüğümde onların bakışları da bana döndü. Annem bir şey olduğunu anlamış gibi ne oldu manasında bana baktığında bir şey olmadı manasında kafamı iki yana salladım.
Kısa süre sonra kapıda olan gözlerim Yavuz'u buldu. Onu görmemle içimde bir rahatlama oluştuğunda derin bir nefes verdim. Yavuz adım adım masaya yaklaşırken bakışları benim gözlerim hariç her yerde dolanıyordu. Masaya geldiğinde bakışları benimle buluştu. Ardından hiçbir şey söylemeden çıkarmış olduğu ceketi sandalyeye bıraktı.
Yanımdaki yerini alarak sandalyeye oturdu. Gözlerim onun hareketlerini takip ediyordu ancak onun gözleriyle bir kere bile buluşmuyordu. Bu halimize gözlerim istemsizce dolarken dudaklarımı birbirine bastırdım.
Bana kızmakta haklıydı, bunu kabul ediyordum. Ondan yapmasını istemediğim şeyi ben kendim yapmıştım.
Yavuz bir elini masaya bir elini de dizlerine koyarak sahneye bakmaya devam etti. Ellerimi dizinin üzerindeki elinin üzerine koyduğumda hiçbir şekilde hareket etmedi. Her zaman ellerimi kavrayan elleri bu sefer ellerimi kavramadı. Ama ellerimi de itmedi.
