"Yavuz bak hayatını benim gibi bir kadının seni sevmesini,güvenmesini bekleyerek geçirmemelisin." diyerek derin bir nefes verdi Bahar.
"Seveceğini bilsem sonsuza kadar beklerim. Ki bunu yapacağım beni sevmeni sağlayacağım." diyerek burukça gülümsedi...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Bahar'ın ağzından,
Arabayla Karasuların yaşadığı evin bahçesine girerek arabayı durdurdum. Ani bir kararla kendimi burada bulmuştum. Neden bu kadar düşmüştüm bu olayın üstüne bilmiyordum. Ancak tek bildiğim şey Yavuz'un yanında olmak isteyişimdi.
Ona destek olmak, ne sorunu var onu çözmek istiyordum. Belki Yavuz'un yanında kendimi iyi hissedip eski Bahar'a döndüğüm için bunu istiyordum. Belki de başka bir şey. Ancak tek bildiğim şey burada olmak istememdi.
Derin bir nefes alarak arabadan indim. Tedirgindim, Yavuz'un nasıl bir tepki vereceğini kestiremiyordum. Bana kızmazdı bundan emindim. Çünkü o bu zamana kadar bana hiç kızmamıştı. Ta ki düne kadar. Kendime bunu yaptığım için bana kızgındı ama ona hak veriyordum.
Evin kapısına geldiğimde zile bastım. Kapı kısa süre sonra açıldığında karşımda Gülümser teyze belirdi. Benimle buluşan gözlerinin ardından yüzünde bariz bir şaşkınlık oluştu.
Kapıdan içeri girdiğimde Gülümser teyze bir anne gibi sıkıca sarmaladı beni. Ardından konuştu. "Ne iyi ettin gelmekle."
"Ben Yavuz'u merak ettim." dedim kendimi açıklama ihtiyacı hissederek. Söylediğim sözle Gülümser teyze teşekkür eder gibi başını salladı. "Yavuz odasında hala çıkmadı. Yanına gitmek istersen yerini biliyorsun."
"Biliyorum, teşekkür ederim." diyerek yanından merdivenlere doğru ilerlediğim sırada Gülümser teyze seslenerek beni durdurdu. "Yavuzla konuştuktan sonra mutlaka yanıma uğra, birer kahve içelim."
Gülümseyerek kafamla onu onayladım. Ardından merdivenlerden çıkarak koridorda ilerledim. Yavuz'un odası koridorun solundaydı. Kapısına geldiğimde birkaç kez tıklattım. İçeriden herhangi bir ses gelmediğinde kapıyı yavaşça araladım. Kafamı kapının kenarından uzatarak içeri doğru baktım.
Yavuz yatakta hala uyuyordu. İçeri girerek sessizce kapıyı kapattım. Normalde rahatsız etmek istemiyordum ancak iyi olduğuna emin olduktan sonra odadan çıkardım. Yanına doğru yaklaşarak bir süre yüzüne doğru baktım.
Kumral saçları dağılmış ve alnına dökülmüştü. Geceden kalma olduğu için üstü başı epey buruşmuştu. Ellerimi saçlarına daldırıp yüzünden çekmek istesem de bundan vazgeçerek bakışlarımı odada gezdirdim.
Her şey yerli yerinde duruyordu. Yatağın yanındaki komodinde duran çerçeve gözlerime takıldığında oraya doğru ilerledim. Çerçeveyi alarak inceledim. O zamanlar ne kadar da mutlu ve huzurlu görünüyordum. Yüzümdeki gülümseme samimiydi. O heyecanlı, hevesli kız artık geçmişte kalmıştı.
İstemsizce yüzümde gülümseme oluşurken resme bakmaya devam ettim. Ardından adımın seslenilmesiyle irkildim. "Bahar?"
Yavuz'un uykulu ve boğuk sesini işitince elimdeki çerçeveyi yerine koyarak bakışlarımı Yavuz'a çevirdim. Yavuz benim burada olup olmadığımı sorgularcasına gözlerini kırpıştırırken bu haline gülmeden edemedim.
