"Yavuz bak hayatını benim gibi bir kadının seni sevmesini,güvenmesini bekleyerek geçirmemelisin." diyerek derin bir nefes verdi Bahar.
"Seveceğini bilsem sonsuza kadar beklerim. Ki bunu yapacağım beni sevmeni sağlayacağım." diyerek burukça gülümsedi...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Yazarın ağzından,
Yavuz ve Bahar'ın yeni yılı kutlamalarının üzerinden aylar geçmişti. O gün ikisi de yeni yıla girmeden önce bu ilişkinin sonsuza kadar sürmesini dilemişlerdi. Bahar geç bulduğu aşkın bir ömür boyu devam etmesini, Yavuzsa yıllarca beklediği kalbinin Bahar'ıyla birlikte sonsuza dek mutlu olmayı dilemişti.
Bahar onlara bir şans verdiği günden beri Yavuz elinden gelenin fazlasını yaparak Bahar'ın ona güvenmesini sağlamıştı. Baharsa daha ilk andan Yavuz'a güvenmeye başlamıştı bile. Yavuz'u bir şans olarak görüyor ve onun kıymetini biliyordu.
İlişkileri o kadar iyi ilerliyordu ki aradan aylar geçmesine rağmen onlar için daha ilk günmüş gibiydi her şey. Sevgilerinden, aşklarından bir şey kaybetmemiş, birbirlerini tüketmeden hayatlarına devam ediyorlardı.
Bu süreçte havalar ısınmaya başlamış, soğuk hava etkisini tatlı bir ılıklığa bırakmıştı. Bundan dört ay sonra neredeyse Yavuz ve Bahar'ın birinci yıl dönümleri olacaktı.
Yavuz, yıllarca aklında kurduğu evlilik teklifini gerçekleştirmek için gün sayıyordu. Her şey planlanmış bir biçimde aklındaydı. Bu evliliği her şeyden çok istiyordu ancak tek korkusu Bahar'ın bunun için hazır olup olmadığıydı.
Aralarında daha evliliğe dair bir konuşma geçmemişti. Bahar'ı sıkmak istemiyordu, kızın konuyu kendinin açmasını bekliyordu ancak yine de sabırsızlanmadan duramıyordu.
Ofisindeki odadan dışarı bakarken aklında bu düşünceler vardı Yavuz'un. Çalan kapıyı duymayarak dışarıyı izlemeye devam ederken kapıda bekleyen babası Yavuz'un ses vermesini beklemeden içeri girdi.
Oğlunun kapının sesiyle bile kendine dönmediğini fark edince kaşlarını çattı. Hızlı adımlarla Yavuz'un yanına yaklaşarak omzuna elini koydu. "Yavuz?"
Yavuz babasının sesiyle irkilirken düşüncelerinden sıyrıldı. Bakışlarını omzunun üzerinden babasına doğru çevirdi. "Baba, sen ne zaman geldin?"
Hamit Bey, elini oğlunun omzundan çekerek konuştu. "Şimdi geldim."
"Hiç duymamışım. Bir şey mi oldu?" dedi Yavuz camdan uzaklaşırken. Masasına yaklaşarak koltuklardan birine oturdu.
Hamit Bey'de oğluna uyarak onun tam karşısına oturdu. "Bir şey olmadı. Merak ettim seni."
Yavuz anlamaya çalışarak babasına bakarken Hamit Bey sözlerine devam etti. "Birkaç gündür kafan dolu gibi evlat, bir sıkıntın mı var?"
Yavuz kafasını iki yana salladı. "Önemli bir şey yok." dedi gülümsemeye çalışırken.
"Yavuz ben senin bakışından tanırım oğlum, bir sorun var belli." dedi Hamit Bey. Oğlunun bir derdi olduğunu anlamıştı. Birkaç gündür eve düşünceli bir şekilde gelip gidiyordu.
