Επικίνδυνα Γοητευτικός "Jimin"

~30~

                                    ~
                                Εχθές

Είχε πάει ήδη μεσημέρι και ακόμα κοιμόταν στην αγκαλιά μου. Με τα δάχτυλα μου χάιδεψα το μάγουλο της ενώ έμεινα για λίγο να την χαζέψω. Τότε άνοιξε τα μάτια της και με κοίταξε αγουροξυπνημένη.

«καλημέρα.»  μου ψιθύρισε γλυκά λίγο πριν κοιτάξει το φως που έμπαινε από το παράθυρο εκτυφλωτικά.

«πως κοιμήθηκες;»  την ρώτησα καθώς την έβλεπα πως ήταν έτοιμη να σηκωθεί.

«πολύ ωραία.»  μου απάντησε χαμογελώντας λίγο πριν ξεκινήσει να ψάχνει με το μάτι της για το εσώρουχο της που ήταν πεταμένο δίπλα στο κομοδίνο μου. Το σήκωσα στα χέρια μου και της το ανέμισα για να της δείξω πως είχα βρει αυτό που έψαχνε. Αυτή με κοίταξε χαμογελώντας καθώς έσκυψε πάνω στο κρεβάτι για να έρθει κοντά μου. με κοιτούσε στα μάτια ναζιάρικα ενώ πλησίαζε τα χείλη μου για να τα φιλήσει και να τα γλύψει αισθησιακά. Όταν συνειδητοποίησε πως η προσοχή μου είχε στραφεί στα απολαυστικά χείλη της μου άρπαξε το εσώρουχο από τα χέρια μου και σηκώθηκε όρθια βιαστικά για να το φορέσει.

«θα φύγεις κιόλας;»  την ρώτησα παραπονεμένη καθώς την παρατηρούσα να ντύνεται.

«πρέπει! Πήγε κιόλας απόγευμα ,σε λίγο δουλεύω στην καφετέρια .»  μου απάντησε κάπως αδιάφορα.

«θα έρθεις απόψε ξανά;»  την ρώτησα ενώ την πλησίαζα με την ελπίδα πως η απάντηση της θα ήταν θετική.

Γύρισε και με κοίταξε άτονα ,χωρίς κάποια έκφραση στο βλέμμα της.

«Άλι ,αυτό που κάναμε ήταν κάτι το οποίο το ήθελα πολύ.»  με κοίταξε με έναν μελαγχολικό τρόπο «αλλά όλη αυτή η κατάσταση με εσένα και τον Jimin απλά δεν μου ταιριάζει.»  ολοκλήρωσε αδιάφορα καθώς προσπαθούσε να φορέσει το μπουφάν της.

Άνοιξε την πόρτα και στάθηκε για λίγο ώστε να με κοιτάξει «όταν αποφασίσεις να ζήσεις όπως εσύ θέλεις ,τα λέμε.»  μου χαμογέλασε και έφυγε από μπροστά μου.

Έκλεισα την πόρτα και έμεινα για λίγο εκεί σκεπτόμενη. Υπήρχε μια περίοδος που με την Σαρίνα ήμασταν πολύ φίλες ,κάπου στην έκτη τάξη αν θυμάμαι καλά. Της έλεγα τα πάντα για την ζωή μου ,θέματα που δεν γνώριζε ούτε η ίδια μου μητέρα. Πάντα μου έλεγε να μην είμαι το κοριτσάκι του μπαμπά πειράζοντας με επειδή έκανα ότι ήθελε και προσπαθούσα σκληρά να είμαι η κόρη που ζητούσε. Πάντοτε ευσεβής και σωστή ,χωρίς να του φέρνω ποτέ μου αντίρρηση, όχι επειδή τον φοβόμουν ,αλλά γιατί με καθιστούσε τόσο αδύναμη μπροστά του που δεν ήθελα να τον πληγώνω. Με αποτέλεσμα να τον μισήσω με την πάροδο του χρόνου γι’ αυτόν τον λόγο, επειδή ποτέ μου δεν μπόρεσα να ζήσω όπως εγώ ήθελα ,αλλά όπως αυτός  πίστευε ότι έπρεπε να ζει η κόρη του. Ποτέ του δεν σκέφτηκε τι ήθελα πραγματικά εγώ και ποσό ευτυχισμένη ήμουν με της αποφάσεις που έπαιρνε για εμένα.