"Yavuz bak hayatını benim gibi bir kadının seni sevmesini,güvenmesini bekleyerek geçirmemelisin." diyerek derin bir nefes verdi Bahar.
"Seveceğini bilsem sonsuza kadar beklerim. Ki bunu yapacağım beni sevmeni sağlayacağım." diyerek burukça gülümsedi...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Yazarın ağzından,
Karasu ailesi misafirliklerini kısa sürede tamamlayıp evlerine dönmüşlerdi. Ancak Yavuz eve girememişti. Öğrendiği şeyler beynini ele geçirmişti. Duyduklarını hazmetmeye ihtiyacı vardı. Düşündükçe çıldıracak gibi oluyordu. Gözlerini kapattığı an aklına Bahar'ın anlattıkları geliyordu.
Onun Bahar'ı asla böyle biri değildi. Asla birinin boyunduruğu altına girmezdi. Asla kendine karışılmasına müsaade etmezdi. O adam onu ne hale getirmişti. Bahar'ın ayarlarıyla oynamıştı.
O aşık olduğu gülüşünü sık sık göremiyordu artık, gülünce kısılan gözleri yoktu. Düşünceli, sessiz bir kadın vardı karşında. Onu böyle görmeye alışık değildi. Yavuz, Bahar'ın her zaman capcanlı, heyecanlı, neşeli olmasına alışkındı. Karşısındaki kadın ona yabancıydı.
Yavuz, Baharların evinden çıktığı gibi soluğu meyhanede almıştı. Biraz içmek ve kafasını dağıtmak istiyordu. Ancak zihnini böyle boşaltacağını sanıyordu ancak yanılıyordu. Çünkü o Baharla ilgili olan hiçbir şeyi unutamazdı.
Yarıladığı rakı bardağından bir yudum daha içti sakince. Aklı bulanmaya başlamıştı ancak yine Bahar'ı çıkaramıyordu oradan. Kendi kendine güldü kıkırtıyla. Telefonunu zorla cebinden çıkartıp galeriye girdi. Her zaman baktığı o fotoğrafı açtı.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Bir süre fotoğrafı inceledi. Bahar'ı, gülüşünü, gülünce kısılan gözlerini, mutlulukla kıvrılmış dudaklarını. Çok kızgındı Bahar'a. Onu arayıp sormadığı için değil, kendine bunu yaptığı için.
Telefonun ekranında beliren aramayı reddederek resme bakmaya devam etti. Bu kaçıncı çalışıydı telefonun ancak hiçbirini açmamıştı.
"Buldum dayıoğlu." diye bir ses işittiğinde de istifini bozmadı. Rakısını yudumlamaya devam etti.
"Neredesin abicim sen?" Fethi Yavuz'un karşısına geçerek oturdu. Yavuz'a doğru bakarak konuşmasını bekledi, ancak Yavuz hiç kimseyi umursayamıyordu.
Yavuz eve gelmeyince Feyzullah abisini aramaya koyulmuştu ancak bulamayınca Fethi, Mücahit ve Ateş abisinden yardım almıştı. Her yeri dolaşıp Yavuz'u bulamadıklarında Mansur arayıp Yavuz'un kendi mekanında olduğunu söylemişti.
