Επικίνδυνα Γοητευτικός "Jimin"

~41~

                                  ~

Έπεσα στο κρεβάτι κουρασμένη κλείνοντας τα μάτια μου. Για λίγη ώρα προσπαθούσα να καταλάβω τι συνέβη, νιώθοντας όλο μου το κορμί να τσούζει. Μερικές φορές ο χώρος γύρω μου γύριζε ενώ με δυσκολία μπορούσα να δω που ήμουν. Η μέθη και ο χαμηλός φωτισμός στο δωμάτιο, έκαναν το κορμί του δίπλα μου να μοιάζει με άγαλμα Θεού στο αχνό φως του φεγγαριού που έμπαινε από το παράθυρο. Με πήρε στην αγκαλιά του χωρίς να μιλήσει και μου χάιδεψε τα μαλλιά τρυφερά. Δεν ήμουν σίγουρη γιατί, όμως ένιωθα ένα κενό μέσα στα στήθη μου. Τα μάτια μου έτσουζαν από πόνο, ενώ μερικά δάκρυα θόλωναν την όραση μου. Μα τι μου συνέβαινε; ανακάθισα στο κρεβάτι και με τα δάχτυλα μου άγγιξα το πρόσωπο μου που είχε βραχεί. Γιατί έκλαιγα; ίσως έφταιγε πως για μια στιγμή ο τρόπος που με έπιασε με έκανε να φέρω στο μυαλό μου την εικόνα του Γουίλσον. Σήκωσε το κορμί του και με κοίταξε μπερδεμένος, πρόσεξε ότι τα μάτια μου έκλαιγαν και αδυνατούσε να καταλάβει τον λόγο. Φοβήθηκε μήπως έκανε κάτι το οποίο δεν έπρεπε, μήπως με πόνεσε περισσότερο απ όσο θα ήθελε. Όμως όχι, δεν έφταιγε αυτός. Σηκώθηκα κι άναψα το φως για να ψάξω τα ρούχα μου. Προσπάθησα να ντυθώ με δυσκολία, ένιωθα ένα έντονο τρέμουλο στα πόδια μου και σχεδόν πονούσα σε όλο μου το κορμί.

«είσαι καλά;»  με ρώτησε ανήσυχος μόλις σήκωσε το εσώρουχο και το παντελόνι του.

Το γεγονός ότι δεν του απάντησα τον έκανε να ανησυχήσει περισσότερο. Ήμουν τόσο απορροφημένη στης σκέψεις μου που ίσως και να μην τον άκουσα να μου μιλάει. Ένιωσα το κρύο άγγιγμα του στο μπράτσο μου και άθελά μου τραβήχτηκα από δίπλα του. Με κοίταξε ακόμα πιο μπερδεμένος.

«έκανα κάτι; μα γιατί κλαις;»  με ρώτησε με ενδιαφέρον, με φρύδια που είχαν σπάσει από την έκφραση του.

Σήκωσα τα μάτια μου και τον κοίταξα. Τον πλησίασα και τον αγκάλιασα ενώ έβρεχα για αρκετή ώρα το στήθος του με τα δάκρυα μου. Ένιωθα γελοία μέσα μου που έκλαιγα χωρίς λόγο, όμως ήταν κάτι που δεν μπορούσα να συγκρατήσω.
Με τράβηξε από τα μπράτσα προς τα πίσω και με ανάγκασε να τον κοιτάξω.

«γιατί κλαις;»  με ρώτησε με ήρεμη φωνή ενώ προσπαθούσε να χαμογελάσει.

«δεν ξέρω.»  του απάντησα βιαστικά ενώ κοιτούσα τον εαυτό μου μπερδεμένη.

«κάποιος λόγος πρέπει να υπάρχει!»  συμπλήρωσε ελαφρά εκνευρισμένος που δεν του μιλούσα για το πως ένιωθα, πιστεύοντας πως κάτι προσπαθούσα να του κρύψω.