"Yavuz bak hayatını benim gibi bir kadının seni sevmesini,güvenmesini bekleyerek geçirmemelisin." diyerek derin bir nefes verdi Bahar.
"Seveceğini bilsem sonsuza kadar beklerim. Ki bunu yapacağım beni sevmeni sağlayacağım." diyerek burukça gülümsedi...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Bahar'ın ağzından,
Yavuz'un ağzından duyduğum sözler bende şok etkisi yaratmıştı resmen. Aklımda sözleri yankılanmış ancak o zaman idrak edebilmiştim söylediklerini. Ne demek gidiyordu, ne demek uzun süre burada olmayacaktı?
Ben daha kazanmadan kayıp mı edecektim sevdiğim adamı. Kaybedemezdim, eğer onu da kaybedersem toparlanamazdım. Ondan ayrı kalmaya dayanamazdım. Oturduğum yerden anında kalktım. Bir şeyler yapmam gerekiyordu. Onu durdurmam gerekiyordu.
Koşar adımlarla annemin odasına doğru ilerlemeye başladım. Normalde asla nöbetimi devretmezdim önemli bir şey olmadığı sürece. Ancak bu da önemliydi. Benim yerime birileri bulunabilirse çok iyi olurdu.
Odaya ulaştığımda kapıyı çalarak ses gelmesini beklemeden kapıyı açtım ancak annem içeride yoktu. Kapıyı hızlıca kapatarak sekreterine doğru ilerledim.
"Funda Hanım nerede, biliyor musun?"
"Acil bir ameliyatı çıktı Bahar hanım." diye bana açıklama yapan sekretere teşekkür ederek hızla yanından uzaklaştım.
Ne yapacağımı düşünürken bir yandan da kolumdaki saatte bakıyordum. Akşam gidecekse şu saatlerde yola çıkması gerekiyordu havaalanına gitmek için. Telefonumu çıkararak Nazlı'yı aradım. Onun mutlaka bir bilgisi olurdu.
"Efendim teyze kızım." diye neşeyle konuşan Nazlı'ya hızla cevap verdim. "Nazlı, Yavuz kaçta gidecek?"
"Gitmek için çıktı bildiğim kadarıyla uçağı sekiz gibi."
"Tamam, teşekkür ederim." diyerek telefonu kapattım bir cevap vermesini beklemeden. Bunu daha sonra telafi ederdim.
Yerime bakabilecek birini bulmam gerekiyordu. Ancak buraya daha yeni gelmiştim. Herkesle yeni yeni tanışıyordum. Kimseyle böyle bir şey isteyecek kadar yakın değildim. Ne yapacağımı kara kara düşünmeye başladım.
Koridorda odama yakın bir sandalyeye oturdum ve ellerimle yüzümü kapadım. Kendi aptallığım yüzünden Yavuz'u kaybetmek istemiyordum.
"İyi misin?" diye bir ses işittiğimde başımı kaldırdım. Konuşan kişiyle göz göze geldiğimde şaşırdım. Karşımdaki kişiyi hastanede görmüştüm ancak kim olduğunu bilmiyordum.
"İyi değilsin," dedi benim cevap vermemem üzerine. "Tanışıyor muyuz?" diye bir soru yönelttiğimde gülümsedi. "Tanışmıyoruz ama tanışabiliriz."
Verdiği cevaba karşı kaşlarımı çattım. O ise pişkince gülümsedi. "Ben Çınar. Beyin cerrahisi." dedi elini bana uzatarak.
Kendini tanıttığında şaşırdım. Hastanede onun hakkında birçok şey duymuştum geldiğimden beri. Genelde başarılarından bahsediliyordu ancak hemşirelerle olan ilişkilerini de duymuştum.
