Επικίνδυνα Γοητευτικός "Jimin"

~64~

~
Κράτησα το ασημένιο κολιέ σφιχτά στα χέρια μου καθώς τους παρατηρούσα ανάμεσα στο πλήθος. Δεν ξέρω αν ήταν αυτός πίσω από το απειλητικό γράμμα, το οποίο έπαιξε σημαντικό ρόλο στις αποφάσεις μου και στα σχέδια μου. Φέρνοντας με αντιμέτωπο με την σκληρή αλήθεια της ζωής μου, πως θα έμενα για πάντα μόνος. Είχα καταφέρει να μπλέξω τόσο βαθιά στον σκοτεινό κόσμο της νύχτας, που οι εχθροί δεν μου έδιναν επιλογές να ζήσω μια ήρεμη και ευτυχισμένη ζωή. Η λέξη ευτυχία, δεν υπήρχε στο λεξιλόγιο μου, η ιστορία της ζωής μου ήταν ένας μονόδρομος χωρίς καλό τέλος. Το είχα ήδη καταλάβει πριν πολύ καιρό αυτό.

Κοίταξα τον Seokjin ο οποίος έδειχνε να ανησυχεί αρκετά για την φίλη του, αλλά ακόμα περισσότερο για εμένα. Άπλωσα το χέρι μου και τον άγγιξα στον ώμο για να καταλάβει πως ήμουν εντάξει. Μου ένευσε απλά και βγήκε σιωπηλά από το δωμάτιο για να ξανά ενταχθεί στην παρέα του. Είχα ανθρώπους που με στήριζαν και με αγαπούσαν, γιατί συνέχιζα να νιώθω μόνος; τόσο άδειος;
Κοίταξα το κολιέ στα χέρια μου και ύστερα την ίδια. "Ήσουν τόσο έξαλλη που σε φίλησα, που ούτε που κατάλαβες ότι έχασες το κολιέ που τόσο αγαπάς;"

Το έβαλα στην τσέπη μου και κατευθύνθηκα προς το γραφείο μου. Άνοιξα το συρτάρι και έβγαλα από μέσα τα παυσίπονα που μου είχε γράψει ο γιατρός για τους πονοκεφάλους. Όσο άσχημη ιδέα κι αν ήταν για εμένα να δουλεύω σε ένα τόσο θορυβώδες περιβάλλον, δεν είχα άλλη επιλογή από το να το ανεχτώ. Το χτύπημα στο κεφάλι μου είχε προκαλέσει πολλά προβλήματα μαζί και της ημικρανίες που με ταλαιπωρούσαν τα βράδια αυτούς τους τελευταίους τρεις μήνες.

Έβαλα το χαπάκι στο στόμα μου και το ήπια μαζί με το ποτό που είχε απομείνει στο ποτήρι μου λίγο πριν αποφασίσω τελικά να κατέβω κάτι μαζί με την συνοδεία του σωματοφύλακα μου. Από την ημέρα του ατυχήματος ο Μάρκους δεν με άφηνε ποτέ μου μόνο, όπου κι αν πήγαινα ερχόταν μαζί μου φοβούμενος μη μου συμβεί τίποτα. Ήμουν τόσο ευγνώμων που τον είχα κοντά μου νιώθοντας ασφάλεια δίπλα του.

Πλησίασα το μπαρ και έμεινα για λίγη ώρα εκεί πίνοντας ακόμα ένα ποτήρι ουίσκι για απόψε. Αυτοί καθόντουσαν στον καναπέ καθώς γελούσαν ο ένας στον άλλον πίνοντας τα ποτά τους. Έδειχνε ήδη ζαλισμένη αλλά καταλάβαινα πως δεν την ένοιαζε λόγω του ότι ήταν τα γενέθλια της. Εμένα όμως με τρόμαζε, διότι όταν έπινε έκανε διαφορά, αναλογιζόμενος την τελευταία φορά που ήταν εδώ. Ίσως άθελά της, αλλά και πάλι προκαλούσε τους άντρες δημιουργώντας φασαρία στο μαγαζί μου, κάτι που με ενοχλούσε αφάνταστα.