Επικίνδυνα Γοητευτικός "Jimin"

~01~

~

Μια καινούργια μέρα, μια καινούργια αρχή.

Περίμενα να περάσει όλο το καλοκαίρι για να ξεκινήσουν τα μαθήματα. Είχα περάσει στην νομική όμως ταυτόχρονα θα μπορούσα να ασχοληθώ με την μουσική εφόσον είχα μάθει πως παρέδιδαν μαθήματα σε μια σχολή μέσα στην πόλη. Ένιωθα αρκετά ενθουσιασμένη γι' αυτό αν και η μητέρα μου έδειχνε πιο πολύ τρομαγμένη με το όλο θέμα. Πρώτη φορά θα εμένα μακριά της και αυτό την έκανε ευάλωτη, εφόσον δεν άντεχε και πολύ χωρίς εμένα, όπως κι εγώ χωρίς αυτήν. Ήμασταν αρκετά δεμένες και τα λέγαμε όλα μεταξύ μας, εμπιστευόμασταν η μία την άλλη.

Η αλήθεια ήταν ότι φοβόμουν να την αφήσω μόνη της , δεν είχε κανέναν δίπλα της εφόσον την είχε παρατήσει ο πατέρας μου μόλις έμαθε για την εγκυμοσύνη της όμως κάποια στιγμή θα γινόταν κι αυτό.

Κρατούσαμε της κούτες με τα πράγματα μου καθώς μπαίναμε στους κοιτώνες της σχολής. Θα εμένα στον δεύτερο όροφο στο δωμάτιο διακόσια εφτά και είχα ενημερωθεί ότι είχα ήδη συγκάτοικο. Τα οικονομικά μας δεν έφταναν για να μπορώ να μείνω κάπου μόνη μου, όμως δεν με ενοχλούσε ιδιαίτερα αυτό. Άνοιξα την πόρτα και προς μεγάλη μου έκπληξη στο δωμάτιο δεν ήταν κανείς, έτσι μπήκαμε μέσα και αφήσαμε τα πράγματα μου στην άκρη. Το κρεβάτι κοντά στο παράθυρο ήταν άδειο, έτσι έπιασα αυτό.

Γύρισα και αντίκρισα το αγχωμένο βλέμμα της και πάρα το ψεύτικο χαμόγελο δύσκολα μπορούσε να κρύψει τον φόβο στο ματιά της.
Την πλησίασα και την αγκάλιασα σφιχτά.

«Σίλια, χαλάρωσε όλα καλά θα πάνε.» της είπα με την ελπίδα ότι θα ησύχαζε έστω και λίγο.

Δεν θυμάμαι πότε την φώναξα τελευταία φορά μαμά, από μικρή την αποκαλούσα με το όνομα της και έδειχνε να μην ενοχλείτε.

«είναι η πρώτη φορά που αποχωρίζομαι το κοριτσάκι μου.» μου είπε καθώς με έσφιγγε όλο και πιο πολύ στην αγκαλιά της.

Τα μακριά ξανθά μαλλιά της έπεφταν πάνω στο πρόσωπο μου και μύριζαν τόσο όμορφα.

«είμαι μεγάλο κορίτσι Σίλια , ξέρω πως να προσέχω τον εαυτό μου.»

Αυτό ήταν κάτι που όσο κι αν ήθελα, δύσκολα μπορούσα να πιστέψω. Φοβόμουν περισσότερο και από την ίδια όμως πως μπορούσα να της το δείξω; δεν θα με άφηνε ποτέ να μείνω εδώ για να μπορέσω να σπουδάσω.
Η πόλη μας ήταν δύο ώρες μακριά και δεν μπορούσα να μένω σπίτι μας και να πηγαινοέρχομαι κάθε μέρα.
Έπρεπε να έρθω εδώ, εάν ήθελα να γίνει το όνειρο μου πραγματικότητα.