YILDIZ TOZU (TAMAMLANDI)

19.Bölüm: Bir teşekkür meselesi

Evren, Defne’nin odasına girdiğinde, Defne uğraştığı tuvalin üzerini hemen örttü. Evren ise onun bu telaşı üzerine tek kaşını kaldırıp belli belirsiz bir tebessüm etti.

“Abla?” dedi soru dolu bir tonlama ile.  “Benden daha önce yaptığın hiçbir resmi saklamadın, bunu neden saklıyorsun şimdi?”

Defne dudak büktü. “Yo saklamıyorum,” dedi yüzünü şekilden şekle sokup. “Bitmedi daha, bitince gör istedim.”

“Gidişatı için düşüncemi almak yok yani?”

“Yok Evren,” dedi Defne de elindeki fırçayı belinde bulunan küçük aparata yerleştirip. Bez alıp ellerini silmeye başlarken de “Niçin geldin sen?” diye sordu.

Evren odada yürümeye başladı, bakışları örtülü tuvalin üzerinde gözlerini kısarak konuştu. “Ne zaman gideceksin diye soracaktım.”

“Nereye?”

Genç adam elini çenesine getirip ovdu. “Neyse boş ver, sormadım farz et.” Defne kıkırdadı onun tavrına. Genç adam dik dik baktı ona. “Ne oldu?” diye sordu.

“Düşüncelerini saklamaya çalışırken çok komik oluyorsun,” dedi Defne gülüşlerinin arasında.

“Ne düşüncesi?” dedi genç adam ise umursamaz gibi görünmeye çabalayarak. “Saklamıyorum hiçbir şey. Bu tuvale bakılırsa eğer sen saklıyorsun. Kimin resmi bu?”

“Ne alaka Evren?”

“Sen şu çok gizli eserini bir bitir bakalım alakasını konuşacağız. Hiç merak etme.”

“Boş şeylere takılıyorsun Evren.”

“O zaman sen de göster bana ne çizdiğini.”

“Bitince göstereceğim dedim ya!” diye çıkıştı kız da. Evren ise gözlerini devirmişti. 

“Neyse ben çıkıyorum.”

Defne gitmek için arkasını dönen kardeşinin arkasından gülerek seslendi. “Meraktan ölecekmiş gibisin he Evren Aksel?” Genç adam kaşlarını çatıp baktı ona. “Hayal’e bugün gideceğim ve beni sen bırakacaksın. Oldu mu?”

“Bugün mü?” dedi Evren şaşkınca. “Bırakamam ben, kendin gidebilirsin. Araban var. Süs değil yani.”

“Araba arızalı. Tabii sen günlerdir kendinde olmadığın için bunu bilmiyorsun. İnanç tamire bıraktı onu.”

“Ahmet bıraksın o zaman.”

“Ahmet izinde, ondan başkasına da güvenmiyorsun. Taksi tutayım diyeceğim, izin vermiyorsunuz Evren Bey. Yani bu durumda sana kaldım.”

“İşim var, olmaz.” Hayal ile karşılaşacak olma ihtimali içinde garip bir heyecan oluşmasına neden oldu Evren’in, bu yüzden de reddediyordu ablasını bırakmayı. Ama çabaları sonuçsuz kalıyordu işte.

Defne gözlerini devirip “Bay işkolik işin yok,” dedi bezgince. “Dört koca gündür evdesin. Tabii işten kastettiğin stüdyoda olduğu gibi oturup kapı gözetlemekse bilemeyeceğim.”